Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Verandering

Emily rende door het bos. In de verte zag ze het huis van Julians ouders opdoemen. Takken knisperden onder haar gewicht. Ze hoorde de struiken achter haar ritselen. Ze werd nog steeds gevolgd. Omkijken was geen optie. Ze moest blijven rennen. Ze was bijna bij het huis. Haar achtervolger kwam korter bij. Ze ging snel, zo snel. Abnormaal snel. Ze keek naar omlaag. In plaats van benen zag ze 4 witte poten. Toen ze voorbij de rivier rende, zag ze haar weerspiegeling. Een witte wolf. Jamba.

Emily schrok met een ruk wakker. Ze keek naar de klok. 04.00 uur. Ze barstte bijna uiteen van blijdschap.
Dit was de eerste keer dat ze één was met haar wolf. Hoewel ze moe was, was ze wel zeer opgetogen. Dit moest ze aan Julian vertellen. Hij zou door het dolle heen zijn.
John zou ook blij zijn met de vorderingen.
Ze was fier op zichzelf. Na al een zware nacht te hebben gehad ook dit nog kunnen verwezenlijken. Haar vader zou trots zijn.
Ze begon na te denken over de beelden die ze doorgekregen had. Iets achtervolgde Jamba. Maar wie of wat?
Ze draaide zich kreunend om. Jamba kon zichzelf wel redden. De arme achtervolger werd waarschijnlijk in stukken gescheurd als ze haar dagje niet had.
Ze lag nog maar een paar uur in haar bed. John had haar lang bezig gehouden. Hij bleef maar doorvragen over de sleutel en of ze het had. Ze had al zeker 10 keer nee gezegd maar John leek niet overtuigd. Alsof ze iets voor hem zou achterhouden. Over de dode aanvaller hadden ze niets nieuws meer kunnen leren. Er waren geen bruikbare sporen op zijn lichaam aangetroffen. Zelfs zijn vingerafdrukken hadden niets opgeleverd . Ze hadden het daarna vakkundig laten verdwijnen.
Ze deed haar nachtlampje aan. Ze zou toch niet meer kunnen slapen. Plots hoorde ze haar GSM piepen. Oh nee ze had het ding de hele avond niet meer bekeken. Snel haalde ze het uit haar tasje. Ze had 3 gemiste oproepen en 4 smsjes. Allemaal van Chase.
'Waar ben je?'
'Ben je veilig thuis geraakt?'
'Emily antwoord alsjeblieft, ik maak me ongerust.'
'Emily kan je iets laten weten? Ik ben doodongerust.'
Zuchtend drukte Emily Chase's nummer in.
Voor de telefoon 2 x kon rinkelen, nam Chase al op.
"Eindelijk."
"Hallo voor jou ook."
"Hey." Ze hoorde als het ware hem ontspannen door de telefoon heen.
"Heb je nog iets gevonden?" hield ze zich van den domme.
"Nee, Mike heeft nog een tijdje iemand achtervolgt maar die is weten weg te komen. Maar het zijn professionals. Ze ruimen alles goed op. We hebben zelfs water met zout gevonden om hun bloedvlekken te laten verdwijnen zodat we hun niet konden traceren."
Dank u God. Chase en Mike hadden dus niet door dat zij en Julian het geweest waren.
"Waren ze dan gewond?"
"Geen idee." Chase zuchtte.
Het bleef even stil aan de andere kant van de telefoon. Juist toen Emily zich afvroeg of ze iets zou moeten zeggen, klonk Chase's stem opnieuw.
"Mijn vader was woedend."
"Omdat je alleen was?"
"Ook. Maar ook omdat ze opnieuw op school ons hebben aangevallen. Hij nam altijd aan dat school veilig was. Het is dus duidelijk gebleken van niet."
"Ben jij oké?"
Emily kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze deze vraag nu pas in haar gedachten kreeg. Alsof het haar niet kon schelen. Het kon haar ook niets schelen. Of toch wel? Ze was even in de war.
