Death~On hold~

19.

Τον κοίταξα αμήχανα μετατοπίζοντας το βάρος από το ένα πόδι στο άλλο και ξερόβηξα ελαφρώς για να τραβήξω τη προσοχή του. "Πρέπει να πάω στο σπίτι, η οικογένεια μου θα ανησυχεί".

Έκλεισε το βιβλίο και στάθηκε όρθιος στα πόδια του, "Τηλεφώνησα στη Λέιλα και ήταν πρόθυμη να σε καλύψει χωρίς να κάνει ούτε μια ερώτηση" η δεξιά πλευρά των χειλιών του ανασηκώθηκε ελαφρώς αποκαλύπτωντας το λακάκι του, "Θα νόμιζε κανείς πως χάρηκε που είσαι μαζί μου".

"Στοιχηματίζω πως ήταν μεθυσμένη", το ψέμα βγήκε από τα χείλη μου πιο εύκολα από ποτέ, "Η Λέιλα δεν εμπιστεύεται κανέναν, πόσο μάλλον ένα ξένο" τόνισα την τελευταία λέξη και σταύρωσα τα χέρια μου. "Που βρίσκομαι;" ρώτησα αλλάζοντας γρήγορα θέμα και προχώρησα βαθιά στο χολ βγαίνοντας στο κύριο σαλόνι.

"Στο σπίτι μου" απάντησε αδιάφορα και με ακολούθησε παρατηρώντας με προσεκτικά.

Είχα μαντέψει σωστά πως βρισκόμουν στο σπίτι του Ντίν όταν είχα ξυπνήσει σε ένα άγνωστό δωμάτιο.

"Λιποθύμησες μετά από το όραμα και υπέθεσα πως δεν θα ήθελες να σε δουν οι γονείς σου έτσι" σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος του και μου έριξε μια ανήσυχη ματιά, "Θυμάσαι τι έγινε;"

"Ναι" ψιθύρισα ανακαλώντας στη μνήμη μου τα γεγονότα των τελευταίων ωρών, "Θέλω να μου εξηγήσεις τι συμβαίνει" απαίτησα με αποφασιστικότητα καρφώνοντας το βλέμμα μου στο δικό του.

Έσφιξε τα χείλη του σε μια ίσια γραμμή πείσματος "Σου εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται".

"Όχι, είπες πως θα ήταν καλύτερα για όλους, ποτέ δεν είπες πως δεν γίνεται. Δεν μπορείς να εισβάλλεις στο μυαλό μου φυτεύοντας αναμνήσεις που δεν είμαι σίγουρη αν είναι καν πραγματικές και ύστερα να αρνείσαι να μου εξηγήσεις τι διάολο συμβαίνει". Ένιωσα μέσα μου να φουντώνει ένας πρωτόγνωρος θυμός που με έκανε να αδιαφορήσω για το λεξιλόγιο μου, "Για το μυαλό μου μιλάμε που να πάρει, όχι για κανένα παιχνίδι".

Το βλέμμα του σκοτείνιασε και έκανε δύο βήματα προς το μέρος μου κλείνοντας την απόσταση μεταξύ μας, "Θες την αλήθεια;"

"Ναι" επέμεινα αποφασισμένη και έκανα ένα βήμα μπροστά σχεδόν κλείνοντας το κενό ανάμεσα μας. Προσπαθούσε να με πτοήσει, να με κάνει να νιώσω άβολα, για αυτό και με είχε πλησιάσει τόσο πολύ. Πίστευε πως θα έκανα πίσω και πως θα έχανα τα λόγια μου από τη ντροπή. Όμως έκανε λάθος.