Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Spanning

Emily zat als versteend te kijken hoe Miles naar voren werd gebracht en aan de paal werd vastgebonden. Julian's ogen puilden bijna uit zijn oogkassen. Mike daarentegen keek alsof hij een voetbalwedstrijd op tv had opgezet. Volslagen uitdrukkingsloos.
Emily vocht tegen de drang om het podium op te lopen en de Gento, Peter, tegen de grond te gaan slaan. Het zou Miles niet echt helpen aangezien de grote hoeveelheid Gento's aanwezig waren. Het enigste wat ze zou bereiken was dat ze mee op het podium terecht kwam.
Emily wierp een schalkse blik op Julian. Die had zijn kaken opeengeklemd en keek met dichtgeknepen ogen naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Een zenuw versprong in zijn kaak.
Ondertussen was er een ijzingwekkende stilte neergedaald over het terrein. Zelfs de vogels leken te zwijgen.
Niet alleen Emily was trouwens misselijk. Thomas zag eruit alsof hij elk moment zijn maaginhoud op het podium kon gooien. Hij had zijn vuisten gebald en zijn knokkels staken wit af tegen de rest van zijn hand.
Peter had intussen Miles aan de paal vastgemaakt en nam zijn plaats in.
Volkan stond opnieuw recht en richtte zich naar het publiek.
"Elke Gento moet zijn zwakheden overwinnen. Daarom is deze proef opgedeeld in 2 delen. Thomas, mijn zoon, ben je klaar voor je eerste proef?"
Hij keek naar Thomas die er nog steeds niet erg goed uitzag.
Thomas slikte en draaide zich om naar zijn vader. Langzaam knikte hij.
"Uitstekend." Volkan richtte zich opnieuw naar zijn publiek, dat nog steeds muisstil was.
"Thomas zijn zwakheid is dat hij niet gewetenloos is. Voor dit te kunnen overwinnen zal de eerste proef er in bestaan dat hij de deze Lanto," Volkan spuugde bijna de woorden eruit, " enkele slagen zal moeten toebrengen terwijl deze ongewapend is."
Emily kon haar oren niet geloven. Miles was ontvoerd om zich nu, zonder zich te kunnen verdedigen, te moeten laten ineenslaan.
Woede maakte zich langzaam aan meester van haar lichaam.
Julian daarentegen leek zich te ontspannen.
Emily stootte hem aan.
"Waarom ben je zo kalm?" fluisterde ze woedend.
"Miles gaat in elkaar geslagen worden, maar hij gaat het wel overleven. We moeten ons dus niet schuldig voelen omdat we niet ingrijpen." Murmulde hij terug.
Emily voelde ineens een hand op haar been. Chase keek haar ongemakkelijk aan.
"Het is zo voorbij." Zei hij zachtjes in haar oor.
Emily hoopte het voor hem. Want als het te lang zou duren dat ze hier vanuit een stoel moest toekijken op een vriend van haar die in elkaar geslagen werd, zou ze in full Emily modus gaan. Killer modus.
Emily lachte flauwtjes naar Chase alvorens ze haar blik terug op het podium wierp.
Thomas was ondertussen naar Miles toe gewandeld en stond recht tegenover hem.
Miles voelde alsof er iemand voor hem stond en begon te roepen.
"Wie is daar? Laat me gaan! Ik heb niets misdaan! Waarom ik?"
Thomas kromp ineen door zijn woorden.
Hij keek achterom naar Volkan die hem bemoedigend toeknikte. Thomas keek opnieuw naar Miles en ademde diep in en uit.
Net toen Emily dacht dat hij het niet zou durven, haalde Thomas uit.
Een loeiharde slag in Miles' maag. Miles kon niet vooroverbuigen omdat de paal dat belette, maar hing kreunend naar voren. Kermend en kuchend probeerde hij zich te herstellen, maar dat was onmogelijk. Thomas haalde opnieuw uit en Miles kreeg een vuistslag in zijn gezicht te verwerken.
Emily wist vanaf dit moment dat ze Miles nooit meer recht in de ogen kon kijken.
Net zoals Thomas. Het respect dat de jongen bij haar had afgedongen, was aan het smelten.
Zwaar aan het smelten.
