«Αυτό που κάνουμε είναι λάθος..»
«Ναι αλλά είναι το δικό μας λάθος..»
Η Αλίσια δεν θυμόταν να έχει αποχωριστεί ποτέ τον αγαπητό της φίλο Άντριαν.
Για εκείνη ήταν φίλος,προστάτης και μεγάλος αδερφός..
Την έκανε να γελάει όταν ήταν στεναχωριμένη...
Τη...
There is only one happiness in life. To love and to be loved.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
Για μισή ώρα καθόταν μπροστά από μία τηλεώραση με κλειστό ήχο και ένα κολονάτο ποτήρι στο χέρι του με το αγαπημένο του κρασί. Προσπαθούσε να κρατήσει αποστάσεις με την Αλίσια,αποστάσεις που δεν έπρεπε να υπάρχουν αυτή την στιγμή. Φοβόταν όμως τον εαυτό του,δεν ήθελε να κάνει κάτι που θα μετάνιωνε. Η Αλίσια ήταν κάτι πολύτιμο για εκείνον! Σηκώθηκε εκνευρισμένος από τον καναπέ και παράτησε το μισογεμάτο ποτήρι στο τραπεζάκι του σαλονιού. Έπρεπε να ασχοληθεί με κάτι που απαιτούσε σωματική εργασία για να διοχετεύσει την ενέργεια που έτρεχε στις φλέβες του. Ήθελε την Αλίσια.Και εκείνη βρισκόταν στο σπίτι του,στο δίπλα δωμάτιο. Εκνευριζόταν αφάνταστα που αντιδρούσε λες και ήταν κανένας έφηβος που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις ορμές του,όμως αυτή τη γυναίκα για έναν περίεργο λόγο μόλις την άγγιζε τρελενόταν.
Υποθέτοντας πως εκείνη κοιμόταν κατέβηκε με γατίσια βήματα στο υπόγειο όπου στέγαζε το πλήρος εξοπλησμένο γυμναστήριο του. Έβγαλε την μπλούζα του και τύλιξε επιδέσμους στα δύο χέρια του,έσφηξε τις γροθίες του και χτύπησε με μανία τον σάκο που είχε μπροστά του. Ξανά...και ξανά...και ξανά! Ιδρώτας άρχιζε να στάζει στο κορμί του και οι γροθίες του άρχιζαν να πονάνε από την τριβή,όμως δεν σταμάτησε,συνέχιζε να χτυπάει με μένος τον σάκο λες και έβλεπε κάποιον εχθρό του που ήθελε να συντρίψει. Η ξαφνική φωνή της Αλίσιας τον αποσυντόνισε και παραλίγο να του έρθει ο σάκος στο κεφάλι. Πήρε μία βαθειά ανάσα και έκατσε στο κρύο μάρμαρο νιώθοντας όλο του το σώμα να πονάει. «Δεν κοιμάσαι;»ρώτησε απαλά. Η Αλίσια ανασήκωσε τους όμους της αδιάφορα και κοίταξε το σώμα του. Ενώ κοιτούσε χρόνια αυτό το σώμα και το άγγιζε για έναν περίεργο λόγο τώρα της φαινόταν πιο ελκυστηκό κάνοντας την επιθυμία στο σώμα της μεγαλήτερη. Η Αλίσια τον πλησίασε και κοίταξε γύρω της μαγεμένη.Δεν είχε ξαναδεί ποτέ αυτόν τον χώρο! «Είναι πολύ ωραία εδώ.» Ο Άντριαν έγνεψε και έκανε ένα βήμα πίσω βάζοντας ξανά απόσταση ανάμεσα τους. Όση και απόσταση να έβαζε όμως δεν μπορούσε να σταματήσει να αισθάνεται αυτά που αισθανόταν και το ημίγυμνο κορμί της ντυμένο με ένα μπλε πουκαμισό του δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. «Πάω να κάνω ένα ντουζ.»αναφώνησε μα η Αλίσια του έπιασε το μπράτσο και τον σταμάτησε. Το άγγιγμά της έβαλε φωτιά σε όλο του το κορμί. «Τι έχεις πάθει μου λες;»τα μάτια της πετούσαν σπίθες. Έβαλε τα χέρια της στον γυμνό του στέρνο και σχεδόν τον αγκάλιασε. «Γιατί με αποφεύγεις;»ο Άντριαν αναστέναξε. «Δεν σε αποφεύγω..» «Και όμως αυτό κάνεις,είπες πως δεν θα αλλάξει τίποτα μεταξύ μας και αλλάζει! Δεν έρχεσαι καν κοντά μου,τι σου συμβαίνει;»είχε βουρκώσει,αλλα προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να μην δείξει αδυναμία. Έτριψε τον αυχένα του νευρικά νιώθοντας τελείως βλάκας. Άνοιξε την πόρτα του γυμναστηρίου και βγήκε έξω αναιβαίνοντας τις σκάλες σχεδόν τρέχοντας. Η Αλίσια τον ακολούθησε περιμένοντας μα εξήγηση,της χρωστούσε μία εξήγηση.
