Het Project

4

ROSE PATERSON

Glimlachend ga ik in mijn bed liggen. Zal Jason het opvallen dat toen ik zijn telefoon had ik mijn telefoonnummer erin gezet heb? Waarschijnlijk niet, wie gaat er nou door zijn contactenlijst heen scrollen om te kijken of er iemand bij staat? Zuchtend draai ik me om en kijk ik naar het plafond. Summer is al aan het slapen, ze werd moe door het wachten en ligt op de logeerkamer. Mijn moeder komt mijn kamer binnenlopen.

'Waar heb je pijn?' Vraagt ze.

'Arm, enkel en hoofd.' Mompel ik. Ze knikt en kijkt me aan.

'Jason vertelde me dat je een lichte hersenschudding hebt. En dat zou ik je om de twee uur wakker moeten maken.' Een harde zucht verlaat mijn mond. 'En ik geef heel veel om je, ik houd ook heel veel van je. Maar ik wil slaap.' Grinnikend kijk ik mijn moeder aan.

'Nodig die Jason een keer uit voor het eten. Hij lijkt me een leuke jongen naast het feit dat hij je aangereden heeft.' Ik wil knikken, maar besluit het niet te doen.

'Mam, de kans dat ik hem nog een keer zie is echt klein. Dat hij me nu per toeval aangereden heeft betekend niet dat hij morgen voor de deur staat om me ten huwelijk te vragen.' Ze rolt met haar ogen en drukt een kus op mijn hoofd, net zoals Jason dat deed. Ze loopt mijn kamer uit waarna ik mijn ogen sluit en probeer te slapen.

***

'Rose!' De ochtendstem van Summer is hetgeen dat me wakker maakt. Kreunend grijp ik naar mijn hoofd. Summer heeft nooit last van een humeur, tenzij ze ongesteld is. Dan is ze nog drukker dan dat ze normaal is. Ik daarentegen kom twintig kilo aan door alle chocola die ik eet.

'Rose!' Roept Summer nogmaals.

'Wat?' Schreeuw ik terug. Ze rent mijn kamer in en laat het beeldscherm van mijn telefoon zien. Mijn telefoon ligt beneden, altijd. Als ik het boven houd kan ik niet slapen en word ik wakkerder door het felle beeldscherm. Op het beeldscherm staat onbekend nummer. Ik rol met mijn ogen en trek mijn deken over mijn hoofd.

'Summer, ik wil slapen. Wat boeit het dat een onbekend nummer belt? Normaal zou je er ook niet zo hysterisch over worden.'

'Omdat dit al de zoveelste keer is dat diegene belt.'

'Misschien zijn het wel steeds andere mensen en ben ik wereldberoemd.' Mompel ik terwijl ik mijn deken verder over mijn lichaam trek. Summer loopt mijn kamer uit en komt nog geen vijf seconde later aan met een kladblok en een pen.

'Mag ik dan je handtekening?' Lachend kijk ik naar het meisje voor me. 'Maar als jij niet opneemt, doe ik het wel. Ik ben nieuwsgierig.'

'Doe wat je niet laten kan.' Ze gaat op mijn bed zitten en als ze de telefoon aan haar oor houdt, valt haar mond open. Ze kijkt me aan en geeft de telefoon aan mij. Zuchtend ga ik rechtop zitten.

'Verdomme.' Vloek ik als ik een steek ik mijn arm voel. Ik pak mijn telefoon en zet het ding aan mijn oor.

'Met Rose.'

'Hey Rose, ik vroeg me af hoe het met je gaat.' De zware jongensstem dringt diep tot mijn oren door en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik duw Summer mijn kamer uit en beantwoordt zijn vraag.

'Af en toe een beetje pijn, maar niet heel erg. Hoe gaat het met jou?'

'Goed hoor. Wacht, ik heb je niet wakker gemaakt toch?'

'Soort van. Summer maakte me wakker omdat mijn telefoon af bleef gaan en ze wilde zelf niet opnemen.'

'Jij bent degene die je telefoonnummer erin gezet heeft.' Ik hoor hem aan de andere kant van de lijn lachen.

'Trouwens, ik heb een vraag. Ik weet dat we elkaar pas net kennen, maar mijn moeder mag je en ze wilt dat ik je uitnodig voor het eten.'

'Dus jij mag me niet?' Vraagt hij.

'Jawel.' Mijn wangen worden roder. 'Maar ik moet gaan. Misschien spreek ik je later nog wel.'

'Doei, Rose.' Ik hang op en Summer komt mijn kamer weer binnengestormd. Haar mond staat nog steeds open. De kans dat ze me afgeluisterd heeft is groot. Ze maakt een aantal gebaren en er komen enkele geluiden uit haar mond waardoor ik moet lachen. 

Naast Timo is er nooit iemand geweest die mij leuk gevonden heeft en andersom. Het is meer zo dat ik nooit eerder klaar was voor een relatie. Om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet of ik er klaar voor ben. Liefde doet altijd pijn, vroeg of laat. Misschien is het een negatieve gedachte, maar goed. Mijn eerste zoen was met mijn beste vriend en bij nader inzien zou ik eigenlijk willen dat het niet gebeurd was. Eigenlijk maakt het helemaal niets uit, we hebben gevoelens voor elkaar gehad. Geen idee of die er nog steeds zijn.

'Summer?' Ze loopt de kamer weer binnen en kijkt me aan. Ik werp haar een smekende blik waardoor ze naar beneden loopt. Negen van de tien keer betekend deze blik dat ik honger heb. Summer komt na een aantal minuten grijnzend mijn kamer binnenlopen.

'Hier.' Ze drukt een blik knakworsten in mijn hand en meteen gooi ik het weg. Ik kokhals waardoor Summer lacht. Summer weet dat ik die dingen niet eet, al gewoon bij het zien van zo'n blik krijg ik kots neigingen.

'Maar, hebben jullie nou een date of wat?'

'Je mag hem toch niet?' Ze haalt haar schouders op.

'Er klopt gewoon iets niet aan die gast.' Dit keer ben ik degene die haar schouders ophaalt. 'Zullen we zo naar de stad?' Ik pak mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Ze geeft me een smekende blik waarna ik knik.

'Geef me een uur.' Ze glimlacht en loopt voldaan weg. Een uur is nog kort ingeschat met de dingen die ik moet doen binnen het uur zelf. Misschien had ik mezelf langer de tijd moeten geven.