"Ja hoor. We hebben niet eens het gevecht moeten aangaan. Ik heb niets, in tegenstelling tot Mike die een deuk in zijn ego heeft." Grinnikte hij.
"Hoe komt het?"
"Toen we in het lokaal met dat zout waren hoorden we op een gegeven moment iemand weglopen op de kiezels en het raam stond open. Mike riep naar mij dat hij hem achterna ging gaan en dat ik het lokaal moest checken. Nog voor hij bij het raam kon komen, schoof hij uit over die plas water die op de grond lag en heeft hij zijn pols gekneusd."
Emily gierde het uit.
"Dat meen je niet!"
Wat ene ongelooflijke lomperik. En dat noemt zichzelf dan een uitstekende Strijder. Zelfs water kan hij niet aan.
"Echt waar. Als ik jou was zou ik het er maandag in school niet over hebben. Hij is nogal gevoelig op dat vlak en zou nogal venijnig uit de hoek kunnen komen."
"Is dat een uitdaging?"
"Nee eerder goede raad."
"Ik zal het in mijn achterhoofd houden."
"Best. Heb je Julian nog gezien?"
"Nee. Ik ben onmiddellijk mijn bed ingekropen toen ik thuiskwam. Waarom?"
"Zomaar."
Zomaar bestond niet in Strijderstaal. Emily was benieuwd wat er gebeurd was. Morgenvroeg zou ze het aan Julian vragen.
"Julian zei dat je ziek was..."
"Ja, wat last van mij maag.. Door de zenuwen denk ik."
Ze hoorde Chase luid geeuwen door de telefoon.
"Misschien kan je beter gaan slapen. Mijn GSM wordt zelfs moe van jou gegeeuw."
Chase grinnikte.
"Misschien wel ja. Morgen weer vroeg opstaan. Nieuwe patrouilles uitzetten en trainen."
"Jij liever als ik."
"Ik vind het niet erg. Ik ben het toch gewend. Geen uitslaapmomenten tot 's middags voor mij. Ik ben een ochtendmens. De ochtendstond heeft goud in de mond zeggen ze altijd. En daar ga ik mee akkoord."
"Ik slaap toch liever dan als een zombie te moeten rondlopen."
"Bedankt voor het compliment."
"Ik had het over mezelf. Ik heb je nog niet uit bed zien komen 's morgens, ik kan dus niet oordelen."
"Nog niet nee. Maar ik kan dus aannemen dat jij geen ochtendpersoon bent."
"Niet echt."
"Dan zal ik je maar laten slapen. Ik zou niet willen dat je ouders morgen een nukkig persoon aan de tafel zitten hebben."
"Ze zullen je dankbaar zijn."
"Slaapzacht Emily."
"Slaapwel."
Emily legde haar telefoon neer. Ze was echter veel te wakker om te kunnen slapen.
Geruisloop sloop ze naar Julians kamer. Stilletjes deed ze de deur open om te kijken of hij wakker was.
"Kom maar binnen Ems."
Bijna mopperend ging Emily de kamer binnen en vleide zich neer langs Julian.
"Zeg eens 'broer' hoe was je avond?"
"Uitstekend totdat een luster besloot dat het maar saai was om aan het plafond te hangen en naar omlaag kwam. Jij?"
"Ook wel goed. Chase stelt zich meer en meer open, alles verloopt volgens plan."
"Denk zelfs beter dan volgens plan. Toen jij naar huis was, heb ik nog de eer gehad om een bezoekje van hem te krijgen en dat was niet vlekkeloos."
Emily spitste de oren.
"Vertel me alles."
"Ik heb een hele preek gekregen over het feit dat ik een weerloos meisje alleen naar huis laat gaan terwijl om elke hoek een moordenaar kon loeren."
Emily gierde het uit. Weerloos, zij. Hij moest eens weten.
"Lach maar ja. Ik heb me ongelooflijk hard moeten beheersen om hem niet op zijn gezicht te slaan."
