Σαν την καλή ζωή

...Σε χρειάζομαι...{22}

If I could have anyone in the world,it would still be you.

Ο Άντριαν ξύπνησε παραζαλισμένος,νιώθοντας πως είχε περάσει ώρες στα χωράφια σκαλίζοντας την γη.
Η μύες του πονούσαν,το κορμί του όμως ήταν χαλαρό.Ανασήκωσε το σώμα του προσεχτικά,ώστε να μην ξυπνήσει την Αλίσια που κοιμόταν και κοίταξε την ώρα στο κινητό του.
Και τότε ακούστηκε ξανά.Ο ήχος που τον είχε ξυπνήσει.Η πόρτα χτυπούσε!
Ήταν εφτά και μισή και άρχισε να αναρωτιέται ποιος θα μπορούσε να είναι.
Ο Άντριαν μετακινήθηκε προσεχτικά,σηκώθηκε από το κρεβάτι και φόρεσε το μποξεράκι και το παντελόνι του.Η Αλίσια κοιμόταν ανάσκελα με τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της και το πορσελάνινο σώμα της είχε ακόμα τα σημάδια από τα γένια του.
Το γυμνό κορμί της ήταν μαγευτικό.
Ένας ζωγράφος ή ένα γλύπτης θα το θεωρούσε ακαταμάχητο θέαμα.Παρότι η ίδια παραπονιόταν πως είχε παραπανίσια κιλά,ο Άντριαν λάτρευε τις καμπύλες της.Γεμάτα στήθη,καλοσχηματισμένοι μοιροί,γλουτοί σχεδιασμένοι για τα χέρια ενώς άντρα.
Ήταν αληθινή και θηλυκή με κάθε τρόπο.
Όταν τα χτυπήματα στην πόρτα δυνάμωσαν,ο Άντριαν κατάλαβε πως έπρεπε να κινηθεί γρήγορα,αν ήθελε να αφήσει την Αλίσια να κοιμηθεί και άλλο.
Άνοιξε την πόρτα του δωματίου και προχώρησε μέχρι την πόρτα με γρήγορα βήματα.
Άνοιξε την πόρτα και μπροστά του είδε να στέκεται μία ανύσηχη Ρενέ.
«Είναι εδώ η Αλίσια;»ρώτησε αλαφιασμένα.
«Έχω να την δω από εχθές.»είπε ψέματα και ξαφνικά ένιωσε τύψεις που κορόιδευε την Ρενέ μες στα μούτρα.
Με την άκρη του ματιού του παρατήρησε τις γόβες της να στέκονται μπροστά από τον καναπέ και με μία γατίσια κίνηση τις έχωσε κάτω από το τραπεζάκι.
«Θα έβγαινε εχθές από ότι είπε.Ελπίζω να είναι καλά!Δεν μπορώ να κρύψω πως ανυσηχώ.
Τον τελευταίο καιρό έχει κλειστεί πολύ στον εαυτό της.»οι τύψεις μεγαλώνανε.
Μόλις η Ρενέ πήγε να φύγει την έπιασε από το μπράτσο και την σταμάτησε.
«Μέσα είναι,κοιμάται!Γύρισε ξημερώματα και ήταν χάλια,δεν ήθελε να την δείτε σε αυτή την κατάσταση και ήρθε σε εμένα.Με παρακάλεσε άμα σας δω να μην σας πω που ήταν.»πάλι ψέματα.
Ένιωθε άσχημα που έλεγε τόσα ψέματα.
Ήταν πάντα ηλικρινής με τους ανθρώπους του.
«Και επέλεξε να με κάνει καρδιακιά από το να μου πει που ήταν.»αστειεύτηκε,όμως άνετα μπορούσες να δεις την ανυσηχία να καθρευτίζεται στα μάτια της.«Άμα ξυπνήσει πες της να έρθει σπίτι και εγώ και ο πατέρας της πρέπει να της μιλήσουμε.»
Ο Άντριαν έγνεψε και χαιρέτησε την Ρενέ.
Ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει άτακτα στο στήθος του.
Ήθελε να πει στους πάντες την αλήθεια.
Να μην χρειάζεται να κρύβεται πίσω από το δαχτυλό του,να μπορεί να βροντοφωνάξει πως αυτή η γυναίκα ήταν δικιά του και να μοιραστεί τα συναισθήματά που ένιωθε με όλους.
Σταμάτησε να σκέφτεται και άρχισε να φτιάχνει πρωινό.
Όταν η Αλίσια εμφανίστηκε στο κατώφλι της κουζίνας μισή ώρα αργότερα,φορούσε το μαύρο πουκάμισο του.Ποτέ πριν δεν φαινόταν τόσο ωραίο!
Ο λαιμός του έχασκε αφήνοντας να φαίνονται τα σημάδια που εχθες βράδυ ο Άντριαν είχε αφήσει στο κορμί της.
Δεν ήταν σίγουρος αν από μέσα φορούσε κάτι.
Ήλπιζε να μην φοράει για να μπορέσει να κάνει το κορμί της δικό του πολύ πιο έυκολα.