Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Tegenzet

    Julian drukte zich plat tegen de deur. Hij had alles gehoord wat John tegen Emily had gezegd. Hij had zich moeten inhouden of hij had John aangevlogen. Wat geen goed idee was aangezien hij alleen stond tegen verschillende andere Lanto's.
Nadat John en zijn volgelingen triomfantelijk waren weg gewandeld om Chase te gaan vermoorden, rende Julian naar de kerker waarin Emily opgesloten zat.
Wild bonkte hij op de deur.
"Emily!
Emily beantwoordde onmiddellijk zijn kreet.
"Julian!"
"Ik haal je er uit!" riep hij terwijl hij om zich heen keek naar een middel om de deur te forceren.
"Haal eerst Mike eruit! We moeten hem de kans geven om Chase te redden! Achterste kerker!" schreeuwde ze hem toe.
Julian vloekte binnensmonds en spurtte naar de achterste kerker. Onderweg raapte hij een metalen buis op en toen hij aankwam ramde hij met de buis op het slot. Na enkele pogingen kraakte het slot en de deur ging langzaam open. Julian keek binnen en staarde daarmee recht in het gezicht van een zeer woedende Mike. Een zeer woedende bont en blauwe Mike.
"Ik maak je af!" snauwde hij terwijl hij op Julian afkwam.
Die zette enkele passen naar achter terwijl hij zijn armen ter verdediging omhoog deed.
"Ik zou je meer zorgen maken over Chase die elk moment kan sterven. Red je vriend." Sneerde hij terwijl hij een stap opzij zette en de deuropening vrij kwam.
Mike gaf hem een laatste vernietigende blik en rende dan langs hem heen. Julian twijfelde er geen seconde aan dat de gewonde Strijder nu extra dodelijk was.
Julian nam de buis van de grond en liep naar Emily's cel. Hij beukte op het slot maar het gaf geen krimp. Gefrustreerd bonkte hij met zijn schouders tegen de deur die niets toegaf.
"Red jezelf. Ik heb Jamba geroepen en die is onderweg." Schreeuwde Emily hem toe langs de andere kant.
"Ik ga niet weg zonder jouw!" riep hij terug.
"Hoe ontroerend." Klonk er een stem van achter hem. " Aan de kant."
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hou nog enkele minuten vol. Ik ben er bijna.
Jamba klonk paniekerig. Net zoals Emily zich voelde.
Ze was blij dat Julian Mike er uit gekregen had. Ze kon alleen maar hopen dat hij Chase kon redden van zijn noodlot.
Ze verdiende echter geen tweede kans. Niet nadat wat zij gedaan had. Ze verdiende het om te sterven.
Verslagen ging ze met haar rug tegen de deur zitten. Net toen er een sleutel werd in omgedraaid.
"Hallo meisje, nu ontmoeten we elkaar opnieuw."
Damien.
Emily draaide zich woest om en krabbelde recht.
"Wat doe jij hier?" bracht ze stamelend uit.
"Je hachje redden natuurlijk." Zei hij zelfvoldaan.
"waarom zou je dat doen?" vroeg Emily verbouwereerd.
"Ik heb je al gezegd dat ik niet als een hondje achter iemand aan loop. Er zijn mij bepaalde dingen verzwegen door je oom dat ik niet aanvaard. Zoals het gif waar jij het over had. Ik heb de helft van de huurmoordenaars aan mijn kant. Op dit moment proberen ze je vriendje te redden."zei hij vol genoegen.
"Ik twijfel er aan dat hij mijn vriendje nog is." Zei Emily honend.
"Maakt niet uit. We moeten hier weg. Ik weet een plaats waar we veilig zijn. Niet alle Lanto's staan achter jouw oom. Mirko wacht ons op in de ondergrondse gangen."
Emily slaakte een innerlijke zucht van opluchting. Toch iemand die haar niet verraden had.
Er was echter geen tijd voor te lanterfanten. Ze moesten doordoen. Emily rende zo snel als ze kon door de gang de trap op naar de ruimte waar Chase werd vastgehouden, terwijl Damien en Julian haar op de voet volgden.
Onderweg kwamen ze enkele Lanto's tegen die bloedend in een hoopje op de grond lagen. Mike had zijn woede op hun afgereageerd. Hoe dichter ze bij de ruimte kwamen, hoe meer stemmen en rumoer hun tegemoet kwamen.
"Hier," zei Damien, terwijl hij Emily en Julian enkele messen en een revolver aanreikte, "je zal het nodig hebben."
"Bedankt." Zei Julian tegen Damien terwijl hij de revolver in zijn rechterhand nam en zijn messen wegstak.
Toen ze de laatste meters overbrugden, zagen ze pas wat een veldslag er plaatsvond. Overal waren huurmoordenaars en Lanto's verspreid in gevecht.
Emily zag hoe Lia, de andere Strijdster van haar leeftijd, een andere Lanto een loeiharde slag in zijn maag gaf en haar mes in zijn schouder neer plantte.
Emily hoopte dat ze aan hun kant stond en die hoop werd bevestigd toen Lia zich omdraaide en warm lachte naar haar.
"Pas op!" riep ze terwijl ze een mes gooide. Emily boog zich naar de zijkant en het mes boorde zich in een onbekende man. Huurmoordenaar.
"Zijn verdiende loon." Mompelde Damien langs haar. Kennis van hem dan.
"Is Chase nog binnen?" riep ze naar Lia.
Die schudde haar hoofd.
"De andere Gento heeft hem meegenomen naar beneden. John is hun wel achterna gegaan!" riep ze terug.
Dat was voor ons genoeg om als een pijl uit een boog te vertrekken. Ontelbare trappen later hoorden we stemmen. Mijn hart maakte een sprongetje.