Emily gaf hem een goedkeurend klopje op zijn schouder.
"Maar goed dat jij altijd zo kalm bent."
"Echt he." Julian grijnsde. "Anger management noemen ze dat tegenwoordig."
Emily ging wat rechter zitten. Ze moest Julian nog inlichten over haar nieuwe ervaring met Jamba.
"Ik heb vannacht een droom gehad over Jamba."
Julian keek bedenkelijk.
"Is dat zo vreemd dan?"
"Ik was Jamba."
Julian keek haar geschokt aan. Emily zag dat hij probeerde om haar woorden te plaatsen. Hij stond op van het bed en ijsbeerde door de kamer. Bij het raam bleef hij staan. Terwijl hij naar buiten keek, stelde hij de vraag.
"Heb je het al aan John verteld?"
"Nee. Leek me niet belangrijk genoeg om zijn nachtrust te storen. Ik zal het hem morgen wel smsen."
"Niet belangrijk? Je hebt door de ogen van je wolf kunnen kijken. Dit is een serieuze vooruitgang Emily. Je hebt bijna volledig je affiniteit al ontwikkeld."
"Ik heb hem pas enkele uren geleden gesproken. Ik ga het hem morgen wel laten weten. Laat hem maar slapen nu. Anders is hij weer zo humeurig."
"Feit. Wat heb je gezien?"
"Niet veel buiten bos. Jamba liep er door en werd door iemand achtervolgt. Eerst dacht ik dat ik een nachtmerrie had en toen kwam ik voorbij een plas water en zag ik Jamba's weerspiegeling. Toch eventjes schrikken."
"Wauw." Julian leek oprecht trots.
Emily nestelde zich ondertussen onder het deken. Julians bed voelde door een of andere reden comfortabeler aan dan het hare.
"Is ze al terug?"
Julian wierp nog een blik door het raam naar de kooi van Jamba. Er was echter niets te zien.
"Nee."
"Aah."
"Ben je ongerust?"
"Helemaal niet. Jamba kan wel voor zichzelf zorgen. Trouwens ik voel precies dat ze oké is. Ik kan het niet uitleggen."
Toen Jamba nog een mini-wolfje was, was ze op een moment in een berenval terecht gekomen toen ze uit haar kooi ontsnapt was. Emily voelde uiteraard haar pijn niet maar had wel een onbehaaglijk gevoel gekregen en haar papa de oren van de kop gezeurd dat er iets aan de hand was met Jamba. Na lang aandringen was haar vader gaan kijken en had de wolf gevonden. Ze was net niet doodgebloed. Nu had ze dat gevoel niet, dus maakte ze zich niet ongerust.
"Wat ben je toch raar soms."
"Bedankt Julian. Ik heb je ook graag."
"Slijm niet zo. Bij Chase pakt dat misschien maar bij mij niet."
Julian stak zijn tong uit naar haar.
Emily wierp hem een boze blik toe.
"Ten eerste, moet ik niet slijmen bij Chase. Ik wind hem zo rond mijn vinger. En ten tweede, doe niet alsof je me niet graag hebt. Je weet dat je niet zonder mij kan."
"Kom eens van je paard af Emily. Het was maar een grapje hoor."
Brommend trok Emily het deken over zich heen. Ze hoorde dat Julian naar zijn bed toe stapte en ze voelde zijn gewicht in het bed drukken toen hij langs haar ging zitten. Ook hij nestelde zich onder het deken en deed het lichtje op zijn GSM aan.
Emily ontspande zich.
"Je hebt trouwens gelijk. Je hebt hem al volledig rond je poezelig vingertje gedraaid."
"Ik doe mijn best."
Julian bleef een tijdje stil. Dan hoorde ze hem zijn keel schrapen.
"Het komt misschien ongelukkig over maar eigenlijk vind ik ze nog niet zo vreselijk."
"De Gento's?"
