Liefde in oorlog

8.

Ik hoor het vermaak in de stem. Zuchtend draai ik me om. 'Ach, Will, ik dacht dat je er nog niet klaar voor was om me elke dag te zien?' De irritatie is duidelijk in m'n stem te horen. 'Ben je dan niet blij me te zien?' Hij trekt een pruillip.
Nee.
Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Zo hard ben ik nou ook weer
niet. Dus ik zeg maar niks. 'Die stilte vat ik op als een ja.' Z'n blauwe ogen twinkelen gevaarlijk. 'Kan ik u helpen?' Klinkt een vriendelijke stem achter me.
Goddank. 'Ja, ik wil graag de rekening.' Ze knikt. '2 broodjes en 2 thee's, toch?'
'Dat klopt.' 'Dat is dan 15,70 pond.' Ik geef haar dat gepast. 'Bedankt en tot de volgende keer.' Zegt ze glimlachend. 'Dag.'  Als ik me omdraai staar ik recht in hemelsblauwe ogen. Julliet, waarom maak je steeds die vergelijking? Hij is dus nog niet weg. Ik had ook niet anders verwacht. Ik zucht diep. 'Nou, het was leuk je weer eens te zien Will.' Zeg ik dan maar. 'Ja vind ik ook.' Zegt hij weer met zo'n irritante knipoog. 'Wel Maria wacht op me, dag.' 'Je mag me wel eens aan haar voorstellen hoor.' Zegt hij met een grote grijns. Ik heb zin om z'n grijns van z'n gezicht af te slaan. Ik lach in mezelf. Ah, daar heb ik nou echt zin in. 'Waarom sta jij daar zo idioot te grijnzen?' Wilt Will weten. Zijn stem brengt me terug in de werkelijkheid. 'Ach niks niks.' Zeg ik snel. Ik loop terug naar Maria als Will m'n arm beet pakt. Ik verstijf onder z'n warme aanraking. 'Julliet ik meen het.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Je mag me echt is aan haar voorstellen.' Ik maak me los uit z'n greep. Meteen heb ik er spijt van. Ik mis z'n aanraking nu al. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Hoe kan ik zoiets nu denken?
Ik haal m'n schouders op. 'Mij best.' Ik loop naar Maria toe, met Will achter me. Maria staat me op te wachten met een grote glimlach en glanzende ogen. 'Maria, dit is Will. Will dit is Maria.' Stel ik ze aan elkaar voor. 'Aangenaam kennis maken, Maria.' Zegt Will op een charmante toon. Maria giechelt op een toon die, alleen mij, duidelijk maakt dat ze wel interesse heeft. Irritatie borrelt in mij op. Meen je het Maria? 'Zo we gaan dan maar eens.' Sluit ik het o zo interessante gesprek af. Ik trek Maria mee aan haar arm naar buiten. Eens buiten verlost Maria zich uit m'n greep. 'Julliet, wat had dat te betekenen?' Vraagt Maria boos. 'Niets...' Mompel ik een beetje beschaamd. Ik kijk achter me en zie een verwarde Will staan. Schuld borrelt in mij op. Ik schud m'n hoofd. 'Ik wil gewoon liever niet dat je met Will omgaat.' Geef ik eerlijk toe. Maria lacht, een lach vol sarcasme. 'Denk je nou echt dat ik naar jou ga luisteren? Dat als jij zegt dat ik niet met hem om gaan dat ik daar naar luister? En dat allemaal omdat jij gewoon stiekem wel wat geïnteresseerd in hem bent?' Roept ze bijna. Ik schud met m'n hoofd. 'Denk je nou echt dat ik geïnteresseerd ben in zo een klootzak?' Roep ik nu. Mensen kijken me vuil aan voor m'n taalgebruik. Het kan me niets schelen. Maria kijkt me met grote ogen aan. 'Wat nou weer?' Zeg ik terwijl ik me omdraai om te kijken wat er achter me gebeurt. En dan zie ik Will staat. Verstijft en duidelijk wel wat gekwetst. Zonder nog naar me te kijken of iets te zeggen beent hij weg. Oh nee, wat heb ik nu weer veroorzaakt...

Vanuit Will's perspectief
Klootzak? Is dat hoe ze me ziet? Goed om te weten. 'Nee Will, wacht!' Probeert ze nog. Geen effect. Ik had gedacht dat het wel wat zou kunnen worden tussen ons. Ze is misschien dan wel getrouwd, maar die Dan ziet ze toch niet meer terug. En ze was het eerste meisje dat wat met me deed. Tenminste, niet sinds Eva... En hoe het lot ons steeds bij elkaar brengt. Niet dat ik in die onzin als het lot geloof maar toch... En ze spookt ook voortdurend door m'n hoofd. Met een ruk wordt ik tegen gehouden door een fluwelen hand. Ik draai me om en staar in de meest prachtige ogen die ik ooit gezien heb. Even door m'n stuk gebracht door de elektriciteit die ik voelde toen ze me aanraakte, heb ik niet gehoord wat ze net zei. 'Sorry, wat?' Zeg ik verward. 'Oh kom op Will, maak het nou niet moeilijker dan het al is.' Zucht ze. 'Ik zei: sorry dat ik je klootzak noemde. Het was niet zo bedoeld.' Legt ze uit. 'Hoe was het dan wel bedoeld?' Vraag ik dan. Ze word rood. Ze is schattig wanneer ze bloost. 'Wel, eh, nou dat is moeilijk uit te leggen...' stamelt ze. 'Oké goed ,denk er dan nog eens over na en leg het me uit morgen na het werk bij een kop koffie.' Ze schudt haar hoofd. Ow, wat een afgang. 'Ik lust helemaal geen koffie.' Zegt ze met een gespeeld vies gezicht. 'Liever met thee.' Ik lach opgelucht.
Gelukkig. 'Dat is dan afgesproken. Maar ik moet er weer vandoor Julliet, zie je morgen.' 'Wacht, dacht je nou echt dat ik nee ging zeggen tegen een afspraakje met dé William Thompson?' Ik lach. 'Ach nee...' Ik geef haar een kus op haar wang. 'Doei Julliet.' 'Dag...' stamelt ze nog. Ik glimlach. Wat een effect een onschuldig kusje nu toch wel niet kan hebben op zo'n meisje. Heerlijk.

Terug vanuit Julliet's perpectief
Voorzichtig raak ik m'n wang aan. Heeft hij me nou net echt een kus gegeven? Ja, Julliet dus? Het is gewoon een kus. Waarom ben ik er dan zo van van streek? En voelde hij ook de elektriciteit toen ik z'n arm aanraakte? Veel tijd heb ik niet om na te denken want Maria komt aangewandeld. Oh nee. Ze stopt afwachtend, met een hand in haar zij en een vragende blik. 'Wel, krijg ik nog een uitleg?' Vraagt ze. Ik knik. In m'n hoofd zijn m'n hersenen op volle gangen bezig om een goede uitleg te verzinnen. 'Wacht' ze heft haar hand op, een teken dat ik moet zwijgen. 'Ik wil eerste weten waarom ik van jou niet met hem om mag gaan maar dat je dan wel 5 minuten later zelf een afspraakje met hem regelt.' Ik bloos. Dat heeft ze dus gehoord...