Σαν την καλή ζωή

...ΒΟΗΘΕΙΑ!...{12}

Sick of crying,tired of trying,yes I'm smiling but inside I am dying.

«Ποιος είναι αυτός;»φώναξε έξαλλος ο Ντέρεκ και η Αλίσια τον κοίταξε τρομαγμένη.
Εδώ και αρκετή ώρα φαινόταν χαμένος στον κόσμο του,όταν όμως ο Ντίλαν άπλωσε και έπιασε το χέρι της και το κράτησε μέσα στα δικά του έγινε αγρίμι,την πήρε από κοντά του και την έσουρε μέχρι το μπάνιο.Και τώρα της φώναζε και την τρόμαζε.
Δεν ήταν αυτός ο Ντέρεκ που ήξερε και δεν μπορούσε να καταλάβει τι τον είχε πιάσει!
«Τι σε νοιάζει τι είναι ο Ντίλαν;»φώναξε μέσα στην μούρη του και παρατήρησε μία μαύρη σκιά να περνάει μπροστά από τα μάτια του.
«Καλά το είχα καταλάβει πως είσαι πουτάνα!»Είπε με μία αηδία να σχηματίζεται στο προσωπό του.
Το χέρι της Αλίσιας ξέφυγε και του έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι,το οποίο ήταν τοσο δυνατό που κατάφερεo να στρέψει το πρόσωπο του προς τα δεξιά.
Σήκωσε τα μάτια του πάνω της και εκείνη αντίκρισε δύο οργισμένες μπάλες φωτιάς.
Την έπιασε με μίσος από τα χέρια και την κόλλησε στο τοίχο με δύναμη.
«Θα μου το πληρώσεις αυτό.»είπε μέσα από τα δόντια του και έσπρωξε το σώμα του πιο κοντά της κανοντάς την να βγάλει μία κραυγή.
Άρχισε να χτυπιέται ασταμάτητα για να την αφήσει μα εκείνος ήταν πιο δυνατός.
Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της και εκείνη βρήκε την ευκαιρία και τον δάγκωσε.
«Σκύλα!»φώναξε με όλη του την δύναμη,μα η Αλίσια ήδη έτρεχε στους διαδρόμους του πάνω ορόφου προσπαθόντας να βρει μία κρυψόνα.
Άνοιξε μία τυχαία πόρτα για να μπει στο δωμάτιο μα ήδη ένα χέρι πρόλαβε και την γράπωσε σπροχνωντάς την στο κρεβάτι.
Το σώμα του βρέθηκε πάνω από το δικό της ακινητοποιόντας το σώμα της και τα χέρια της.
Κουνιόταν απελπισμένη και τσίριζε προσπαθόντας να σωθεί.
Μα τόσο δυνατά που ήταν η μουσική κανένας δεν θα την άκουγε.«Αν με ακούσεις προσεχτικά και γίνεις καλό κορίτσι,σου υπόσχομαι πως θα περάσουμε πολύ καλά οι δυό μας!»τα λόγια του έφερναν ανακατοσούρα στο στομάχι της.
Τα χείλη του φιλούσαν ξανά το σώμα της και τα χέρια του άρχισαν να σκίζουν το φορεμά της.
Άρχισε να κλαίει ασταμάτητα και να σταρταράει σαν το ψάρι προσπαθόντας να ελευθερωθεί από τις δυνατές του λαβές.
«Άσε με..σε παρακαλώ..»τσίριξε.
«Φυσικά και δεν θα σε αφήσω,περίμενα τρεις μήνες για να σε προσεγγίσω και να σε φέρω κοντά μου,ώστε να κερδίσω αυτό το υπέροχο στοίχημα που είχα βάλει στο σχολείο με τα φιλαράκια σου.
