~Sweet Vampires~

hoofdstuk 1: negen bomen

Hoofdstuk 1

Ik zat op de bank even Economie te leren. Ik haat zondagen, de dag daarna is maandag en daar heb ik nou niet echt bepaald zin in. dit weekend was best wel rustig. op Daniel en Joseph die een paar bomen slopen na dan. Soms zijn ze echt te druk. Maar William wil ook wel eens overdrijven, hij voelt zich echt super verantwoordelijk voor ons. En dan speciaal voor mij. Ik voel me af en toe wel een buitenbeentje. Ik wil ook onsterfelijk, snel, sterk en goedziend zijn. Maar William en zelfs Joseph en Daniel zeggen dat ze me 'misschien' veranderen als ik mijn school af heb. En dat duurt (aangezien ik zestien ben) nog een jaartje. Ik liet een diepe zucht horen. William kwam onmenselijk snel de grote trap af.

''Ik ben Joseph en Daniel weer uit elkaar halen.'' Hij klonk niet bepaald zachtaardig. Joseph en Daniel zijn vast weer aan het klooien in het woud. Het ziet er wel cool uit als ze aan het 'vechten' zijn. Maar natuurlijk niet echt vechten. Het is meer trainen voor als er ooit wat gebeurd. Maar ik denk niet echt dat hun trainingen nodig zijn. Volgens mij is het gewoon een smoesje om te stoeien.

''Waar is William?'' Ik keek op. Daniel en Joseph stonden voor me en keken me grijnzend aan. Ik rolde met mijn ogen. typisch iets voor hen.

''Als ik jullie was zou ik maar rennen naar de grens. want man, William is niet echt bepaald vrolijk op jullie.'' Zei ik grijnzend terug. Hun grijns verdween. Ze stonden me aan te kijken met zo'n blik van: 'meen je dat?'

''oké, dan gaan we gelijk jagen.'' zei Daniel alsof het niks was. Zijn grijns kwam weer terug maar Joseph stond er maar een beetje bij. het bleef even stil.

''Nieuw record gemaakt?'' Vroeg ik maar aan Daniel. De trots glinsterde in zijn ogen.

''Oh, echt wel Av. Minstens negen bomen!'' Ik knikte, ja, William is vast boos op hen. Ik vraag me af waar hij is.

''Waar is de Duivel eigenlijk?'' Vroeg ik aan hen. Ze keken elkaar even aan. Joseph leek geconcentreerd.

''Ergens in het Zuiden geloof ik. Zichzelf druk maken om de omgevallen bomen.'' antwoordde Joseph. ik knikte weer en richtte me weer op Economie. Ik moet echt gaan leren anders gaat het niet goed komen eind van het jaar.

''wij gaan maar even wat eten 'halen', je weet waar de Lasagne staat?'' ik knikte. Ik maak meestal mijn eten zelf. maar William of Joseph haalt het meestal bij de supermarkt. vooral die kant-en-klaar maaltijden. ik had er geen moeite mee. ik eet niet graag met ze mee.

''oké, ik zie jullie vanavond wel.'' zei ik afwezig terug.

''oh nee, dacht het niet, jij gaat lekker slapen want wij zijn waarschijnlijk laat terug.'' Daniel was opeens heel serieus. hij is nooit serieus. maar als er wat met mij is lijkt hij wel mijn vader. Ook al heb ik mijn ouders nooit gekend, nou ja, ik heb ze wel gekend, maar niet écht kennen. Alleen vage herinneringen die verder niet iets betekenen.

''all right, rustig. ik ga douchen en daarna slapen. goed?'' Daniel knikte tevreden. opeens keek hij geschrokken op.

''woops, de Duivel komt eraan. zie je later.'' zei Daniel en gaf me snel een kus op mijn voorhoofd. Joseph deed hetzelfde en ze vlogen de achterdeur uit. lachend ging ik weer verder met Economie. na een paar minuten kwam William binnen gerend.

''waar zijn ze?'' vroeg hij haast kwaad aan mij. ik moest best wel lachen, zijn donker blonde haar zat alle kanten op en er zaten een paar takjes erin. hij zag eruit of hij door een berg vol takken en bladeren heeft gerold.

