Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Το Σχεδιο (Σκεψη 1)

Ο Ααρον με κοιταζει εκπληκτος.

-Ναι. φωναζει. Ξερω που ειναι. συνεχιζει σκεπτικος. Αυτος ο τυπος που λες, η οικογενεια του, βοηθαει τους Μπλακ απο χρονια. Εχουν ενα συγκεκριμενο μερος που, γκχμ... βασανιζουν κοσμο... Οταν ημουν φυλακας ανακαλυψα οτι ο Μπλακ ειχε αποκαλυφθει σε αυτους τους ανθρωπους. Εκανε μια συμφωνια μαζι μας, πως δεν θα ξανα αποκαλυφθει σε ανθρωπο αν τον αφησουμε να κρατησει επαφη με αυτη την οικογενεια. Ετσι τον αφησαμε. Εγω βεβαια ηξερα που βρισκοταν αυτο το μερος αφου ειχα παει να τον βρω. Δεν μπορουσα να το πω σε κανεναν ομως, ξερεις επειδη ημουν φυλακας. Τωρα δεν ειμαι πια οποτε ναι, μπορω να σας παω εκει.

Τον κοιτουσαμε ολοι εκπληκτοι για ακομα μια φορα. Ηθελα να πεταχτω και να τον αγκαλιασω αλλα βλεποντας την εκφραση του περιμενα να τον ακουσω να λεει κατι κακο.

-Το προβλημα ειναι ομως πως... δεν μπορουν να μπουν μεσα ανθρωποι. Υπαρχει κατι σαν ασπιδα. λεει.

-Και που ειναι το προβλημα σε αυτο; ρωταω. Τοσοι λυκανθρωποι ειμαστε.

-Δεν τελειωσα. λεει εκεινος καπως προσβεβλιμενος. Οι μονοι λυκανθρωποι που μπορουν να μπουν ειναι η οικογενεια Μπλακ. Οι αλλοι, δηλητηριαζονται απο ενα αεριο που υπαρχει στον χωρο, που επιρεαζει μονο λυκανθρωπους και πεθαινουν.

Αυτη τη φορα τον κοιταμε τρομαγμενοι.

-Και ο Ντερεκ και αυτος ο ανθρωπος, πως μπηκαν; ρωτησε η Τζειν.

-Τους εβαλε ο Μπλακ. Και δεν υπαρχει περιπτωση να το κανει και με εμας. λεει. Οποτε εχει κανεις ιδεες για το πως θα τον σωσουμε; ρωταει.

Παραξενεμενη με την χαλαροτητα του αλλα και με ολα αυτα που γνωριζει προσπαθω να σκεφτω. Ολα ομως τα σχεδια καταληγουν στον θανατο.

Μετα απο λιγα λεπτα ησυχιας εγω, η μητερα μου και η Τζειν στρεφομαστε στον Ααρον, που ειναι ακομα σκεπτικος.

-Εχω μια ιδεα. λεει. Αλλα ειναι επικινδυνο και... Δεν νομιζω να σας αρεσει και πολυ.

Του κανουμε νοημα να μιλησει και αυτος αναστεναζει.

-Λοιπον. Κανενας ανθρωπος δεν περναει απ' την ασπιδα και κανενας λυκανθρωπος δεν επιβιωνει απ' το δηλητηριο. Τι ομως αν εισαι λυκανθρωπος, απλως οχι στο σωμα ενος; λεει και τον κοιταζω πιο μπερδεμενη απο ποτε.

-Τι; ρωταω εκφραζοντας την απορια ολων.

Ο Ααρον παιρνει μια βαθια ανασα, τριβει το μετωπο του και υστερα δαγκωνει το κατω χειλος του.