*Robert*
Ola wybiegła z sali z płaczem. Do Krystiana niemal od razu podbiegł lekarz i pielęgniarka. Reanimowali go. Moja siostra szlochając skuliła się na krześle.
Robert: Ola, nie chcesz wrócić do domu? Przespać się w normalnych warunkach?
Pokręciła głową. Spojrzałem bezradnie na Natalię. Również nie wiedziała, co teraz począć. Laura też miała już szklane oczy. Olgierd stanął do nas tyłem, tak, że nie widziałem czy płakał. Jednak po chwili odwrócił się i zobaczyłem łzy w jego oczach. Bez słowa oddalił się. Wkrótce przed OIOM wpadli Aneta, Majka, Janek, Krzysiek, Adam, Stefan i Paweł.
Stefan: Hej, skończyliśmy dyżur, to od razu przyjechaliśmy – przywitał się.
Aneta: Co się stało? – spytała zaniepokojona.
Wtedy Janek spostrzegł sytuację na sali. Pociągnął Anetę za rękaw bluzki. Ta odwróciła się i też to zauważyła. Z jej oczu pociekły łzy. Janek delikatnie ją przytulił. Krzysiek też spojrzał bezradnie za szybę. Reszta też do niej przypadła. Adam natychmiast się od niej odkleił i usiadł na krześle. To samo uczynił Krzysiek.
Majka: Gdzie Olgierd? – szepnęła przygnębiona.
Ola: Gdzieś poszedł – w końcu się odezwała.
Tymczasem Olgierd zaszedł Majkę od tyłu i przytulił ją mocno. Ciągle miał łzy w oczach. Majka z resztą też. Nagle zadzwonił mój telefon. Przerwał ciszę. Odszedłem kawałek dalej i odebrałem.
Mężczyzna: Dzień dobry, czy rozmawiam z panem Robertem Barczem?
Robert: Tak, to ja.
Mężczyzna: Pani Dagmara Byczewska powiedziała, że pan jest ojcem jej syna, Jasia.
Robert: To prawda.
Mężczyzna: Pani Dagmara nie żyje. Musi się pan zająć dzieckiem. Jest na SOR-ze w szpitalu na Mokotowie.
Robert: Niedługo będę. Do widzenia.
Rozłączyłem się i nie bardzo wiedziałem co zrobić. W końcu postanowiłem zapytać o zdanie Natalii.
Robert: Musimy iść... - położyłem Natalii dłoń na ramieniu.
Skinęła głową. Kiedy byliśmy już daleko, zacząłem opowiadać.
------------------------------------------------------------
ZŁAMAŁAM SWOJE ZASADY MORALNE UDOSTĘPNIAJĄC TEN ROZDZIAŁ TO WSZYSTKO PRZEZ Juli12p XDD