Ze keek even rond zich. Julian zat voor zich uit te staren, zodat hij Miles zijn marteling niet meer moest aanschouwen. Mike toonde nog steeds geen emotie. Chase keek naar de grond. De rest van het publiek zat met grote ogen het tafereel te aanschouwen. Enkele mensen hadden een enthousiaste uitdrukking. Anderen keken alsof ze moesten overgeven.
Slag na slag volgde.
Na elke kreet van Miles brak Emily's verder in stukken.
Ze bad dat zijn lijden snel gedaan zou zijn.
Nadat Thomas hem een trap in zijn onderbuik gaf, klonk Volkans stem.
"Genoeg."
Emily durfde opnieuw adem te halen. Het was voorbij.
Miles hing als een ellendig hoopje touwen aan de paal.
Buiten wat gekreun kwam er niet veel meer uit. Kneuzingen waren zich al aan het vormen, bloed stroomde langs zijn slaap en mond naar beneden.
Thomas schuifelde verdwaasd naar achter en keek naar zijn handen, alsof hij niet kon geloven dat hij dit gedaan had.
Onder de aanwezige Gento's was er ondertussen een geroezemoes te horen.
Enkele Gento's stonden recht en gingen op het podium staan. Ze waren allemaal van middelbare leeftijd, maar straalden elk op hun beurt macht en kracht uit. Emily vermoedde dat dit de Raad bij de Gento's was.
"Raad, wat is jullie oordeel?"
Volkan bevestigde Emily's gedachtengang.
Een voor een staken ze hun duim omhoog van hun rechterhand.
Een denderend applaus barstte los uit de voorste rijen en de rest van het publiek volgde.
Met alle moeite van de wereld perste Emily er een lachje uit en bracht ze haar handen opeen. Na 2 keer klappen stopte ze ermee.
Volkan keek voldaan.
"Dan kan ik met enige trotsheid melden dat het eerste deel van de proef geslaagd is!"
Thomas keek niet echt blij. Eerder beschaamd vond Emily.
En terecht. Een hulpeloze tegenstander in elkaar slaan, getuigde immers niet van veel moed.
Volkan maakte een gebaar met zijn arm en het applaus en gejoel stilde.
Hij wendde zich tot zijn publiek.
"We zijn nu gekomen tot het tweede en laatste deel van de proef. Peter, haal je even het erbij?"
Peter stond recht en stapte resoluut naar de schuur. Toen hij terug buiten kwam, had hij een klein, ingebonden pakje vast.
Met grote passen marcheerde hij naar Volkan. Daar legde hij het pakje in zijn uitgestoken hand.
Emily en verschillende anderen, rechtten hun rug om te kijken wat er in zat.
Chase keek opnieuw naar de grond terwijl de kleur uit zijn gezicht wegtrok. Een onheilspellend gevoel trok door Emily. Julian leek ook niet goed te begrijpen wat er te gebeuren stond. Mike keek niet meer uitdrukkingloos, maar grimmig.
Langzaam knoopte Volkan de touwen rond het pakje los en onthulde wat er in zat.
Emily's hart stond nu officieel stil. Julian slaakte een kreet en sloeg zijn hand voor de mond.
Een pistool. Een Glock 17. Duidelijk herkenbaar.
De wereld leek even stil te staan. Thomas keek met grote ogen, bijna angstig naar het wapen.
Volkan stapte het podium op en stak zijn hand uit naar Thomas waarin het pistool lag.
Thomas nam met trillende handen het pistool aan.
"Zoon, dit is de finale proef. Het is eigenlijk heel simpel. Bewijs dat je volledig gewetenloos bent. " Hij gebaarde naar Miles. "Schiet hem dood."
Emily keek naar Julian. Die keek met een wilde blik in zijn ogen terug. In zijn blik zat een belofte. Een belofte die Emily deelde. Dit zouden ze hun later betaald zetten. De prijs voor de dood van Miles zou betaald worden.
Chase nam Emily's hand in de zijne en kneep zachtjes. Hij leek zich te excuseren voor wat ze moesten aanschouwen.
"Zoon, neem je tijd. Als je er klaar voor bent, haal dan de trekker maar over."
Volkan daalde het podium af en nam zijn plek opnieuw in. Zijn gezicht stond bezorgd.