Τελικά δεν πρόλαβα να σε ρίξω την περίοδο που πηγαίναμε σχολείο,όμως δεν έχω μάθει να χάνω και τα λεφτά είναι πολλά και θα το κάνω είτε με την θελησή σου είτε με την βία..»η Αλίσια ένιωσε μία ζαλάδα,όταν εννοούσε φίλους της ποιους ακριβώς εννοούσε;Ήξερε και η Έρρικα για αυτή την πλεκτάνη;
«Θα σου τα δώσω εγώ τα λεφτά Ντέρεκ ξέρω πως είσαι καλός άνθρωπος,άσε με.."
«Δεν είναι μόνο για τα λεφτά με ΑΚΟΥΣ;Καθαρά εγωισμός!»τράβηξε το φορεμά της με δύναμη και αυτό έγινε κομμάτια.
Τα αναφυλητά τράνταζαν το κορμί της και ένιωθε πως δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.
Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και προσευχόταν από μέσα της όλα αυτά να είναι ένα κακόγουστο αστείο.
«Κοίτα με..»της φώναξε μα εκείνη έσφηξε περισσότερο τα μάτια της και συνέχισε να ικετεύει.
«Κοίτα με που να πάρει!»ούρλιαξε και ενστικτοδός άνοιξε τα μάτια της.
Άπλωσε τα χέρια του και ακούμπησε το γυμνό στομάχι της.Εκείνη απώθησε το άγγιγμα του και άρχισε να φωνάζει ξανά.
«ΒΟΗΘΕΙΑ!»τσίριξε για ακόμα μία φορά και έβαλε τα κλάμματα.«Σκάσε!»το χέρι του έγινε ένα με το μάγουλό της.
Ένιωσε κάτι να κυλάει στο χείλος της και αμέσως αναγνώρισε την μεταλλική γεύση του αίματος.
Έφτυσε το αίμα στο σεντόνι και άρχισε να βίχει.
Ο λαιμός της είχε γδαρθεί από τις φωνές και την πονούσε αφόρητα.
«Και τώρα θα πάρεις αυτό που αξίζεις!»άνοιξε την ζώνη του και της χαμογέλασε κάνοντας το αίμα της να παγώσει στις φλέβες της.
Τράβηξε βίαια το εσώρουχο της και εκείνο έγινε κομμάτια όπως και τα υπόλοιπα ρούχα της.
Τα δάκρυα της δεν σταματούσαν να τρέχουν,ήθελε να φύγει από εκεί,κάποιος να ακούσει τις φωνές της και να την σώσει από αυτό το μαρτύριο.
«Σε παρακαλώ..άσε με..»τον παρακάλεσε για ακόμα μία φορά.«Πολύ αργά..»δεν πρόλαβε να αντιδράσει και ένιωσε έναν αφόρητο πόνο να την κομματιάζει στην κυριολεξία,έβγαλε μία κραυγή
και δάκρυα άρχισαν να αναβλήζουν από τα μάτια της ανεξέλεγκτα.
Κάθε φορά και ο πόνος ήταν πιο έντονος,ήθελε να πεθάνει εκείνη την στιγμή!
Έκλεισε τα μάτια της για να μην κοιτάει αυτό το τέρας και έριξε το σώμα της πίσω.
«Κάθαρμα..»
Ξαφνικά ένιωσε το βάρος του Ντέρεκ να μετατοπίζεται.Άνοιξε τα μάτια της και παρατήρησε τον Άντριαν να έχει πέσει πάνω του και να τον χτυπάει με όλη του την δύναμη.
Ξέσπασε σε αναφυλητά,το μαρτυριό της είχε τελειώσει ομως το κακό είχε γίνει!
Ο Ντέρεκ είχε πάρει ένα κομμάτι από εκείνη μαζί του και δεν θα ήταν ποτέ η ίδια ξανά.