"Voor jullie stopt het hier."
John.
O.My.God.
Mike en Chase stonden aan de ingang van het ondergronds gangenstelsel. John hield Chase onder schot terwijl Paul Mike in het vizier had.
Chase leunde op Mike terwijl hij zwaar ademde. Uit de snee uit zijn buik stroomde nog steeds bloed. Emily voelde zich met de minuut slechter en schuldiger.
"Ben je daar zeker van oude man?" snauwde Mike terwijl hij gebukt ging onder Chase zijn gewicht.
Van waar Emily, Julian en Damien stonden konden zij hun niet zien. Ze hadden dus het verrassingselement.
Damien gebaarde naar zijn jaszak. Emily zag dat er explosieven inzaten. Perfect. Nu moesten ze er gewoon voor zorgen dat zowel zij als de Gento's in het ondergronds stelsel geraakten en ze de tijd hadden om het achter hun op te blazen. Hopelijk kon Mirko dan de resterende trouwe Lanto's veilig buiten krijgen.
Geen zorgen want Jamba is hier.
Emily slaakte een diepe zucht van opluchting. Damien en Julian keken haar aan alsof ze gek geworden was.
"Jamba is hier." Fluisterde ze snel.
"Waarom denk je dat 'Jamba' wel kan winnen tegen John?" vroeg Damien geïrriteerd.
"Zeg jij het maar Damien, want jij had er ook schrik van die middag in het bos."
Damien keek haar ongelovig aan.
"De wolf is Jamba? En dat is jouw wolf?"
Emily lachte minzaam en knikte.
"Ik heb je misschien toch een beetje onderschat dan." Zei hij goedkeurend.
Showtime.
Een woeste grom steeg op uit de trappenhal. John en Paul keken naar achter en waren enkele seconden afgeleid.
"We hebben geen tijd te verliezen." Siste Emily.
"Julian zorg ervoor dat Mike en Chase vertrekken."
"Ja ze gaan mij echt geloven." Hoonde hij.
Emily keek hem aan en hij hief zijn handen op.
"Oké oké. Maar als ze niet willen, mea culpa."
Emily drukte zich plat tegen de muur terwijl ze een blik wierp op John. Die had zijn handen vol aan Jamba die in een rondje rond hem sloop. Paul hield zijn arm al kreunend vast. Die had al nader kennis gemaakt met Jamba dacht ze met genoegen.
John schoot op Jamba maar die ontweek de kogel behendig en snapte woest met haar kaken.
Ze keek snel naar Julian die in gesprek leek met Chase en Mike. Na een korte woordenwisseling draaiden ze zich om en Chase steunde op Mike terwijl ze door de gang wegliepen.
Julian kwam ondertussen aangestoven en leunde hijgend tegen de muur.
"Wat heb je gezegd." Vroeg Emily angstvallig.
"Dat ze moesten weggaan of dat ze anders zouden sterven. Mike heeft daarop geantwoord dat hij ons kapot ging maken. Voor de tweede keer."
Emily draaide met haar ogen. Ze was al blij dat ze effectief weg waren gegaan.
Snel praatte ze in haar gedachten met Jamba.
'Hou hen nog even bezig. We plaatsen de explosieven terwijl we de tunnel in lopen. Zodra ik je roep zorg je ervoor dat je ons achter na komt.'
Begrepen.
Met een woeste grom haalde Jamba met haar poot uit naar John en sloeg de revolver uit zijn armen. John deinsde terug terwijl Paul naar achter kroop.
"Damien, we gaan nu de tunnels ook in. Plaats de explosieven waar ik het zeg. Welke timer staat er op?" dirigeerde Emily.
"5 minuten." Antwoordde Damien zonder aarzeling.
"Geen tijd te verliezen dan! Kom op!"
Emily rende naar de ingang van de tunnels terwijl Julian Damien liet voorgaan.
Emily wees naar steunpilaren en Damien bracht de explosieven aan.
'Nu!' riep Emily naar Jamba.
Niet lang daarna hoorde ze een oorverdovend gehuil in de gangen. Jamba was in aantocht.
Toen ze op enkele honderden meters van een uitgang waren, kwam Emily slippend tot stilstand.
"Gaan jullie maar alvast! Ik wacht op Jamba!"
Damien rende haar voorbij en beukte de deur open zodat het zonlicht binnen viel.
Julian sloeg zijn arm om Emily's schouders.
"Ik blijf bij je tot de laatste snik."
In de verte zag Emily een witte schim. Jamba. Terwijl ze blij wilde roepen op haar wolf, hoorde en voelde ze in de verte de eerste ontploffing.
Ze keek naar Julian die op hetzelfde moment naar haar keek. Het was tijd voor de laatste spurt.
Zij aan zij liepen ze naar de deur terwijl de bommen een voor een afgingen en de gangen achter hun een voor een instortten. Damien stond aan de open deur op hun te wachten. Hij gebaarde dat ze moesten doorlopen ,alsof ze dat zelfs niet wisten.
In de laatste meters stak Jamba hun nog voorbij.
Net toen ze door de deur liepen, stortte de gang in waar ze juist nog stonden.
Een gigantische stofwolk steeg op vanachter de deur.
Hijgend liet Emily zich op haar knieën vallen. Julian steunde tegen een boom terwijl Damien zijn zweet van zijn voorhoofde veegde met zijn mouw. Jamba snoof woest.
"Wel dat was... spannend." Zei Damien sarcastisch.
Julian keek achter zich naar de ravage.
"Hoe gaan we dit uitleggen?" vroeg hij. Waar de gangen waren geweest, was nu enkel nog aarde en puin. Een waar slagveld.
"Aardbeving?" opperde Emily.