Liefde in oorlog

7.

Na het eten heb ik Benji nog even uitgelaten en ik kruip nu in bed. Het is december, koud buiten, dus ik ben blij dat ik in m'n warm bedje kan. Ik ben dood op, maar kan toch de slaap niet vatten. Will spookt nog door mijn hoofd. Ik schaam me dat ik aan Will denk en niet aan Dan. Maar iets in de jongen met twee gezichten trekt me aan. In het ziekenhuis deed hij zo speels en vrolijk. En in de auto deed hij plotseling zo kil en afstandelijk. Wat is er in de tussentijd veranderd? Uiteindelijk, na heel wat gepiekerd te hebben, val ik dan toch in slaap.

Ik word wakker van spullen die op de grond vallen. Ik schiet overeind in bed. Een inbreker? Stilletjes stap ik uit bed. Ik pak het eerste wat ik zie. Een haarborstel. Het is misschien niet veel, maar beter dan niets. Stil ga ik de trap af. De derde tree sla ik over, die kraakt een beetje. De geluiden komen uit de keuken. De deur is toe. Ik ga ervoor staan. Net als ik de deur zelf open wil doen en toe wil slaan, gaat de deur open. Zonder na te denken begin ik als een idioot te slaan op de dader. 'Verdomme, Julliet.' klinkt een hoge meisjesstem. Abrupt stop ik met slaan. 'Maria!!!' gil ik. Ja, het is Maria, m'n beste vriendin. Maria kijkt me aan met haar blauwe kijkers en haar, door mij, in de war geraakte blonde haren. 'Julliet!!!' gilt Maria terug. Maria is twee maanden geleden getrouwd en is net terug van naar huwelijksreis. 'Ik ben al eerder terug en wou je verrassen door een ontbijt te maken voor mijn slaapkop.' Zegt ze waarna ze me stevig knuffelt. 'Ik heb je zo erg gemist, schat.' zegt ze vrolijk. Iets té vrolijk voor haar doen. Ik hou haar een armlengte van me af en kijk haar onderzoekend aan. 'Wat?' vraagt ze onschuldig. Maar ik ken haar al langer dan vandaag. In haar ogen zie ik iets van onzekerheid. 'Wat is er aan de hand, Mar?' Ze zucht, een teken dat ze zich overgeeft, en gaat zitten. 'Adriaan is opgeroepen door het leger en heeft daarom besloten ons huwelijk af te blazen "om mij zo weinig mogelijk pijn te doen".' Doet ze hem na. Mijn mond staat open van verbazing. Adriaan houdt zielsveel van haar, dat zie je. Hij zou zoiets nooit doen als het niet menens was. 'Maar,' vervolgt ze haar verhaal,' áls hij terugkomt,' ze legt de nadruk op als, 'zou hij wel weer een leven met me willen opbouwen. Alsof ik ga wachten op hem. Hij blaast ons huwelijk af om te gaan vechten in het leger en als hij terugkomt, als ie al terugkomt, verwacht hij dat ik hem hier weer met open armen ontvang. Ik dacht het niet.' Ik snap haar wel. Het huwelijk is niet iets voor Maria. Ze gaat liever van man tot man. Ze deed het alleen maar omdat het moest van haar familie. 'Waar woon je dan nu?' vraag ik. Maria woonde bij haar ouders en na haar huwelijksreis zou ze samen met Adriaan een huis zoeken. En haar kennende gaat ze niet terug naar ouders. 'Bij jou?' ze zegt het eerder als een vraag. 'Maar natuurlijk, Mar.' floep ik eruit. Ah, nee, waar heb ik me nu weer mee opgezadeld, Maria is niet de makkelijkste om mee samen te leven. Maar aan de andere kant misschien helpt het wel tegen de eenzaamheid. 'Ah, bedankt, Jul! Echt waar! Maar, euh, mag het wel van Dan?' 'Ach je weet het natuurlijk nog niet, Dan is ook opgeroepen.' Ze kijkt me met een meelevende blik aan. Urgh ik haat die blik. 'Tututu, Maria, wij zijn gewoon twee vrouwen die samen doorgaan met hun leven wachtend op hun man.' zeg ik. 'Als ze al terug komen.' mompelt ze. 'Maria, nu je bij mij gaat wonen moet je weten dat er regels zijn:
-1 geen enkel negatief woord over dat ene onderwerp.
-2 maar 1, maximum 2 nachten per week mag er een man mee naar huis komen
-en 3 we laten Benji om te beurten uit.' Ik zie haar verbaasde blik en lach. Maar hoor dan Benji blaffen en zie dat haar duidelijk wordt. Ze haat honden, ze vindt dat ze stinken. Snel bevrijd ik Benji uit de woonkamer. Blaffend springt hij op Maria af. 'Argh, Julliet, had je dat niet eerder kunnen zeggen?!' zegt ze gespeeld boos. 'Dan was ik niet bij je ingetrokken hoor!' Ik heb tranen in mijn ogen van het lachen.

Na dat we wat over koetjes en kalfjes gepraat hebben, gaan we wat eten. Vlug kleed ik me aan. 'Sorry, jij mag niet mee.' zeg ik tegen een blaffende Benji. Teleurgesteld gaat hij liggen alsof hij begrijpt wat ik zeg. Ik lach in mezelf. 'Kom op, we gaan, gekkerd.' zegt Maria. We kiezen een gezellig uitziend restaurant en gaan ergens vanachter zitten. Nadat we hebben besteld, begint Maria een gesprek. In het begin luister ik nog, maar al snel dwalen m'n gedachten af en zit ik de mensen in het restaurant te bekijken. M'n blik valt op een jongeman met zwart haar die aandachtig de kaart zit te bekijken, daardoor kan ik z'n gezicht niet zien. Als hij de kaart laat zakken kijk ik in een paar o zo bekende blauwe ogen. Hij kijkt verbaasd maar lacht daarna. Maria zwaait met haar hand voor mijn ogen. 'Jul, alles oké? Je ziet lijkbleek. Zo erg was het nou ook weer niet hoor.' Ze volgt m'n blik en lacht als ze ziet naar wat, of beter gezegd naar wie, ik zit te kijken. 'Je zit te staren, Julliet.' zegt ze met een glimlach. Blozend kijk ik weg van de nu grijnzende jongen. 'Moet je me iets vertellen Julliet?' vraagt de nog steeds glimlachende Maria me. 'Uh kom we gaan, Benji zit al te lang alleen.' zeg ik snel. Ik sta op om te gaan betalen. 'Julliet, wij zijn nog niet klaar!' hoor ik Maria achter me roepen. Aan de kassa staat er niemand. Ik wacht dan maar. Maar hoor dan een stem en voel een warme adem op mijn koude huid.
'Kom je niet even gedag zeggen?'

Ja, Maria is een pittige tante eh? Ach ja. Maar ik wou even zeggen dat we al 172 reads hebben 😱
Dat had ik eerlijk gezegd noooooit gedacht. En dat allemaal dankzij jullie!! Echt waar zo hard bedankt!! Maar vergeet wel niet te stemmen, te delen en mij te volgen 😊
Tot het volgende hoofdstuk x