Nadia's Passies & Beproevingen (Voltooid)

Hoofdstuk 3

Minutenlang was het muisstil,...Het leek alsof Omar zijn eigen woorden nogmaals in gedachten de revue liet passeren. Siham stond allert op en gaf subtiel aan dat ze ons even alléén zou laten.

"Amrek ma tkoul ndemt dina koul T3alemt, zei ik wijselijk, in de hoop die angstvallige stillte van Omar te verbreken.

Mijn vader zei dat vroeger altijd als we ergens spijt van hadden. Vrij vertaald betekende het: "Zeg nóóit dat je spijt hebt, maar zorg ervoor dat je er van hebt geleerd".

Die woorden leken iets los te maken in de altijd zo defensieve stoere gedrag van Omar. Normaal gesproken joeg hij mij altijd de kast op, maar nu zat een jonge, gevoelig man tegenover mij.

"Mohim,..."Ik zweer je dat ik 'Blaster' nooit wat aan zou kunnen doen!, zei hij nadrukkelijk.

Op mijn vraag waarom hij er zo op gehamerd was om zijn onbetwiste 'onschuld' te bewijzen, antwoordde hij dat Sara sinds de dood van Souf hun marginale telefonisch contact had verbroken.
"Lash kifesh??, zei ik nogal overrompelt door een zichtbare gevoelige Omar.

Hij gaf aan dat Sara geëmotioneerd na de harteloze liquidatie van Souf niet meer wist wie ze kon vertrouwen.
Zijn klaagzang over Sara, leek mij tot dusver een logische emotionele reactie van een 18 jarige meisje die haar geliefde broer abrupt verloor, en nu te kampen had met gemixte emoties tijdens de welbekende rouwverwerkings fases.

Omar vertelde dat hij door Sara juist positief veranderd was en nu enkel maar één doel had voor de toekomst: Sara's hand vragen om zodoende hun deen compleet te maken.

Hij was van de straat en had nooit gedacht dat Sara capabel zou zijn om zijn gesloten koelbloedige hart te openen.......

Waar hij het vroeger altijd denigrerend over 'Chickies' had, was hij er nu pas van overtuigd dat Sara dé juiste vrouw voor hem was.

Hij bezocht inmiddels vergezeld door zijn vader en broers, trouw de wekelijkse gebedsdiensten in de moskee, inplaats van doelloos zijn dagen in de Shisha lounges of belhuizen van de straat te slijten.

Het overlijden van Souf had naast de logische schok en verdriet óók velen in zijn omgeving tot nadenken gezet. Een nabije overlijden doet men altijd hoe ironisch ook kritisch naar zich zelf en zijn leefwijze kijken.

Er is ook niets zo defintief als de dood. Het is vóór velen overlevenden en nabestaanden ook een 'wake up call' om hun eventuele zondes te evaluren of hun levenswijzen bij te schaven.

Omar vroeg bij zijn vertrek, zichbaar opgelucht door mijn geduldige luisterend oor of ik met Sara wilde praten als ze weer terug was uit marokko.

Ik beloofde niets, en knikte geruisloos. Voorlopig zaten Sara en haar familie nog diep in de rouw.

Ze hadden nu in totaal twee jonge gezinsleden verloren in de misdaad. Vóór Amina's tere moederhart moet het verlies van haar twee zoons, verreweg haar grootste beproeving zijn.

Dat gold idemdito voor haar kinderen. Afscheid nemen van twee geliefde broers in een korte tijd, was gewoon téveel van het goede.
Dat gaat niemand in de koude kleren zitten.

Terwijl ik na het werk nog vluchtig in de supermarkt een paar boodschappen haalde, belde Dries mij of ik Imane bij zijn ouders wilde ophalen, omdat hij wat later zou vertrekken op kantoor vanwege  overwerk.

Dries werkte praktisch nooit over, dus toog ik na een enerverende doch vermoeiende dag op het werk al multitaskend naar het huis van mijn schoonouders.

Dries zou mij en Imane daar later op de avond treffen.
Hij vond het altijd ongezellig voor mij om thuis onnodig alléén met Imane het avondeten zonder hem te nuttigen.