''weet ik niet. jij kan ze horen en ruiken. en negen bomen zijn toch niet zo erg?'' zei ik plagend. hij gromde naar me. oepsie. hij is echt boos.

''douchen en slapen. nu.'' hij hield zijn tanden stevig op elkaar geklemd en vloog ook de achterdeur uit. 'succes' mompelde ik in mezelf. zuchtend sloeg ik mijn Economie boek dicht en sleurde mezelf naar boven. ik telde elke tree van de trap. je zou denken dat ik me nooit verveel met mijn 'broers'. maar geloof me. dit is echt niet alles.

ik liet me neerploffen op mijn abnormaal grote bed. mijn kamer zelf was ook groot. het hele huis eigenlijk. ik keek naar het witte plafond en probeerde er figuren in te zien. een man op een struisvogel, een meisje met een pop, een lachende, kromme boom en nog meer figuren die zomaar uit mijn rijke fantasie komen. yep, met alles dat ik heb meegemaakt is de raarste fantasie normaal voor me geworden.

na tien minuten naar het plafond te hebben gestaard besloot ik toch maar om te gaan douchen. ik deed mijn spijkerbroek, sweater en de rest uit en stapte in de douche. ik spoelde mijn lange, bruine haar uit en genoot van de lange douche. na een tijdje ging ik de douche weer uit en droog mezelf af. mijn haren wikkelde ik een rode handdoek die op de wastafel klaar lag en deed een joggingbroek en een T-shirt van Daniel aan. zijn T-shirts zitten altijd zo lekker wijd en los. hij zeurt steeds dat ik mijn eigen T-shirts aan moet doen. maar hij heeft gewoon pech. ik liep nog even naar beneden en ging nog even tv kijken. buiten was het al donker. maar dat is wel normaal aangezien het half november is. ik zag buiten de donkere, rode bomen alle kanten op waaien. het geluid van de wind was duidelijk te horen. eerlijk gezegd vond ik wel eng. maar ook mooi om het donkere bos in leven te zien. ik hoorde een bosuil in de verte die zijn geluid duidelijk liet horen.

na een tijdje besloot ik maar om naar bed te gaan. ik sloot de ramen behalve die van de muziekkamer. Joseph's vleugel stond op het podium midden in de kamer. ik twijfelde eerst maar ging er toch nog even achter zitten en speelde dat 'moeilijke' stuk waar Joseph al een week mee bezig is. ik keek aandachtig naar het bladmuziek en speelde de eerste maten. ik speelde vloeiend het stuk.

''ik zei het toch, ze heeft talent.'' ik schrok en slaakte bijna een gil. Joseph stond vol bewondering na me te kijken. ''William, ik moet zeggen; voor het eerst heb je gelijk.'' zei Daniel plagend. William keek hem met een verbitterde blik aan.

''Avery, had je niet al op bed moeten liggen?'' vroeg William serieus aan mij. ik stond op het punt naar mijn kamer te lopen totdat Joseph me, iets te stevig, bij m'n schouders vastpakte.

''oh echt niet! ze is een talent! ze moet nú oefenen.'' ik schrok een beetje van Joseph. hij is eigenlijk nooit zo opgewonden. ik ken hem het meest als 'een stille vampier'.

''Joseph, ze is een mens weet je nog? ze heeft slaap nodig.'' zei William zuchtend tegen hem. Joseph leek teleurgesteld door de woorden van William. ''als je van school af bent, stem ik voor.'' fluisterde hij in m'n oor. natuurlijk konden Daniel en William hem horen. Daniel glinsterde in tegenstelling tot William die geïrriteerd met zijn ogen rolde. opeens tilde Daniel me op.

''Daniel, wat doe je in hemelsnaam?'' vroeg ik vermoeid aan hem. hij grijnsde breed. ''onze nieuwe Beethoven naar boven brengen.'' gaf hij als antwoord. ik zuchtte. ik weet dat tegenstribbelen niet werkt. ze zijn duizend maal sterker dan ik. het zou zonde zijn van mijn beetje energie die ik op dit moment nog heb. binnen vijf seconden lag ik al in mijn bed.

''slaap lekker, we zullen proberen om geen lawaai te maken.'' fluisterde Daniel zacht. ik grinnikte en sloot langzaam mijn ogen. het laatste wat ik hoorde was Daniel die zachtjes weg sloop.