Het Project

1

JASON MARTIN

Eenmaal in de auto herhaal ik mezelf nog een aantal dingen. Ten eerste de regels. Niet verliefd worden op het project, kus het project zo weinig mogelijk op de lippen, dat initiatief moet uit het project zelf komen. En als laatste, maak geen fouten. Ik weet dat ik perfectionistisch werk, maar ik kan het echt niet verkloten. Ik heb hier zo lang aan gewerkt. Ik wil niet dat alles voor niets is geweest. Als ik bij de Starbucks aankom zie ik haar al zitten. Ik loop naar binnen en bestel een warme chocolademelk met karamelsaus, tweemaal.

Wanneer ik buiten aankom, loop ik naar haar toe. Ik kom tegenover haar zitten aan de tafel. Iets wat ze leuk vindt, onverwachts en spontaan. Hopelijk schrikt ze niet meteen weg, dat kan namelijk ook nog een reactie van haar zijn. Ik blijf tenslotte een wildvreemde. 

'Hier.' Zeg ik tegen haar. Ze kijkt me verward aan.

'Ken ik jou?' Vraagt ze me verward, maar toch verlegen. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, maar we kunnen elkaar beter leren kennen. Ik bedoel misschien ben je van binnen wel nog mooier dan van buiten.' Haar rode wangen, die waarschijnlijk rood zijn geworden door de kou, beginnen roder te worden en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze pakt de Starbucks en neemt een slok. Meteen kijkt ze me aan.

'Wat is er?' Lach ik onschuldig. Alsof ik niet wat er is. Ze is verbaasd dat ik haar favoriete drinken "uitgekozen" heb.

'Dit is mijn favoriete smaak. Hoe wist je dat?'

'Blinde gok.' Zeg ik schouderophalend. Ik doe mijn best om een grijns te weerhouden, maar het wordt steeds wat lastiger. Ze is zo onwijs naïef. 

'Je bent geen gekke pedo toch?' Lacht ze nerveus. 

'Ik ben negentien.' Lach ik. Ze lacht ook en haar felblauwe ogen kijken me lief aan. 'Maar nee, ik ben geen pedo. Als ik het wel zou zijn had ik ook nee gezegd maar ik ben geen pedo.' Ze lacht en bijt op haar lip. Het ziet ernaar uit dat dit gaat lukken. Met gemak zelfs.

'Dat zou een pedo ook zeggen,' zegt ze terwijl ze haar ogen wat meer dicht knijpt. Ik grinnik en neem een slok van de warme chocolademelk. Normaal gesproken ben ik meer van de espresso's, maar hey, ik moet iets. 'Kan je dan iets over jezelf vertellen?' Stelt ze voor. 

'Ik ben Jason en ik ben negentien jaar. Momenteel ben ik bezig met mijn laatste jaar van de opleiding theater en ik heb één kleiner broertje van achttien. En hoe zit het met jou?'

'Ik ben Rose en ik ben zeventien.' Ze denkt even na. Alles wat ze wilt gaan zeggen ligt op het puntje van mijn tong. Al die jaren hebben we haar gezichtsuitdrukkingen bestudeerd. Ik weet precies wat ze zal denken. 'Momenteel ben ik ook bezig met mijn theateropleiding samen met mijn beste vriendin. Ik heb geen broers of zussen en woon bij mijn moeder.' Ze twijfelt aan iets. Ze wilt iets vertellen, maar durft het niet. Ze vertrouwt me niet, nog niet. 

'Oh ja, ik woon in een studentenhuis. Samen met mijn beste vriend Logan.' Ze knikt en glimlacht.

'Ik ga binnenkort ook op kamers samen met die ene vriendin.'

'Leuk!' Zeg ik terwijl ik een slok van mijn drinken neem. Ze knikt en begint er uitgebreid over te vertellen. De grijns die zich vanbinnen schuil houdt is moeilijk te verbergen. Rose pakt haar drinken en sluit haar handen om de beker. Ze trekt haar schouders iets meer omhoog. Ik trek mijn jas uit en leg het over haar schouders.

'Dat hoeft echt niet, het is ijskoud. Houd aan.' Spreekt ze me tegen.

'Ik kan aan je zien dat je het koud hebt, dus houd lekker aan.' Glimlach ik. 'Daarbij heb ik het niet koud.' Ze knikt. Ze pakt haar portemonnee en overhandigt me een briefje van vijf euro. Ik duw haar hand terug. Ze kijkt me verbaasd aan. In al die jaren van observatie zijn er niet vaak beelden geweest dat ze verbaasd is.

'Een echte heer betaalt voor een dame.' Knipoog ik. Een glimlach neemt de plaats van haar verbaasde gezicht in.

'Woon je hier dichtbij?' Vraagt ze. Ik knik en kijk haar even aan. Ze staat op en ik daardoor ook. Nu pas valt het me op dat ik een kop groter dan haar ben. Natuurlijk wist is hoe lang ze was, maar ik wist niet dat dat er zo uitzag. Haar bruine haren gaan met de wind mee waardoor het af en toe in haar gezicht vliegt. Een kleine lach verlaat mijn mond. Natuurlijk moet ik spelen alsof ik alles aan haar leuk vind, maar dit zag er grappig uit. Haar blauwe ogen kijken me liefelijk aan.

'Ik hoop dat ik je vaker zie.' Glimlacht ze. Ze doet aanstalten om mijn jas uit te trekken, maar ik houd haar opnieuw tegen.

'Nu heb je een reden mij vaker te zien, Rose.' Ik knipoog naar haar en loop vervolgens weg. Ze staat verstijft op de grond. Dit keer komt de grijns wel tevoorschijn. Deze twee maanden gaan leuk worden.

(Dit is dan het eerste hoofdstuk! Bij de proloog heb ik foto's van de personages toegevoegd dus neem vooral een kijkje x)