Σαν την καλή ζωή

...Την προστάτεψες ξανά!...{14}

Ο πόνος αλλάζει τους ανθρώπους,τους κάνει να εμπιστεύονται λιγότερο,να σκέφτονται περισσότερο και να αποκόβονται από τους ανθρώπους.

Είχε περάσει δύο βασανιστηκές εβδομάδες μέσα στο σπίτι να κοιτάει το λευκό ταβάνι του δωματίου της.
Κρατούσε στα χέρια της το μενταγιόν που της είχε χαρίσει ο Άντριαν και τον σκεφτόταν συνεχώς.
Κάθε φορά που άγγιζε τα χείλη της σκεφτόταν το φιλί του,μα αμέσως έφερνε στο μυαλό της εκείνη την γυναίκα που μόλις είχε προλάβει να δει στο κινητό του Άντριαν.
Το μενταγιόν της άνηκε,ο Άντριαν της άνηκε..
Δεν ήταν τίποτα στην πραγματικότητα δικό της!
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε αργά και η Ρενέ μπήκε μέσα στο δωμάτιο.
«Γλυκιά μου;Είσαι Καλα;»η Αλίσια κούνησε ανόρεκτα το κεφάλι της.
«Δεν είσαι μωρό μου και το βλέπω.Από τότε που γύρισες από το πάρτι της Έρρικας είσαι χάλια.
Δεν μιλάς,δεν τρως,δεν κοιμάσαι...
Είπα να μην μιλήσω,αλλά και εγώ μάνα είμαι δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι!»ανασηκώθηκε από το κρεβάτι και την κοίταξε με έκπληξη.
«Μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα ξέρεις πως εγώ είμαι η μητέρα σου άσχετα αν δεν σε έχω γεννήσει!Και μητέρα δεν λέγεται αυτή που γεννάει απλά ενα παιδί,αλλά αυτή που το ανατρέφει και το αγαπάει παραπάνω από την ζωή της.Εκείνη που αγωνιά να δει αν είναι καλά,εκείνη που περνάει μαζί του τα δύσκολα και τα εύκολα.»τα μάτια της Αλίσιας είχαν βουρκώσει,άπλωσε τα χέρια της και την αγκάλιασε.
Χρειαζόταν να μιλήσει σε κάποιον,δεν άντεχε άλλο να κρατάει όλο τον πόνο μέσα της και δεν έφευγε ο καταραμένος εύκολα.
«Με διάλυσαν Ρενέ,με άλλαξαν,με κομμάτιασαν...»
Έβαλε τα κλάμματα και η Ρενέ την έσφηξε πάνω της δίνοντας της κουράγιο.«Ποιος σου πήρε ομορφιά μου το χαμόγελο απο τα χείλη;»
«Οι φίλοι μου...»είπε και στην θύμηση όλων των γεγονότων άρχισε να τρέμει.
«Με έπαιξαν στοίχημα κατά πόσο εύκολη ήμουν ώστε να πέσω στο κρεβάτι με τον Ντέρεκ.»πήρε μία βαθεια ανάσα προσπαθόντας να κοντρολάρει τα συναισθήματα της.
Ανασήκωσε το σώμα της και έβγαλε το φούτερ που φορούσε δειχνοντάς της τα σημάδια που της είχε αφήσει εκείνος σε όλο το σώμα.
«Με βίασε για μερικά ψωρολεφτά..»τα δάκρυα της έτρεχαν ποτάμια,έσφηξε τα μάτια της αποτρέποντας τις αναμνήσεις να την πονέσουν ξανά.
Η Ρενέ καθόταν μαρμαρωμένη και την κοιτούσε,δεν πίστευε στα αυτιά της.
Είχε περάσει τόσα το κοριτσάκι της τόσο καιρό και εκείνη ζούσε στην πλήρη άγνοια.
«Ποιος είναι ο μπάσταρδος που άπλωσε τα χέρια του πάνω σου;Θα τον κάνω ένα με το χώμα.
Γιατί δεν μου είπες τίποτα;»
«Πως μπορούσα να σου πω κάτι τέτοιο;Ένιωθα βρόμικη και πρόστυχη.Κάθε βράδυ έμπαινα στο μπάνιο και έτριβα το σώμα μου προσπαθόντας να σταματήσω να νιώθω πάνω μου το αγγιγμά του.»η Ρενέ αναστέναξε και της χάιδεψε τα μαλλιά τρυφερά.
