Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Ο Πολεμος Παντα εχει Θυματα

-Μας εριξαν βομβα. ειπε λυπημενος. Το σπιτι καταστραφηκε αλλα οι περισσοτεροι ειναι καλα. Ακομα βγαζουμε μερικους απ' τα συντριμια. Δεν ξερω γιατι δεν μας εχουν ξαναεπιτεθει τοση ωρα, ισως ηθελαν απλα να μας τρομαξουν.

Τον αγκαλιασα.

-Ειναι ολοι καλα; ρωτησα ξανα. Η μαμα, ο μπαμπας; Η Τζειν, ο Ααρον, ο Σεμπαστιαν;

-Ηρεμησε. μου ειπε. Οι γονεις σου ειναι καλα. Το ιδιο και η Τζειν. Ο Ααρον εσπασε το χερι του, δεν ειναι κατι σοβαρο. Και βγαλαμε απ' τα συντριμια τον Σεμπαστιαν πριν απο λιγο δεν εχει κατι σοβαρο απλα ειναι ακομα λιποθημος.

-Εσυ εισαι καλα; Δεν εχεις χτυπησει καπου ετσι; ρωτησα ανησυχη που ηταν μες τα αιματα.

-Θεραπευτικα. απαντησε.

-Ο πατερας σου; ρωτησα και το βλεμμα του σλλαξε.

-Ειναι ακομα στα συντριμια μαζι με ακομα 11 λυκανθρωπους. Προσπαθουν να τον βγαλουν. απαντησε.

-Θα γινει καλα ομως. Θα θεραπευτει, ετσι;

-Μαλλον. ειπε και ετρεξε προς το κατεστραμενο σπιτι.

Τον ακολουθησα μεσα στους σωρους απο μπαζα, τουβλα και σκονη.

Προσπερασαμε δυο λυκανθρωπους που κουβαλουσαν ακομα εναν, λογικα νεκρο, και φτασαμε ενα σημειο που υπηρχαν τουλαχιστον 10 ατομα.

Πλησιασαμε πιο κοντα και Ντερεκ εσπρωξε βιαια τους λυκανθρωπου για να φτασει σε εναν που ηταν πεσμενος.

-Μπαμπα. σχεδον φωναξε με την φωνη του να σπαει στο τελος.

Ο πατερας του, θαμενος σχεδον στα συντριμια, κι ενα σιδερο, με ενα κοματι μπετον απο πανω, να διαπερναει το στηθος του.

Μια λιμνη αιματος ειχε δημιουργηθει γυρω του ενω μεταβιας μπορουσε να αναπνευσει.

-Ντε-ρε-κ. τραυλισε ενω το ελευθερο του χερι ετρεμε.

Ο Ντερεκ το επιασε σφιχτα με δακρυα στα ματια.

-Οχι. ειπε μεσα απ' τους λυγμους του.

-Ντερεκ ακουσε με. ειπε επιτακτηκα. Δεν με πειραζει ο θανατος. Ομως θελω κατι απο σενα.

Ο Ντερεκ κουνησε καταφατηκα το κεφαλι του σφιγγοντας του ακομα περισσοτερο το χερι.

-Πρεπει να γινεις αρχηγος τους. ειπε. Φτιαξε μια αγελη με οποιουσδηποτε λυκανθρωπους. Οδηγησε τους. Πρεπει να νικησουμε. Εσυ μπορεις να το καταφερεις αυτο. Γινε αρχηγος τους. ψυθηρισε.