Er heerste een oorverdovende stilte. De rest van het publiek leek geschokt, de Gento's echter keken onbewogen toe naar Thomas die met afgrijzen naar het pistool in zijn hand staarde.
Alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen. Het enige geluid dat nog te horen was, waren de gedempte kreunen van Miles.
Hij leek niet meer in staat om te smeken voor zijn leven. Ofwel was hij er te trots voor. Emily had er alleen maar bewondering voor.
Thomas draaide zich naar zijn slachtoffer. Traag bracht hij zijn hand met het pistool omhoog en richtte het op Miles. Emily zag dat zijn hand, onmerkbaar voor het niet geoefende oog, trilde. De tijd leek plots te vertragen. Het was alsof alles in slowmotion gebeurde. Thomas die zijn ogen dichtkneep en diep inademde. Julian die zijn ogen naar de grond richtte. Mike die gefascineerd naar Thomas keek. Chase die keek alsof hij op het punt stond om het podium op te rennen. Emily kneep even in zijn hand. Chase keek naar Emily en lachte flauwtjes. De lach bereikte echter zijn ogen niet.
Ze keek naar Volkan. Die keek gespannen naar zijn zoon. Zijn handen lagen als vuisten gebald op zijn knieën.
Ze wendde haar blik af van Volkan en keek opnieuw naar Thomas. Die had nog steeds zijn ogen dicht. Zijn hand trilde echter niet meer.
Ademen Emily dacht ze, ademen.
Adem in. Thomas deed zijn ogen open. Adem uit. Hij richtte het pistool op Miles zijn hart. In. Hij spande zijn vinger rond de trekker. Uit. Emily keek weg van het podium. Ze hoorde hoe Thomas de trekker overhaalde.
KLIK.
Thomas keek verward naar het pistool. Julian keek met uitpuilende ogen naar Emily. Emily keek onthutst terug.
Het pistool was ongeladen geweest.
Een luid gejuich en applaus steeg op van de voorste rijen. Volkan draaide zich lachend om naar Peter, die langs hem zat. De schokkende uitdrukking verdween van Thomas zijn gezicht. Langzaamaan kwam er een lach te voorschijn.
Peter stond op en wandelde naar de paal waar Miles nog steeds aan hing. Hij leek bewusteloos te zijn. Peter maakte hem los en droeg hem terug naar de schuur.
Emily volgde elke beweging.
"Wat gaan ze nu met hem doen?" vroeg ze achteloos aan Mike.
Chase was immers het podium opgerend en omhelsde Thomas intens.
"Voorlopig blijft hij in de schuur. Zodra hij een beetje opgeknapt is, wordt hij vrijgelaten een beetje verder."
"Heb je geen schrik dat hij verder gaat vertellen wat jullie gedaan hebben?"
Mike keek haar hooghartig aan.
"Die jongen is een Lanto meisje, als hij rond gaat vertellen dat hij in elkaar is geslagen door een Gento, komt dat voor hem niet echt goed over." Snoof hij.
"Waarom vermoorden jullie hem niet? Ik dacht dat Gento's en Lanto's staatsvijanden waren."
"Dat is veel gezegd. We zijn gewoon niet zo een grote fan van elkaar. Elke Strijder denkt immers dat ze beter zijn dan de andere. Maar het is niet dat we elkaar liggen uit te moorden."
Emily haar mond viel wijd open bij de laatste zin. Nochtans had de leider van hun, haar vader vermoord. Vreemd dat dan net Mike zegt dat ze vrij goed met elkaar omgaan.
Emily forceerde een glimlach.
"Dus jullie slaan wel een hulploze Lanto buiten westen maar jullie vermoorden er geen?"
"Dat zeg ik toch net."
"Begrijp me niet verkeerd, maar dat snap ik eigenlijk niet zo goed. Als jullie concurrerende Strijdergroepen zijn, waarom zouden jullie dan elkaar niet uitmoorden?"
Mike keek haar vragend aan. Ze moest oppassen met haar vragen.
"Strijders zijn niet zo talrijk meisje. Waarom een goede Strijder doden? Omdat hij van een andere groep is? We maken gewoon duidelijk welke de beste groep is. Dat is alles."
"Stelletje macho's dus."
Emily sprong bijna uit haar vel. Mike stond gewoon staalhard in haar gezicht te liegen.