«Δεν είσαι τίποτα από όλα αυτά μωρό μου,είσαι ένα πληγωμένο κορίτσι επειδή μερικοί μπάσταρδοι αποφάσισαν να κάνουν την πλάκα τους.»απάντησε ήρεμα δίχνοντας κατανόηση,αν και από μέσα της έβραζε να μάθει ποιος τόλμησε να κάνει κακό στο κοριτσάκι της.
«Ρενέ...»είπε μαλακά τραβόντας την προσοχή της.
«Είμαι βέβαιη πως ήταν και η Έρρικα μπλεγμένη.»
Εδώ και μέρες προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια του πάζλ και τα είχε καταφέρει.Πλέον ήταν βέβαιη
πως η Έρρικα έκανε τα γλυκά μάτια στον Άντριαν ώστε να μην την έχει από κοντά και ο Ντέρεκ να δράσει ανεπυφίλακτα.
«Τώρα θα μάθει τι θα πει Ρενέ.»αναφώνησε χάνοντας την ψυχραιμία της και πήγε να σηκωθεί,μα η Αλίσια την σταμάτησε.
«Σε εκληπαρώ...»κλαψούρισε και η Ρενέ μαλάκωσε και επέστρεψε στην θέση της.
«Μείνε μαζί μου.» έγνεψε και ξάπλωσε δίπλα της στο κρεβάτι κρατώντας την σφιχτά στην αγκαλιά της.
Η μικρή της ήταν εξαντλημένη και έτσι την πήρε ο ύπνος αμέσως.Σύρθηκε προσεχτικά από το κρεβάτι για να μην την ξυπνήσει και βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας μαλακά την πόρτα.
«Πως είναι;»ο Άντριαν την εκληπαρούσε με τα μάτια του να απαντήσει.
«Ξέρεις;»τον ρώτησε σκληρά και εκείνος πήρε μία βαθειά ανάσα.«Ποιος πείραξε το κοριτσάκι μου ρε;Πες μου γιατί σου ορκίζομαι δεν θα λυπηθώ την αδυναμία που σου έχει η Αλίσια και θα σε στείλω όσο πιο μακριά γίνεται ώστε να μην την ξαναδείς ποτέ!»τον είχε πιάσει από τον γιακά και τον κοιτούσε απειλητικά.
«Αυτός ο μπάσταρδος που έκανε παρέα μαζί του!»
«Ο Ντέρεκ;»αναφώνησε έκπληκτη.
«Ναι αυτός.»
«Θα τον κάνω να φτύσει το γάλα της μάνας του.»είπε σκληρά και προσπάθησε να φύγει μα ο Άντριαν την εμπόδισε.
«Τον έστειλα στο νοσομείο..»της έδειξε τα τρεμάμενα χέρια του που ήταν πρησμένα και γεμάτα σημάδια και η Ρενέ φάνηκε να εντυπωσιάζεται.
«Την προστάτεψες ξανά!»
«Φυσικά και το έκανα Ρενέ,μόνο που αυτή την φορά το κακό είχε γίνει.»απάντησε θιγμένος.
«Πάντα θα την προστατεύω,πάντα,για αυτό μην μου ξανακάνεις αυτή την χαζή παρατήρηση.
Την αγαπάω όσο και εσείς και δεν πρόκειται να την αφήσω να πάθει κανένα άλλο κακό όσο περνάει από το χέρι μου!»μόλις συνηδητοποίηςε τι είχε πει έσφηξε το σαγόνι του θυμωμένα.
«Άντριαν...κοίτα με στα μάτια..»τον προκάλεσε η Ρενέ και εκείνος με ελάχιστο δισταγμό το έκανε.
«Γαμώτο!»μουρμούρησε.«Δεν την αγαπάς απλά,Άντριαν Ντίσον είσαι ερωτευμένος μαζί της;»σχεδόν τσίριξε..
«Σταμάτα που να πάρει με τις ανοησίες που λες.
Εγώ ερωτευμένος με την Αλίσια;
Με ένα παιδάκι;Ας γελάσω!Έπρεπε να γίνεις συγγραφέας τώρα που το σκέφτομαι.»

«Άντριαν;»

Δυσκολααα τα πραγματαααα 😭

Παιδακι Άντριαν;Που τα πουλάς αυτα αγορι μ;😏😏😏

Ρενέ θυμησε μου να σε ανταμειψω για το εύστροφο μυαλο που σου εφτιαξα 😂😂😂

Λοιπόν ελπιζω να σας αρέσει περιμένω τα σχολιάκια και τα ψηφάκια σας 😸