Ο Άντριαν χτυπούσε εκείνον τον μπάσταρδο με όλη του την δύναμη,τα χέρια του είχαν ματώσει από τις πολλαπλές μπουνιές που έδινε στο πρόσωπό του,αλλά δεν τον ενδιέφερε,ήθελε να σκοτώσει αυτό το κάθαρμα και αμέσως μετά θα ήταν καλήτερα.
Του έδωσε την χαριστική βολή με την τελευταία μπουνιά και έπεσε αιμόφυρτος στο πάτωμα.
Σηκώθηκε όρθιος και έτρεξε προς την μικρή του.
Το σώμα της βρισκόταν γυμνό στο στρώμα,πραγματικά εξαντλημένο να τραντάζεται από το κλάμμα της.
«Ησύχασε μωρό μου,μην μου κλαις,εγώ είμαι εδώ!»
Ένιωσε μεγάλος μαλάκας που άφησε την μικρή του για μία σκύλα σαν την Έρρικα.
Το κακό είχε γίνει και τώρα δεν μπορούσε να επανορθώσει.Είχε αποτύχει στον στόχο του να την προστατεύει μια ζωή!
Έπιασε το σεντόνι και κάλυψε το γυμνό της σώμα και προσεχτικά την σήκωσε στην αγκαλιά του.
«Πονάω..»έβγαλε μία κραυγή και έπειτα έβαλε ξανά τα κλάμματα.
«Άντριαν γιατί με άφησες μόνη μου;Γιατί με εγκατέλειψες;»έσφηξε τα δόντια του και προσπάθησε να αποτρέψει τα δάκρυα να φύγουν από τα μάτια του.
«Συγνώμη μωρό μου,δεν θα σε ξανα αφήσω ποτέ μόνη,ΠΟΤΕ!»σηκώθηκε με την Αλίσια στην αγκαλιά του και κατέβηκε προσεχτικά τις σκάλες,έφτασε στην κουζίνα και βγήκε από την πίσω πόρτα.
Την έβαλε στα πίσω καθίσματα να ξαπλώσει και εκείνος μπήκε στην θέση του οδηγού.Άρχισε να κοπανάει το κεφάλι του στο τιμόνι θυμωμένα.
«Ηλίθειε...μαλάκα,τι θα πεις στον Νόα τώρα;»έβαλε μπροστά την μηχανή και οδήγησε μέχρι το σπίτι.
Την έβγαλε από τα πίσω καθίσματα και την κράτησε προσεχτικά πάνω του.
Ήταν μία κούκλα,μία πολύ όμορφη κούκλα και είχε αφήσει έναν αλήτη να την σπάσει!
Την άφησε πάνω στο κρεβάτι και έβγαλε από την ντουλάπα μία μπλούζα και ένα μποξεράκι του και προσπάθησε να την ντύσει.
Το σώμα της ήταν γεμάτο μελανιές,το ίδιο και το μάγουλό της.Είχε αφήσει ο λεχρίτης τα σημάδια του πάνω της.Πήρε το βλέμμα του και έντυσε το κορμί της με την μπλούζα του και το μποξεράκι του και την σκέπασε με την κουβέρτα του.
Πήγε να φύγει μα το κράτημα της Αλίσιας τον σταμάτησε.
«Μην φύγεις.»
«Εδώ θα είμαι μικρή μου,δεν θα πάω πουθενά!»
«Μείνε δίπλα μου,φοβάμαι και πονάω και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.»ο Άντριαν έκλεισε τα μάτια του με δύναμη και αναστέναξε.
Το αίμα έβραζε στις φλέβες του,ήθελε να τον χτυπήσει και άλλο,ο πόνος που τον έκανε να νιώσει δεν ήταν αντάξιος με αυτόν της Αλίσιας.
«Σε αγαπάω Άντριαν.»
«Και εγώ γλυκιά μου...από τότε που ήσουν τόσο δα κοριτσακι.Τώρα κοιμήσου...»
«Είμαι διαλυμένη Άντριαν,δεν θα είμαι ποτέ ξανά το κοριτσάκι που γνώρισες για αυτό φύγε τώρα που μπορείς..»
«Μην λες ανοησίες,είσαι το κοριτσάκι μου,ο μπελάς μου ποτέ δεν θα σε δω με άλλο μάτι επειδή έπεσες θύμα ενώς διεστραμένου.»της χαμογέλασε ενθαρυντικα και πήγε να πιάσει το χέρι της μα εκείνη το τράβηξε μακριά κοιτόντας τον ταραγμένη.
«Συγνώμη...»ψέλλισε και μαζεύτηκε στο κρεβάτι.
«Πονάω Άντριαν...πονάω πολυ»είπε κλαίγοντας και έκανε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.«Και όχι σωματικά,αλλά ψυχικά!»

Εμμμ παω να βρω τρύπα να κρυφτώ γιατι θα με σκοτώσετε!Αλλα θελω να σας υπενθυμίσω πως όλα για ενα λογο γίνονται στην ζωη!Τα σχόλια δικά σας 😍❤️