"Zoiets ja." Mike grijnsde. Zijn grijns werd mogelijk nog breder toen hij Thomas zag opduiken, met Julian en Chase die achter hem aan sjokten.
"Daar seh, ons nieuwste lid."
Hij kon amper zijn sarcasme verbergen.
"Mike." Chase keek hem waarschuwend aan.
Die haalde echter zijn schouders op.
"Ik ga nog wat drinken halen. Willen jullie nog iets?"
Mike keek naar Julian.
"Ik ga mee. Eens kijken wat vrouwvolk hier rondloopt." Julian wandelde achteloos naar Mike toe. Lisa moest het horen dacht Emily. Macho.
"Ik wil wel. Kies maar iets Julian." Zei Emily.
Julian knikte en liep naar de bar. Mike volgde hem op de voet.
Achter haar kuchte Chase. Hij keek haar schaapachtig aan.
"Sorry voor dit alles." Hij gebaarde naar het podium achter hem. Het podium waar het bloed van Miles nog aan de grond kleefde. Thomas leek schuldbewust naar de grond te staren.
"Nu vind je me de grootste klootzak in de wereld zeker?" Thomas durfde haar niet aan te kijken terwijl hij met een benepen stemmetje het zei.
"Nee hoor. Ik vond het best wel spannend." Perste Emily eruit. Ze lachte zuinig.
Thomas leek wat op te klaren door haar antwoord. Hij rechtte zijn schouders en keek haar aan. In zijn ogen stond de schuld geschreven.
"Ik ook hoor." Zuchtte Thomas opgelucht.
"En ik dan? Ik dacht de hele tijd, kom op Thomas, verpest het niet!" Chase keek zijn broer grijnzend aan.
"Bedankt voor het vertrouwen Chase. Ik zal er aan denken de volgende keer dat ik je vel moet redden." Thomas keek hem boos aan.
"MIJN vel redden? Alsjeblieft zeg, ik heb mijn tatoeage al. Je bent niets tegenover mij." Spotte Chase terwijl hij zijn tong uitstak naar Thomas.
"Ik zal mijn tatoeage nu wel vlug hebben. In recordtijd. Dat beloof ik je hier en nu!"
Emily spitste de oren. Ze besloot hen even uit te horen.
"Wat bedoelen jullie met een tatoeage?" vroeg ze poeslief.
Chase zijn borstkas zwol van trots.
"Wel, indien een Gento een missie heeft afgehandeld en zijn eerste moord heeft gepleegd, dan krijgt hij een tatoeage."
"Heb jij iemand vermoord?" vroeg ze op een verbaasde toon.
"Ja hoor. Maar ik wijd er niet graag over uit. Het lijkt dan alsof ik opschep en dat wil ik niet."
Ofwel heb je iets te verbergen, dacht Emily.
"Mag ik je tatoeage zien?" vroeg ze aan hem terwijl ze met haar hand over zijn arm streek.
"Na... Natuurlijk." Raspte Chase.
Hij stroop zijn mouw op zodat de tatoeage goed zichtbaar werd.
"Wauw is dat een adelaar?" vroeg Emily gespeeld geïnteresseerd.
"Ja hoor. Cool he." Chase leek oprecht trots.
"Heel cool." Zei Emily op enthousiaste toon.
"Aargh. Geen tatoeage gedoe voor mij vanavond. Ik ga mijn felicitatie's in ontvangst nemen." Thomas maakte een spottende buiging en verdween in de mensenmassa.
"Heb jij tatoeages?" vroeg Chase aan Emily.
Op die vraag had ze echter niet gerekend. Ze stond enkele seconden lang met haar mond vol tanden te staren naar hem. Toen herstelde ze zich snel.
"Ik? Nee hoor. Ik ben zelf geen fan van tatoeages. Ik vind ze mooi bij iemand anders, maar ik zou ze zelf nooit willen."
Leugen. Leugen. Leugen. De woorden echoden in haar hoofd.
Terwijl ze de woorden uitsprak, ging ze met haar vingers over de tatoeage. Ze voelde dat de spieren van Chase zich opspanden onder haar aanraking.
Langzaam volgde ze de omtrek van de adelaar. Chase siste en legde zijn hand op de hare. Ze keek hem verrast aan. Langzaam nam hij haar hand en bracht het naar zijn borstkas. Daar legde hij het tegen zijn hart. Dat zeer snel bonsde.
