Liefde in oorlog

22.

'Wat een klootzak!' Is het eerste wat Maria zegt. Ze legt de brief op tafel en kijkt me aan, met tranen in haar ogen. 'Dan? Waarom is hij een klootzak?' Vraag ik verbaasd. Ze lacht. 'Dan niet, dat is een schatje! Will, dat is een klootzak!' Ik lach nu ook. 'Dat is waar...' 'Hoe dúrft hij zich met jou leven te bemoeien?!' Ratelt ze verder. 'Weetje het is gebeurd Maria, ik heb de brief nu.' 'Verdedig hem niet Julliet! Dat verdient hij niet!' Gaat ze door. 'Dan verdient dit niet. Ik weet niet wat er tussen jou en Will gebeurt, maar ik vind dat hij Dan erbuiten moet houden!' Ik zucht, dat weet ik ook allemaal wel. Ze staat op en pakt m'n jas. Vragend kijk ik haar aan. 'Hier.' Zegt ze, terwijl ze me m'n jas voorhoudt. 'Ga praten met hem.' 'Waarom?' 'Omdat je duidelijkheid nodig hebt.' Ik knik verslagen, dat is waar. Ik sta op en neem de jas aan.

Zachtjes klop ik aan. Ik zucht. Niemand doet open. Ik volg dus wééral het padje naar de achterdeur. Ik heb zo'n vermoeden dat dit hetzelfde scenario gaat worden als met Maria. Waarom ben ik hier überhaupt naar toe gegaan? Wat moet ik zeggen tegen hem? Voor ik het weet sta ik in Wills keuken. God, hij moet echt z'n achterdeur op slot leren doen. Nu ik tijd heb snuffel ik even rond. Hoe kan een 28-jarige dit allemaal al op deze leeftijd bereikt hebben? M'n verbazing wordt alleen maar groter als ik de woonkamer binnen stap. 2 grote banken nemen de meeste ruimte in. Ik zucht. Ze zien er zacht en verleidelijk uit. Zachtjes stap ik ernaartoe, proberend zo weinig mogelijk geluid te maken. Ik zet me erin neer.
En voor ik het weet, vallen m'n ogen toe.

Vanuit Wills perspectief

Zachtjes leg ik een deken over haar heen. Ik kijk haar aan, ze ziet er vredig uit. Wat waarschijnlijk gaat veranderen als ze wakker wordt. Ik had de deur al horen opengaan, maar was er niet verder op ingegaan. Maar toen ik stappen hoorden ben ik wel even gaan kijken. En toen vond ik Julliet. Diep inslaap.
Nog steeds slaat m'n hart een slag over als ik haar zie. Zelfs nu nog. Ik strijk een lok haar uit haar gezicht. Met m'n duim wrijf ik over haar wang. Protesterend draait ze zich om. Snel haal ik hem weg. 'Wie is dat?' Vraagt een meisjesstem. Ik kijk op en zie Claire staan, met niets meer dan met een deken om haar heen. Ik zucht. 'Het meisje van m'n dromen...' Fluister ik. 'Ach zo, hoelang zijn jullie al samen?' Ik lach verbitterd. 'Samen? Nee dat niet, en als ik haar eindelijk had, dan zou ik niet met jou vrijen hoor schat.' Zeg ik. Claire snift beledigt. 'Ik weet genoeg.' Zegt ze en draait zich om. Even later hoor ik de voordeur open en toe gaan. Ik zucht.
Julliet kreunt en doet haar ogen ogen open. Meteen ben ik weer alert. 'Hoi.' Fluistert ze slaperig. Ik glimlach terug. 'Goed geslapen?' Vraag ik. Ze knikt en rekt zich uit. Ze gaat zitten en vraagt: 'Meende je dat? Wat je net zei?' Verward kijk ik haar aan. 'Meende wat?' Ze rolt met haar ogen. 'Wat je net tegen dat meisje zei...?'
'Ah dat... Ja natuurlijk meen ik dat.' Ze kijkt me met haar grote ogen aan, een flauw lachje speelt rond haar lippen. God, wat zou ik er nu niet allemaal voor over hebben om te weten wat er in haar hoofd rondgaat... Ze legt haar hand op de mijne. Ik draai hem om, zodat onze handpalmen tegen elkaar liggen. Ik vouw onze vingers in elkaar en kijk ernaar. Als ik terug opkijk is haar gezichtsuitdrukking veranderd. Iets ín haar is veranderd. M'n andere hand leg ik op haar wang. Ik voel haar zachte velletje, haar perfecte huid. Nog steeds kijkt ze me aan. Ik buig voorover, zachtjes, niet te snel. Zodat als ze wilt, ze nog kan protesteren. Maar dat doet ze niet. Ze houdt me niet tegen. Ze laat me toe.
Ik sluit m'n ogen en kus haar.