Death~On hold~

02.

 Ελπίζω να σας αρέσει το δεύτερο κεφάλαιο! Μπορείτε να δείτε και τον Ντιν στην εικόνα πάνω, το πραγματικό όνομα του μαναριού είναι Stephen James, είναι μοντέλο και είναι ο μελλοντικός μου σύζυγος!

"Κύριε Ντέβερ καθίστε παρακαλώ" επανέλαβε για δεύτερη φορά ο κύριος Στιούαρτ ανυπόμονος να συνεχίσει το μάθημα του.

"Μάλιστα" είπε ο Ντίν με βαριά φωνή και πέρασε από δίπλα μου για να κάτσει στο θρανίο του. Το άρωμα που φορούσε χτύπησε τα ρουθούνια μου κάνοντας με σχεδόν να αναστενάξω από ευχαρίστηση. Η μεθυστική μυρωδιά μέντας και σανταλόξυλο που απέπνεε με έκανε να νιώσω παράξενα χαρούμενη, θαρρείς και ήταν κάποιου είδους ναρκωτικού και όχι άρωμα.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένας ανατριχιαστικός ήχος καρέκλας να τρίζει στο πάτωμα, μόρφασα ενοχλημένη και γύρισα το κεφάλι μου για να κοιτάξω τον θορυβώδη και καινούριο πλέον συμμαθητή μου να έχει βολευτεί στη θέση του, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι και τα πόδια σταυρωμένα. Το βλέμμα μου έπεσε στα σκοτεινά μπλε μάτια του, στα έντονα ζυγωματικά και στα επιμελώς ατημέλητα μαλλιά του.

Έπειτα η ματιά μου ταξίδεψε στη μαύρη μπλούζα που κάλυπτε τους σμιλευμένους μυς των χεριών του και τους κοιλιακούς του, προχώρησα στο μαύρο τζιν που έπεφτε χαλαρό λίγο πιο κάτω από τη μέση του και τέλος σταμάτησα στις μαύρες βαριές μπότες μηχανόβιου που θα μπορούσαν με μεγάλη ευκολία να συνθλίψουν ένα ανθρώπινο κρανίο.

"Συγκρατήσου" ψιθύρισε φέρνοντας τα χείλη του κοντά στο αυτί μου.

Ξάφνου ταρακούνησα το κεφάλι μου βίαια και τραβήχτηκα μακριά του μόλις συνειδητοποίησα πόσο κοντά βρισκόμασταν, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές ξυπνώντας από το λήθαργο μου. Σούφρωσα τα χείλη μου εκνευρισμένη και ρίχνοντας του μια τελευταία ματιά έστρεψα το βλέμμα μου στο πίνακα και άρχισα να κρατώ σημειώσεις. Η ώρα περνούσε βασανιστικά με αργούς ρυθμούς με τον Ντίν να χτυπά επανειλημμένα το στυλό στο θρανίο του, καταστρέφοντας κάθε πιθανότητα αυτοσυγκέντρωσης μου στο μάθημα.

"Θα σταματήσεις επιτέλους;" σύριξα μέσα από τα δόντια μου γυρνώντας το κεφάλι μου απότομα προς τα πίσω.

"Είσαι σε υπερένταση" παρατήρησε γέρνοντας το κεφάλι του και σηκώθηκε από τη καρέκλα του με το που ακούστηκε το χτύπημα του κουδουνιού.

"Ορίστε;"

"Είσαι σε υπερένταση" επανέλαβε γέρνοντας το κεφάλι του στα δεξιά, "Μήπως ευθύνομαι εγώ;" ρώτησε με δέος.

"Όταν χτυπάς επανειλημμένα το στυλό στο θρανίο σου καταστρέφοντας κάθε πιθανότητα να συγκεντρωθώ στο μάθημα τότε ναι, ευθύνεσαι" είπα ενοχλημένη και έκανα να φύγω περνώντας τη σάκα στους ώμους μου.

"Στάσου" φώναξε από πίσω μου.

Ξεφύσα εκνευρισμένη και γύρισα το κεφάλι μου για να συναντήσω ένα ζευγάρι μπλε μάτια, "Τι θες;"

"Σου έπεσε το κολιέ σου".

Με πλησίασε περισσότερο και ακούμπησε τη κλειστή γροθιά του στη παλάμη μου, "Μπορεί το κολιέ να έπεφτε σε λάθος χέρια", άφησε το κολιέ στη παλάμη μου και ένιωσα μια σουβλιά πόνου να με διαπερνά. Έσπασα την οπτική επαφή με τον Ντιν για να δω τι μου προκάλεσε το πόνο, ένα μικρό ίχνος καπνού και μια μυρωδιά καμένου στον αέρα με άφησαν να κοιτάζω σαν χάνος την ανοιχτή μου γροθιά. Ένα κόκκινο σημάδι ήταν αποτυπωμένο στο δέρμα μου σαν σφραγίδα σε γράμμα.

Μόνο που κάθε άλλο παρά σφραγίδα ήταν.

Με κάποιο μυστήριο και ανεξήγητο τρόπο ένα φρέσκο σημάδι όμοιο με του κολιέ μου είχε αποτυπωθεί στο δέρμα μου.

Το κολιέ είχε καψαλίσει το δέρμα μου στο ίδιο σημείο που ο Ντίν το ακούμπησε.

"Τι στο καλό;" έβγαλα μια στριγκλιά πανικού σηκώνοντας το κεφάλι μου, όμως ο Ντίν δεν βρισκόταν πουθενά, είχε γίνει καπνός.