i'm Shawn his girlfriend

1.

Pov. Sara

Vandaag is de laatste schooldag voor de herfstvakantie. "Hey saar, hoe is het?" Vraagt Emma. "Zoals altijd, wel goed. Ik kan vandaag dus gebeld worden" zeg ik. Terwijl wij door de gangen lopen. We lopen langs de foto van mijn broer, ik stop en kijk naar de foto.

'Gisteren hebben wij het verdrietige nieuws meegekregen dat Bram Smith en zijn ouders zijn omgekomen in een auto ongeluk. Wij staken vandaag de lessen, jullie gaan allemaal met jullie klas en mentor naar een lokaal en kunnen er over praten." Zegt de directeur. Ik sta in de deuropening van de aula te kijken, naar alle leerlingen van de school. Ik zie de beste vriend van Bram samen met Bram's vriendinnetje staan. Ik loop naar hun toe. "O sara" zegt Liv de vriendin van mijn broer. Ze geeft mij een knuffel. "Tis zo oneerlijk, hoe gaat het met jou?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. "Ik geloof het nog niet, nog niet" zeg ik. Dan loop ik met mijn klas naar een lokaal. We praten over hoe erg het is, ik krijg maar de helft mee. Ik kan er niks aan doen, mijn ouders en broer zijn weg, voor altijd.

"Gaat het?" Vraagt ze. "Ja, dacht aan de dag na het verschrikkelijk nieuws" zeg ik. Samen lopen we naar het lokaal waar we les hebben, ofja les. Vandaag doen we niks, iedereen heeft iets lekkers meegenomen en we kijken films. "Kom allemaal gezellig binnen, ga lekker zitten." Zegt onze mentor. Ik ga samen zitten met Emma, Vera en Ilse. "Ik heb zoveel zin in de vakantie!" Zegt Vera. Waarschijnlijk gaat ze naar haar vader in Spanje, haar ouders zijn uitelkaar en haar vader woont in Spanje. "Ik ga naar spanje en Ilse gaat mee" zegt Vera blij. Ze mag altijd iemand meenemen, ik ben vorig jaar mee geweest. We zitten in het lokaal, waar ik begin dit jaar uit werd gehaald.

Er word op de deur geklopt, politie komt het lokaal binnen en lopen naar de lerares toe. Ze vragen iets, daarna wijst de lerares naar mij toe. Iedereen kijkt mij aan. Vera zit naast me en pakt mijn hand vast. "Sara Smith, wil je even met ons meelopen. Je moet iets weten" zegt de vrouwelijke agente. Ik knik en loop de klas uit. Eenmaal op de gang vragen ze of ik wil gaan zitten. "sara, er is iets gebeurt. Je ouders en broer hebben een auto ongeluk gehad" zegt de agente. Er rolt een traan over mijn wang. "Wat hebben ze? Hoe is het met ze?" Vraag ik wanhopig. "Sara, je ouders en broer hebben het niet overleefd. Ze waren opslag dood. Je vader is de controle over het stuurt verloren en zijn met volle vaart tegen een boom tot stilstand gekomen" zegt de mannelijke agent. De agente is naast mij komen zitten en heeft een hand op mijn schouder gelegd. "Je krijgt hulp, wil je terug de klas in?" Vraagt de agente. "Nee, kan Vera komen?" Vraag in huilend. Ze knikt, de agent loopt de klas terug in en komt terug met Vera. "Wat is er?" Vraagt ze als ze mij ziet zitten. "Haar ouders en broer zijn overleden" zegt de agent. Dan geeft Vera mij een knuffel en ze huilt ook.

Vera wist het als eerst van mijn vriendinnen. Daarna Emma en Ilse. "Als je wilt kan ik aan papa vragen of je ook mee mag" zegt Vera. "Dat hoeft echt niet! Ik wil juist hier blijven" zeg ik. "Oké, welke film gaan we kijken!" Schreeuwt ze door de klas heen. Ik en Emma moeten er om lachen. "Nou Vera, zeg maar" zegt onze mentor lachend. "Uhm everything, everything" zegt ze. "Ja" zeggen er een paar uit de klas. "Oké iedereen kijkt naar de film." Zeg de mentor. Al snel zit ik helemaal in de film. Ik schrik zelfs als de bel gaat. "Nou fijne vakantie allemaal" zegt ze. Vandaag fiets ik samen met Emma, Vera en Ilse even langs het monumentje dat bij de boom is geplaatst, om er een bloemetje neer te leggen.

Ik sta voor de foto van mijn ouders en broer. Het is nu inmiddels 2 maanden geleden. Ik voel nog altijd die pijn in mijn hart, ik zie nog altijd de auto om de boom heen geklapt zitten. Ik hoor nog altijd de buren zeggen hoe verschrikkelijk het is. Ik zie de kisten nog altijd naast elkaar staan, met de foto van hun er opstaan met bloemen op de kist. Ik hoor nog altijd de mensen huilen. Ik zie, hoor het nog elke dag. Ik kom elke dag thuis in een stil huis, in een koud huis, in een huis dat ooit mijn thuis was. "Kom, het begint te regenen" zegt Ilse. En snel leg ik mijn bloem neer en fiets naar huis.

Ik doe mijn huiswerk, ik stofzuig een keer door het huis. Begin met eten te koken. En ga zoals elke dag op de bank voor de tv, eten. Het interesseert mij helemaal niks wat er op de tv is. Na het eten loop ik mijn broers kamer binnen. Ik zie de foto staan van zijn vriendin. Ze was als een zus voor mij. Ineens gaat de telefoon. Ik loop rustig naar de telefoon toe, en neem hem op. Ineens hoor ik iemand in het engels vragen of ik Sara Smith ben. Ik was de auditie helemaal vergeten. "ja dat ben ik" zeg ik zo rustig mogelijk. "Nou ik kan je blij maken want je hebt de rol!" Zegt de vrouw aan de telefoon. "Echt!?" Vraag ik niet gelovend. "Ja, zou je morgen al kunnen komen? We betalen je reis" zegt ze. "Uhm ja natuurlijk kan ik komen, oké is goed" zeg ik.

Ik loop naar mijn kamer en pak een koffer en begin als een malle mijn koffer in te pakken. Leuke kleren, opladers, laptop. Alles neem ik mee. Ook een foto van mijn ouders en broer stop ik er een. Zoek in alle lades in het huis naar mijn paspoort. Al snel vind ik hem. Pak mijn toilet tas. Ik was mijn auditie voor riverdale helemaal vergeten. Ik heb gewoon de rol van Jellybean in seizoen 3. Ik ga mijn idolen gewoon zien en ontmoeten en met hun samen werken.