"Dit is wat je doet met mij." Zei hij zachtjes.
Zijn groen ogen vonden de hare. Ze hadden de kleur van vers gemaaid gras. Emily had hen nog nooit zo helder geweten.
Haar hart versnelde ook. Het leek alsof het elk moment uit haar borstkas kon springen.
"Bedankt dat je gekomen bent vandaag. Het betekent heel veel voor mij." Mompelde hij zachtjes terwijl hij nog steeds haar ogen vasthield met de zijne.
"Het betekent veel voor mij dat je me erbij wilde." Zei ze zachtjes. Een blos kroop over haar wangen omhoog. Wat was er toch aan de hand met haar? Ze veranderde van een gevreesde Strijder in een hysterische, verliefde tiener.
Chase bracht zijn andere hand naar zijn gezicht en streek met zijn duim over haar wang.
Haar hart begon zo mogelijk nog harder te slaan. Net zoals het zijne trouwens. Dat voelde ze omdat hij haar hand nog steeds niet had weggehaald van zijn borstkas. Zijn zeer gespierde borstkas trouwens.
"Emily" fluisterde hij zachtjes.
Zij kon echter geen woord meer uitbrengen. Haar spraak leek verloren te zijn gegaan nadat hij haar gezicht had aangeraakt.
Langzaam bracht hij zijn gezicht omlaag zodat het vlak boven het hare hing.
Hun lippen raakten elkaar net niet.
"Je weet niet hoe lang ik hiervan gedroomd heb."
Chase ademde diep in en overbrugde dan de laatste afstand. Langzaam bewoog hij zijn lippen tegen de hare. Ze voelden warm en zacht aan. Na de korte kus trok hij zich terug, alsof hij Emily's reactie wilde afwachten. Zij was ondertussen haar volle verstand verloren en trok hem dicht tegen zich aan waarna ze hem terug kuste.
Er was geen sprake meer van langzaam. Deze kus was hongerig, schreeuwend naar meer.
Ze opende haar lippen en verwelkomde Chase zijn tong, die naarstig op zoek ging naar de hare. Ze leken volledig met elkaar te versmelten. Haar handen zaten in zijn haar, zijn ene hand lag om haar middel terwijl de andere haar gezicht vasthield.
Chase liet zijn tong over Emily's onderlip gaan. Hij beet zachtjes erop. Emily kreunde.
Chase verbrak de kus en legde zijn voorhoofd tegen het hare. Een glimlach kwam tevoorschijn op zijn gezicht, een glimlach die al op Emily haar gezicht stond.
"Officieel de beste avond ooit." Fluisterde hij glimlachend.
Emily grijnsde en keek hem aan. Net toen ze hem terug tegen zich aan trok, hoorde ze iemand tegen hun praten.
"Ik denk dat ik moet overgeven nu."
Een geïrriteerde stem. Kon niet anders dan van een iemand zijn.
"Mike hou je kop." Zeiden Emily en Chase in koor.
Ze keken naar Mike die langs hun stond, met hun drankjes in de hand. Hij leek verveeld en zag er moe uit.
"Hier lovebirds. Ik ga maffen. Het was een lange dag. Trek je plan ermee."
Hij gaf hun de drankjes en maakte aanstalten om weg te gaan.
"Wacht Mike!" riep Emily, "waar is Julian?"
"Die is in gesprek met Volkan."
Mike knikte naar Chase en draaide zich om terwijl hij zijn GSM uit zijn zak nam.
Die woorden brachten Emily met haar voeten op de grond. Terwijl zij zat te flikflooien met Chase, was Julian de enige die de zaak serieus had genomen. Ze voelde zich bijna beschaamd. Ze moest hier weg en ze moest praten met Julian.
"Mike heeft een punt. Ik ben ook echt moe." Ze gaapte ostentatief.
"Heb ik je zo uitgeput?" plaagde Chase.
"Helemaal." Knipoogde Emily.
"Kom," zei Chase terwijl hij haar hand nam, "we gaan je broer zoeken en dan zorg ik ervoor dat je veilig thuis geraakt."
Emily's hart maakte een klein sprongetje nadat hun handen in elkaar verstrengelden.
Ze had Julian veel te vertellen en hopelijk hij haar ook.