Death~On hold~

18.

Τα ματόφυλλα μου πετάρισαν καθώς άνοιξαν αργά, το σκοτάδι ήταν πηχτό και αδυνατούσα να διακρίνω οτιδήποτε εκτός από ένα γυμνό παράθυρο στα δεξιά μου. Είχε πανσέληνο και το φως της έλουζε ολόκληρο το Μπέικον Χιλς κάνοντας το να φαίνεται όμορφο και γαλήνιο με τα γυμνά κλαδιά των δέντρων να κουνιούνται ελαφρά από το ψυχρό αεράκι του Δεκέμβρη και τα ξεραμένα πολύχρωμα φύλλα που είχαν εγκαταλείψει τα δέντρα να ταξιδεύουν από δρομάκι σε δρομάκι. Έστρεψα το βλέμμα μου μακριά από το παράθυρο και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για να προσαρμοστούν στο χώρο γύρω μου.

Το δωμάτιο άρχισε να παίρνει σχήμα και μπορούσα να διακρίνω μια βιβλιοθήκη με 5 υπερφορτωμένα ράφια, ένα γυμνό γραφείο χωρίς ηλεκτρονικό εξοπλισμό, διάφορα αντικείμενα στοιβαγμένα σε ένα μικρό κομοδίνο και δύο κλειστές πόρτες. Μια στα δεξιά μου και μια στα αριστερά, κάποια από τις δύο οδηγούσε στο μπάνιο και άλλη στο υπόλοιπο σπίτι.

Έκανα να ανασηκωθώ και ένιωσα ένα σουβλερό πόνο σαν λεπίδα να διαπερνά το κρόταφο μου και έτσι αρκέστηκα να ανακαθίσω ελαφρώς νιώθοντας το ψιλό και πολυτελές στρώμα να βουλιάζει κάτω από το βάρος μου. Ακούμπησα τη ράχη μου στο κεφαλάρι του κρεβατιού και μόρφασα από το πόνο όταν ένιωσα άλλη μια σουβλιά να διαπερνά το κρόταφο μου. Σφάλισα τα βλέφαρα μου περιμένοντας να υποχωρήσει ο πόνος και ξεφύσησα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ανακουφισμένη.

Τράβηξα το παχύ και απαλό στρώμα από πάνω μου και με αργές και προσεκτικές κινήσεις σηκώθηκα από το διπλό κρεβάτι νιώθοντας τις γυμνές μου πατούσες στο κρύο πλακάκι. Επεξεργάστηκα το χώρο γύρω μου άλλη μια φορά και η θύμηση των τελευταίων ωρών επανήλθε σαν ανεμοστρόβιλος. Ο Ντίν μου είχε δείξει δύο οράματα και ύστερα δεν θυμόμουν τίποτα, το τελευταίο που θυμόμουν ήταν η αίσθηση των ματιών μου να κλείνουν από την εξάντληση και τον Ντίν να με κοιτά με ένα ανήσυχο βλέμμα πριν πέσω σε ένα κενό....

Δεν θυμόμουν να είχα ζήσει στην πραγματικότητα τα οράματα που μου είχε δείξει ο Ντίν, όμως όσο τρελό και αν ακουγόταν, κάτι μέσα μου έλεγε πως ήταν πραγματικές αναμνήσεις και όχι κάτι ψεύτικο που είχα πλάσει στο μυαλό μου για να μην χάσω τα λογικά μου.

Όμως γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα από αυτά;

Γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ πως τα ξημερώματα στις 11 Νοεμβρίου βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και όχι στην ερημιά με τον Ντίν να έχει έρθει στη διάσωση μου. Και τη νύχτα στις 17 Δεκεμβρίου, δηλαδή λίγες ώρες νωρίτερα όταν είχα αποχωρήσει με τον Ντίν από το πάρτι του και είχα αποκοιμηθεί στο τζίπ μου και λίγο αργότερα είχα ξυπνήσει μοναχή μου. Εκείνη τη νύχτα είχα δεχτεί δύο επιθέσεις, μια από τον ξένο νεαρό με τα σμαραγδένια πράσινα μάτια και τέλος από μια παρέα νεαρών με μαύρα ρούχα και μάτια μαγικά και τόσο όμοια με του Ντίν. Όμως και ο Ντίν ήταν μαζί τους... Και μου είχε επιτεθεί. Ο νεαρός με τα μπλε μάτια είχε βάψει τα χέρια του κόκκινα από το αίμα μου καθώς κάθε ίχνος ζωής εγκατέλειπε το σώμα μου.

Και οι δυο "αναμνήσεις" στην πραγματικότητα ήταν εφιάλτες. Τίποτα από αυτά που νόμιζα δεν ήταν πραγματικά. Τα οράματα του Ντίν φάνταζαν τόσο αληθινά που αμφέβαλα πως ήταν ψεύτικα. Ήταν πραγματικές αναμνήσεις.

Αυτό σημαίνει πως ο Ντίν δεν μου είχε επιτεθεί ποτέ...

Κούνησα το κεφάλι μου ανάστατη αλλά συνάμα ανακουφισμένη. Ανάστατη λόγο των πολλών πληροφοριών και ανακουφισμένη που ο Ντίν δεν με έβλαψε στην πραγματικότητα.

Έτριψα τα μάτια μου με την ανάποδη του χεριού μου και πλησίασα την πόρτα στα δεξιά μου, την άνοιξα διστακτικά αποκαλύπτοντας το μπάνιο. Δεν έκανα το κόπο να ανοίξω το φως μια και δεν ήθελα να γίνω ακόμα αντιληπτή στον Ντίν. Έκλεισα τη πόρτα απαλά και βημάτισα αργά προς την αριστερή πόρτα ή οποία υπέθεσα πως θα οδηγούσε στο υπόλοιπο σπίτι. Γύρισα το χερούλι αργά και το φως του διαδρόμου δραπέτευσε από τη χαραμάδα της πόρτας στο υπνοδωμάτιο δίνοντας χρώμα στα έπιπλα του χώρου. Άνοιξα τη πόρτα διάπλατα και μόρφασα κάτω από το έντονο φως του διαδρόμου, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές ώστε να προσαρμοστούν στο φωτεινό χώρο.

Όταν προσαρμόστηκα κάτω από το έντονο φως δεν κοίταξα το χώρο γύρω μου αλλά το αγόρι με τα μπλε μάτια.

Καθόταν στο δάπεδο με τη ράχη του να ακουμπά το λευκό τοίχο, τα μακριά πόδια σταυρωμένα και ένα λογοτεχνικό βιβλίο στα επιδέξια και γερά του χέρια.

***

Το κεφάλαιο είναι μικρό απλά ήθελα να ανεβάσω σύντομα, αύριο θα ανεβάσω το 19ο κεφάλαιο. (Και θα έχει και πολυυυυυυ Ντίν Ντέβερρρρρ)!!!