"Ja. Ik bedoel Mike is onuitstaanbaar en ze hebben de hooghartige uitstraling van een Strijder maar welke Strijder heeft die niet."
"Ik weet wat je bedoelt. Soms denk ik zelfs dat we echt vrienden zouden kunnen zijn. Als de situatie anders was uiteraard."
En met de situatie wist Julian dat Emily de dood van haar vader bedoelde.
"Ik heb echt respect voor je. Het lijkt alsof het je geen moeite kost om met Chase en Mike om te gaan. Terwijl je binnenkort Chase zal moeten..."
Het laatste woord moest Julian niet invullen voor Emily. Ze wist het goed genoeg. Vermoorden. Ze moest binnenkort Chase vermoorden. Wraak nemen. Wraak voor de beestachtige moord op haar vader. Wraak die zoet zou zijn.
Althans dat hoopte ze toch. Hoe meer ze met Chase omging, hoe meer sympathie ze voor hem kreeg. Hoe hij bezorgd was om Thomas...
Ze vloekte op zichzelf. Ze mocht geen emotionele band met hem krijgen. Louter zakelijk.
Hoofd bij de les houden. Medelijden krijgen met Chase was niet aan de orde.
"Ik weet het."
"Ik vind dat Chase niet op zijn vader lijkt."
"Hij boezemt me in elk geval niet zoveel angst in."
Emily moest een rilling onderdrukken als ze terugdacht aan hun vorige ontmoeting.
Terwijl ze ging herliggen op het bed, Julian nam weer teveel plaats in, hoorde ze een GSM zoemen. Kreunend stond Julian op.
"Oeeeh, is het een berichtje van Lisa?" vroeg Emily plagerig. Ze stak haar tong uit toen Julian haar een boze blik gaf.
"Eigenlijk wel ja. Ze zegt dat ze niet kan slapen omdat ze de hele tijd aan mij moet denken."
Emily probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Helaas was dat niet mogelijk. Haar mondhoeken krulden omhoog. Al snel moest ze zich onder het deken verbergen zodat Julian haar lachbui niet kon zien.
"Stop ermee Emily, ik zie het deken schudden. Ik weet dat je aan het lachen bent."
Zo rood als een tomaat kwam Emily onder het deken tevoorschijn. Ze probeerde iets te zeggen maar het was onmogelijk. De tranen liepen over haar wangen.
"Het spijt me." Gierde ze uit.
Julian lachte er echter niet mee. Hij was druk in de weer met Lisa een berichtje terug te sturen.
Nadat hij op verzenden had gedrukt, legde hij zijn GSM terug neer. In gedachten verzonken ging hij terug langs Emily op het bed zitten.
"Lach maar Ems. Maar zij heeft oprechte gevoelens voor mij en ik voor haar. En dat kunnen wij van jou en Chase niet zeggen."
Wel, daar was ze even op haar plaats gezet. En geen klein beetje.
Emily wist even niet wat zeggen. Daar zat ze met haar mond vol tanden. Het was niets anders dan de waarheid, maar uit Julians mond klonk het zo wreed.
Eindelijk hervond ze haar stem.
"Ik heb ook met een andere situatie dan jou te maken. Jij hebt tijd voor zulke zaken. Ik moet mij concentreren op mijn missie en mijn missie-"
"Och stop toch met het missiegedoe." Onderbrak Julian haar. "Geef gewoon toe dat je graag omgaat met Chase en Mike. Ik zeg niet dat je gevoelens moet krijgen voor Chase maar ik geloof nooit dat je dit volledig tegen je zin doet. Ik had ook niet verwacht dat ik zou kunnen omgaan met onze aartsvijanden maar ik kan er ook niet aan doen dat ze aardig blijken te zijn."
Emily voelde de woede opborrelen.
"Het is dan ook niet jouw vader die vermoord is Julian. Jouw vader is niet te pletter gestort op de rotsen. Jij hebt niet je huis en naam moeten opgeven. Jij moet je niet voortdurend voordoen als iemand die je niet bent."
