Σαν την καλή ζωή

...Μικρή μου...{07}

Δεν υπάρχει αίσθημα τόσο βαθιά ριζωμένο στην καρδιά του ανθρώπου, όσο η ζήλια.
Ρίτσαρντ Σέρινταν

Τα νύχια του χώθηκαν στο δέρμα του προσπαθόντας να συγκρατήσει τον εαυτό του,πράγμα αδύνατο για εκείνον,αφού ένιωθε το αίμα να βράζει στις φλέβες του.Το μυαλό του ήδη σκεφτόταν τρόπους που μπορούσε να ξεφορτωθεί αυτό το κάθαρμα.
Όλα όσα φοβόταν είχαν γίνει...
Η Αλίσια ήταν έτοιμη να χαρίσει το πολύτιμο κορμί της σε έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε πραγματικά.
Κανένας άντρας δεν άξιζε πραγματικά να είναι δίπλα σε αυτή την γυναίκα.
Ήταν όμορφη και μοναδική,σωστό πετράδι!
Έσφηξε το σαγόνι και πήρε μία βαθειά αναπνοή σε ακόμα μία προσπάθεια να χαλαρώσει τα νεύρα του όμως ήταν άδικος κόπος,το κακό είχε γίνει.
Σήκωσε το ψυχρό του βλέμμα πάνω της και εκείνη σοκαρίστηκε.Τα μάτια του έμοιαζαν με δύο κομμάτια πάγου που το μόνο συναισθημα που εξέφραζαν ήταν απόλυτος θυμός.
Αυτό ήταν ένα πρόσωπο που η Αλίσια είχε δει πρώτη φορά στην ζωή της.
Το βλέμμα της προχώρησε τρομαγμένο στο σώμα του.Οι φλέβες του είχαν πεταχτεί στα μπράτσα και στον λαιμό του Άντριαν και ήταν βέβαιη πως με το ζόρι κρατούσε τον εαυτό του.
Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του Ντέρεκ και όταν έφτασε κοντά του εκείνος μαζέυτηκε έντρομος στην γωνία του καναπέ.
Ήταν σίγουρο πως θα γινόταν μακελιό μέσα στο σπίτι.
Η Αλίσια ενστικτοδός πετάχτηκε από τον καναπέ και μπήκε μπροστά από το σώμα του Ντέρεκ.
«Αν θες να τον χτυπήσεις,πρέπει να χτυπήσεις πρώτα εμένα.»φώναξε και ένιωσε δάκρυα να απειλούν τα μάτια της.Την είχε κουράσει τόσο πολύ να την ελένχουν όλη της την ζωή σε ότι κάνει απλά για να μην πληγωθεί.
Την είχε κουράσει ο πατέρας της και η ηλίθεια υπόσχεση του Άντριαν πως θα την πρόσεχε για πάντα.Εκείνη το μόνο που ήθελε ήταν τον Άντριαν για φίλο της,εκείνος όμως δεν ήταν,εκείνος απλά ακολουθούσε τις εντολές του πατέρα της.Όλα από υποχρέωση και τίποτα από αληθινή ανάγκη.
Ο Άντριαν σήκωσε το χέρι του και εκείνη έκλεισε τα μάτια της φοβησμενη.
Θα με χτυπούσε;
«Το καλό που σου θέλω να μην σε ξαναβρώ μπροστά μου.»γρύλισε με φωνή βραχνή και η Αλίσια άνοιξε τα μάτια της αβέβαια.
Το χέρι του Άντριαν δεν πρόκειτο να την χτυπούσε,προσπαθούσε απλά να απειλήσει τον Ντέρεκ και μάλλον τα είχε καταφέρει.
«Ντέρεκ αν μπορείς φύγε.»παρακάλεσε η Αλίσια και εκείνος έγνεψε.
«Θα είσαι καλά;»
«Θα είμαι μία χαρά.»απάντησε με αυτοπεπίθηση και ο Άντριαν της έριξε ένα λοξό βλέμμα.
«Πίστευες πως θα σε χτυπούσα;»μουρμούρισε πληγωμένος και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
«Για μία στιγμή το πίστεψα...»είπε.«Ήσουν λες και είχε μπει ο σατανάς μέσα σου.Νομίζω πως πέρνεις πολύ σοβαρά την δουλειά σου και πρέπει να χαλαρώσεις.Άλλωστε δεν έκανα κάτι που δεν το κάνουν όλες οι κοπέλες στην ηλικία μου και μην σου πω πως άλλες το έχουν κάνει νωρίτερα.
Από τότε που γύρισες από το ταξίδι σου είσαι άλλος άνθρωπος.Μήπως ο "μπαμπάκας" σε πλήρωσε καλά για να με ελέγχεις και πιο στενά τώρα;Μήπως πηδηχτώ με κανέναν και πληγωθώ;»
Το χέρι του Άντριαν ξέφυγε και έγινε ένα με το μάγουλο της.Εκείνη τον κοίταξε ξαφνιασμένη με δάκρυα που είχαν κυλήσει στα μάτια της.
«Πιστεύεις πως είσαι μια υποχρέωση για εμένα;
Πιστεύεις πως όλα αυτά τα χρόνια είμαι κοντα σου επειδή με πληρώνει ο πατέρας σου;
Πιστευεις πως θέλω να σε ελένξω και για αυτό κάνω παρέα μαζί σου;
Λοιπόν κάνεις ένα μεγάλο λάθος εδώ!»φώναξε με νεύρα ο Άντριαν κοιτόντας την έντονα.
Η Αλίσια κατάπιε έναν λιγμό και ανταπέδωσε το έντονο βλέμμα του.
Τα στόματα τους μπορεί να μην μιλούσαν αλλά τα  βλέμματα τους μονομαχούσαν περιμένοντας ποιος από τους δύο θα υποχωρούσε.
Ο Άντριαν βρισκόταν επικίνδυνα κοντά της κάνοντας την καρδιά της για έναν περίεργο λόγο να χτυπά ακανόνιστα.
Το βλέμμα της μεταφέρθηκε προς τα χείλη του Άντριαν που βρισκόντουσαν λίγα χιλιοστά από τα δικά της και από το πουθενά της ήρθε η επιθυμία να φιλήσει αυτά τα χείλη.
Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της συνέβαινε αυτό,ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε έτσι κοντά στον Άντριαν.Και αυτές οι σκέψεις για το φιλί,ήταν ότι πιο χαζό πράγμα που είχε σκεφτεί στην ζωή της.
Ήταν ο άνθρωπος που με μεγάλωσε πως τόλμησα να σκεφτώ αυτά τα πράγματα;