Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

13. Summoning

Απλά για να ξέρετε σε αυτό το κεφάλαιο θα δούμε το πως καλεί ένας summoner το πλάσμα του.

-------------------------------- Keith --------------------------------

Πέρασαν δύο ώρες από τότε που φύγαμε από το κέντρο εκπαίδευσης και πήγαμε στο σπίτι της Belle και χωρίς να το καταλάβουμε είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε πίσω. Φυσικά και δεν θέλαμε να φύγουμε, ήταν λες και αυτό ήταν το μέρος που ανήκαμε αλλά αν δεν φεύγανε τώρα θα είχαμε μπελάδες μετά. "Εσείς γιατί ετοιμάζεστε;". Μόλις πριν βγούμε από το σπίτι είδαμε τις αδερφές να βάζουν παπούτσια και να έρχονται από πίσω μας. "Να σας πάμε σπίτι, εσείς ξέρετε που είναι το δικό μας, εμείς να μην ξέρουμε που είναι το δικό σας;". Δεν σήκωσα καμιά αντίρρηση στην επιλογή τους και ούτε και ο Damia, όχι ότι μπορούσαμε να τους πούνε και όχι έτσι όπως μας κοιτούσαν.

Καταλήξαμε να περπατάμε προς το σπίτι μας και οι τέσσερις αν και δεν είχαμε πάρει τον σύντομο δρόμο. Αντίθετα πήγαμε μέσα από το δάσος όπου ήταν ήσυχα και δεν υπήρχε κανένας, εκεί όπου θα ήμασταν μόνοι μας. Περνούσαμε μέσα από τα δέντρα στο μονοπάτι στο αχνό φως της δύσης, κάτω από το θρόισμα των φύλων και τα λίγα τζιτζίκια που είχαν αρχίσει να βγαίνουν έξω. Ο Damian και η Belle είχαν μείνει σχετικά πίσω και δεν μας έδειξαν καμιά σημασία ενώ προσπαθούσαν να είναι διακριτικοί. Εγώ και η Beth από την άλλη δεν μιλούσαμε καθόλου και σχεδόν δεν είχαμε καμία οπτική επαφή μεταξύ μας. "Και πάντα παίρνεται το μονοπάτι μέσα από το δάσος για να πάτε σπίτι σας ή έτυχε επειδή είμαστε και εμείς εδώ;". Δεν απαντήσαμε αλλά και οι δυο ήξεραν την απάντηση μας, φυσικά και ήταν αυτές ο λόγος.

Τότε συνειδητοποίησα ότι το δάσος ήταν ήσυχο, πολύ ήσυχο για αυτή την ώρα, και όταν δεν ακούγεται τίποτα σημαίνει ότι κάτι έχει πάει στραβά. Έδωσα την πληροφορία στον Damian μέσα από τον σύνδεσμο μας και αμέσως άρχισε να σαρώνει το δάσος με τα μάτια του ενώ παράλληλα έκανε σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σύντομα από το πουθενά ακούστηκε ένα γρύλισμα μέσα από τα δέντρα και ξαφνικά 9 άντρες βγήκαν από το σκοτάδι με χαμόγελα που έδειχναν ότι είχαν ήδη αποκτήσει αυτό για το οποίο είχαν έρθει εδώ πέρα, προφανώς δεν ήξεραν ποιοι ήμασταν εμείς. Όλοι τους ήταν μεγαλόσωμοι γεμάτοι μύες και σίγουρα ήταν καλά εκπαιδευμένοι, κανένας δεν είχε την μυρωδιά ενός άλφα όμως και κανείς δεν έδεινε την αίσθηση ότι βρίσκονταν σε αγέλη, ήταν rouges (σορρυ δεν μου έρχεται η ελληνική λέξη). "Ποιοι είστε εσείς;"

Για κάποιον λόγο η ερώτηση μου ήταν τόσο αστεία που κανένας δεν με πήρε στα σοβαρά, αλλά ένας από αυτούς πήρε τον λόγο. "Δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει ότι ήρθαμε για αυτές. Ξέρουμε τι είναι και ο εργοδότης μας τις θέλει".