Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

4. Night Out

----------------- Damian --------------------

Κοίτα που είχα φτάσει, να προσποιούμαι ότι κοιμάμαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Και αυτός ο Keith φοβήθηκε να φύγει πριν ξυπνήσει ο μπαμπάς. Τώρα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να φύγω χωρίς να με καταλάβουν, πράγμα σχεδόν αδύνατο. Το καλό ήταν ότι ο Keith του είχε πει ότι θα ξυπνήσω μια ώρα αφού φύγει για να πάω με τους φίλους μου και ευτυχώς ήταν αρκετά σκοτεινά τώρα, οπότε είχα λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Ο ίδιος πίστευε ότι απλά θα πηγαίναμε για κανένα ποτό, αλλά δεν ήξερε ούτε καν αυτός ότι κανένας δεν θα ήταν μαζί μου, και δεν σκόπευα να γυρίσω νωρίς. Περίμενα για περίπου μισή ώρα μέχρι να ξυπνήσει και η μαμά και να πάει και αυτή για μπάνιο για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα με άκουγε κανείς.  Φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι και ένα εξίσου μαύρο πουκάμισο, πήρα το πορτοφόλι μου και βγήκα από το σπίτι, μόνο που αντί να φύγω από την πόρτα, έφυγα από το παράθυρο του δωματίου.

Περπατούσα αργά χωρίς να κάνω θόρυβο για αρκετή απόσταση μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν με είχαν ακούσει και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης.  Μέχρι να φτάσω εκεί είχε βραδιάσει εντελώς και έτσι δεν ήταν ανάγκη να περιμένω άλλο. Δεν είχα συγκεκριμένο προορισμό αλλά ένα μέρος φαινόταν πιο ευπρόσδεκτο από τα άλλα. Ήταν ένα μπαρ που δεν έδειχνε τόσο γεμάτο, αρκετό για αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Για κάποιον λόγο κάτι είχε αλλάξει σε αυτήν την πολύ εδώ και λίγους μήνες. Παλιά η πόλη έδειχνε να είναι γεμάτη και να σφιζει από ζωή, τώρα όμως όλα έδειχναν γκρίζα και άδεια. Λες και είχε χαθεί όλο το νόημα του να ζει κανείς εδώ, λες και υπήρχε κάτι που έπρεπε να βρω για να γίνουν όλα όπως πριν. Και για αυτό ακριβώς δεν ήθελα να βγαίνω πολύ συχνά με παρέα, όπως και τώρα ήταν πιο εύκολο το να βγω μόνος μου. Μπήκα μέσα και αφού πήρα ένα ποτήρι ουίσκι πήγα και κάθισα σε μια γωνία στο βάθος. Δεν γινόταν και τίποτα το ξεχωριστό εδώ μέσα, το μέρος ήταν με το ζόρι μισό γεμάτο, η μουσική δεν ήταν και η καλύτερη αλλά δεν ήταν και η χειρότερη όποτε αυτό ήταν ένα καλό. Το άλλο καλό ήταν ότι τουλάχιστον ήξεραν να φτιάχνουν ποτά αν έκρινα από αυτά που έδιναν στους πελάτες. Το άλλο καλό ήταν ότι ο καθένας κοιτούσε την δουλειά του οπότε ήταν σχετικά ήσυχα.

Παρακολουθούσα τον κόσμο να έρχεται και να φεύγει για αρκετή ώρα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, πολύ απλά τίποτα δεν μου κινούμε το ενδιαφέρον όπως και να το έβλεπε κανείς εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό δηλαδή μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια γυναίκα που μόλις μπήκε στο μαγαζί σαν να ήταν δικό της. Φορούσε ένα μαύρο εφαρμοστό παντελόνι και μια μαύρη αμάνικη μπλούζα που σταματούσε λίγο πιο πάνω από την κοιλιά της και δεν άφηνε πολλά στην φαντασία, τουλάχιστον από πάνω φορούσε ένα δερμάτινο τζάκετ και αντί για ψηλοτάκουνες γόβες μπότες. Είχε  καστανόξανθα σγουρά μαλλιά με ξανθές ανταύγειες που έφταναν μέχρι την μέση της πλάτης της και φαινόταν να ξέρει τι πηγαίνει στο δέρμα της. Αυτό όμως που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή ήταν τα μάτια της στο χρώμα του πάγου, αρκετά φωτεινά και ξεχωριστά που ο καθένας θα τα θυμόταν ακόμα και αν τα έβλεπε μόνο μια φορά.