Nadia's Passies & Beproevingen (Voltooid)

Hoofdstuk 18

Het Marokkaanse verkeer was één complete chaos.
Waar je in Nederland netjes voorrang kreeg, werd je daar luid toeterend van de weg gedrukt.
Iedereen was baas in het verkeer.
Men reed veels te roekeloos in de grote warboel van de drukke straten.
Zodra ze doorhadden dat er een vrouw achter het stuur zat, werd je opzettelijk afgewimpeld door notoire  bumperklevers.

Terwijl Ramona gebarend en tierend commentaar gaf op de desbetreffende weggebruikers, gaf ik geen krimp.
Ik liet me niet uit het veld slaan door een paar macho malotten.

Aangekomen bij de shoppingcenter, keken we onze ogen uit.
Alle moderne merken van verschillende bekende fashion designers, stonden geordend, in luxe etalages geëtaleerd.

Als een gretig hongerige wolf, dook Ramona van de ene naar het andere boetiek.
Met luxe kartonnen shoppers vol kleding, schoenen en tassen, maakten we een voldane tussenstop bij de patisserie.
Terwijl we op onze bestelling wachte, wisselde Ramona snel de hoge hakken in, voor haar  nieuwe comfortabele, modieuze sandalen.

Ik besloot mijn oma te bellen om te vertellen dat we goed waren aangekomen.
Dolblij vroeg ze ons om bij haar langs te komen.
Na een rit van bijna één uur, kwamen we bij het nostalgische blauwkleurige landhuis van mijn oma.

De groene weides en strakblauwe lucht leek exact een kopie van een geschilderde  'stilleven'.
Oma liep samen met mijn tantes naar buiten en greep me joelend vast.
Ze bekeek mijn gestalte  keurend van top tot teen, waarop ze trots opmerkte dat ik sprekend op mijn moeder leek in diens jonge jaren.

De planning was om kort bij oma en de familie te vertoeven, maar inmiddels zaten we al uren knus in haar gezellige binnenplaats .
Ik herinnerde mij nog de laatste keer dat ik bij haar was.
Dries was gedetineerd, en ik moest overhoop naar Marokko afreizen, om alle bezittingen van Dries veilig te stellen. Hij had zonder mijn medeweten, alles op mijn naam had gezet.

Oma knikte bevestigend op mijn herinnering.
Het was zij die mij het advies gaf om vooral niet van Dries te scheiden.
Ik stond op het punt om hem te verlaten, en zag in verband met zijn duistere verleden, door de bomen het bos niet meer.

Volgens haar vertoonde Dries veel gelijkenissen met mijn wijlen opa.
Ook een man met een ingewikkelde  gebruiksaanwijzing, die diep van binnen, een hart van goud bezat.

Ramona viel van het ene verbazing in de ander.
Van de loslopende kippen tot oma's versgemaakte batbots, die ze in één handomdraai  in haar rustieke terracota stenen buiten keuken maakte.
Toen oma haar ook nog eens verse zelfgemaakte nougat, voorschotelde, werd Ramona beste maatjes met haar.

Nadat oma nieuwsgierig werd naar Ramona, antwoorde ik dat ze de grote jeugdliefde én moeder van Mounir's eersre kind was.
Ze riep toen heel overtuigd; "Als de band tussen twee mensen sterk genoeg is, komt er niemand tussen. Alles word  bepaald door hun mektab.

Volgens oma kon het leven de ene moment krom verlopen, om vervolgens als twee puzzelstukjes perfect in elkaar te passen. Het sleutelwoord was, Sabr.......
We vergaten bijna de tijd, toen Dries belde of we nog bij oma waren.
Ze moesten nog naar het centrum om een een aantal zaken te regelen.
We spraken af, dat we elkaar later op de dag thuis zouden treffen.

Ik kon niet abrupt bij oma weggaan zonder de anderen ooms en tantes te begroeten.
Ze woonden allemaal op loopafstand van elkaar.
Toen mijn tante bij het afscheid, een spartelende kip in mijn handen drukte, gilde Ramona het uit.
"Je gaat die arme kip toch niet meenemen om te slachten?, vroeg ze vol medelijden.

Mijn tante was de kwaadste niet, ze nam de kip retour, rende snel naar binnen, en kwam terug met een zak verse gesneden stukken kip.
Ze overhandigde mij de zak en zei lachend, dat onbekend, onbemind maakte.