Julian pitste zijn ogen dicht tot dunne spleetjes.
"Ah nee das waar. Ik moet niet doen alsof ik een of andere zielige klungel ben. Als ik mij gewoon mocht gedragen, deed ik hetzelfde als Mike! Ik zou rond paraderen als een waardige Strijder, niet wegkruipen in een hoekje als een bange wezel."
Emily stond met een ruk op van het bed. Woedend stonden ze tegenover elkaar.
"Je hebt zelf ingestemd met deze wraakactie Julian. Dan moet je nu ook niet afkomen met een resem uitvluchten. Je zou je beter concentreren in plaats van je te amuseren met Lisa en vriendjes te zijn met Mike."
"Ik concentreer me wel degelijk. Ik was vannacht beneden in de zaal terwijl JIJ op een rustig plekje godweetwat zat te doen met Chase!"
Ze stonden net niet met getrokken messen tegenover elkaar.
"Denk je dat ik het leuk vind om zo dicht bij Chase te zijn? Het enigste waar ik aan kan denken is dat hij de zoon van Volkan is, mijn vaders moordenaar. En ja, dan lucht het mij op als ik enkel maar kan denken dat wraak zoet zal zijn."
"Dan lijk je misschien meer op Volkan dan je denkt."
Voor Emily het goed en wel besefte had ze uitgehaald. Julian greep naar zijn wang waar Emily's handafdruk nog brandde.
"Mijn kamer uit. Nu."
Julians ogen spuwden vuur.
Emily was te boos om na te denken over wat ze had gedaan. Furieus stampvoette ze de kamer uit en sloeg de deur met een klap dicht.
Ze ging haar eigen kamer binnen en reikte naar de koffer onder haar bed. Ze moest nu iets tastbaars van haar vader hebben of ze had haar eigen niet meer in de hand.
Al snel wikkelden haar vingers zich rond de ketting. Traag ademde ze enkele keren diep in en uit.
Woede maakte plaats voor schaamte.
Julian had gelijk. Ze was wel een geduchte Strijder maar deze manier was niet haar stijl van werken.
Ze was eerder direct en chaotisch.
Nu was ze berekend en sluw. Zo was ze niet..
En nee ze vond het inderdaad niet erg om met Chase op te trekken alhoewel ze net anders had beweerd.
En haar reactie op het berichtje van Lisa.. Ze was inderdaad gewoon jaloers op de band tussen hun. Ze hadden zoals Julian zei iets oprecht. Chase voelde misschien ook iets oprecht voor haar maar zij... Leugenaar eerste klas. Althans dat probeerde ze zich voor te houden. De kriebels in haar buik vertelden een ander verhaal.
Even overwoog ze om terug naar Julians kamer te gaan. Het leek haar echter geen goed idee. Als Julian kwaad was, moest je hem even laten uitrazen. Ze hoopte dat ze morgen met hem kon praten en haar excuses kon aanbieden. Alhoewel hij zich wel als een echte eikel had gedragen.
Maar ze had hem niet mogen slaan. Dat was uit onmacht en volledig onterecht. Totaal ongepast.
Terwijl ze naar haar bed stapte, hoorde ze haar GSM zoemen.
Ze had opnieuw een SMSje van Chase.
'Ik vond het echt leuk vanavond. Zou je het nog eens over willen doen?'
1-0 voor Emily.
Ze had Chase bijna zover en ze waren nog niet halverwege het schooljaar.
Ze stuurde een smsje terug.
' Graag maar iets minder explosief.'
Na enkele seconden kreeg ze al antwoord van Chase.
'Deal.'
Kreunend gooide ze de GSM op tafel terwijl ze zich uitrekte.
Het was al bijna ochtend. Veel slapen zou ze niet meer doen. Ze besloot om John op te roepen via het apparaatje met de rode knop. Ze duwde op de knop. Enkele minuten later werd het groen. Ze moest dus naar John gaan. Twee keer op een avond. Ze was echt gezegend dacht ze sarcastisch.
Snel ging ze via de kelder door de ondergrondse gang waardoor ze ook terug naar hier was gekomen vannacht. Ze vond de gangen nog steeds opmerkelijk. Temeer omdat zij en Julian er nooit iets van geweten hadden. En tsjonge, het was een immens gangenstelsel hoor. Als ze geen uitstekend fotografisch geheugen had was ze al ongetwijfeld verdwaald.
Na anderhalve kilometer kwam ze bij de deur van het Adelaarsnest.
Ze klopte uit beleefdheid en deed de deur open. John stond al leunend tegen de tafel op haar te wachten.
"Wat scheelt er Emily?"
Hij liet er ook geen gras over groeien.
"Goh het is niet echt een noodsituatie maar ik ben daarjuist voor de eerste keer één geweest met Jamba."
John leek oprecht blij met het nieuws. Zijn ogen werden groot van opwinding.
"Super! Eindelijk nog eens wat goed nieuws. Vertel me alles!"
En dat deed Emily. Ze vertelde John alles over haar droom.
John was zeer geïntrigeerd. Emily was de eerste die hij kende die affiniteit had voor een wolf en dat was dus een immense opportuniteit om van gebruik te maken.
"Heb jij misschien enig idee wie er achter Jamba kan zitten?" vroeg Emily aan John.
"Geen idee. Maar ze kan haar wolfje wel staan denk ik."
Emily grijnsde naar John.
"Daar twijfel ik niet over."
"Even iets anders. Wat gaat je volgende stap met Chase zijn?"
"Hoe bedoel je?"
Emily keek John vragend aan.
"Wanneer spreek je opnieuw met hem af? Je bent juist goed bezig Emily, je moet het ijzer smeden als het heet is."
"Wel omdat je het er nu toch over hebt, hij heeft me opnieuw op date gevraagd."
John klapte in zijn handen en sprong op.
"Yes! Zorg ervoor dat je zoveel mogelijk over hem en zijn familie te weten komt. Zorg voor een massa bruikbare informatie."
"Ik doe mijn best. Het is allemaal niet zo gemakkelijk als het lijkt hoor."
Emily keek naar de grond.
Het was allemaal ook niet gemakkelijk. Enerzijds kon ze niet wachten om haar vader te wreken, anderzijds was Chase leren kennen ook moeilijk. Hoe beter ze hem leerden kennen, hoe moeilijker het werd om de afstand te bewaren. Gevoelens faken en echte gevoelens lagen dicht bij elkaar.
"Weet ik wel hoor. Ik ben trots op je. Net zoals je vader zou geweest zijn."
Emily weet dat hij trots was geweest dat ze wraak nam maar ook deels ontgoocheld. Hij haatte leugens. En daar was ze de laatste tijd een expert in geworden.
Hij zei altijd dat er een verschil was tussen leugens en een sluw plan. Dat zwakkelingen moesten liegen om hun doel te behalen in plaats van het zelf te bereiken.
"Even iets anders. Zondagavond lassen we een extra training in voor alle Lanto's. We moeten voorbereid zijn nu er al 2 aanvallen hebben plaatsgevonden. Geef jij het aan Julian door?"
"Zal ik doen."
Als hij tenminste nog tegen haar wilde praten, waar ze serieus over twijfelde.
Emily onderdrukte een geeuw. John moest lachen.
"Ga maar gauw terug je bed in. Ik wil dat je uitgerust bent. Morgen wordt een pittige training. Althans toch voor ons. Jij en Julian zullen een gezondheidswandeling moeten maken."
"Jee bedankt. Ik kijk er al naar uit." Hoonde Emily.
De grijns op John zijn gezicht nam een duivelse schijn aan. Hij had er blijkbaar plezier in dat haar mede Lanto's morgen zouden afzien. Rotzak.
Kreunend stond Emily recht. Terug naar het huis om Julian te trotseren. Ze had er helemaal geen zin in.