Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Herfstbal

    Er waren intussen al drie weken gepasseerd. Drie weken van gebekvecht tussen Julian en Mike, geheime blikken tussen Emily en Julian en kleine 'onbewuste' aanrakingen tussen Chase en Emily. Emily had alles in de strijd gegooid, terwijl ze zich eerder had voorgenomen dit niet te doen. Maar nood brak wet. Met haar haren zwiepen, speels oogcontact, geflirt heen en weer en zelfs een belachelijke georchestreerde struikelpartij waarbij ze tegen Chase aanviel en hij haar recht hielp. Julian bleef er bijna in toen ze tegen Chase aanviel. Net zoals Mike. Ook de eerste keer dat ze het over iets eens waren. Emily had zich nog nooit zo beschaamd gevoeld als op dat moment.
Dat was twee dagen geleden. Ondertussen kon ze Chase al aankijken zonder dat het beeld van haar vader onmiddellijk bovenkwam. Toch al een vooruitgang. Zo werd haar missie toch iets vergemakkelijkt.
Vanavond was het Herfstbal. Volgens Lisa en alle andere meisjes het hoogtepunt van het schooljaar. De laatste dagen hoorde Emily in de klas enkel de woorden 'galakleed', 'date', 'corsage,' en 'Herfst'.. Julian had Lisa als zijn date gevraagd na dagen twijfelen en was bang geweest voor haar antwoord. Ze had echter hysterisch luid 'Ja' geroepen zodat de ganse gang zou weten dat Julian met haar zou gaan. Julian zag toen mogelijk nog roder dan de kleur van hun kluisjes. En die waren al behoorlijk rood. Emily had zich achter haar kluisje moeten verstoppen zodat Julian haar niet zou zien lachen.
Emily had nog geen date. Blijkbaar was het in Daytona Valley de gewoonte dat de jongen het meisje uitvroeg en ze was nog niet gevraagd. Ze had gehoopt op Chase maar hij had nog geen move gemaakt. Maar wat niet is, kan nog komen zeker. Daar moest ze in geloven. Het kon niet anders dan dat haar harde werk resultaat zou opleveren. Hopelijk.
's Middags zaten Emily en Julian aan hun vaste tafel. Net zoals de laatste twee weken, kwamen Mike en Chase stipt om 12.15 bij hun aan tafel zitten.
"En Mike, heb jij al een date vanavond?" grijnsde Julian boosaardig.
"Ja hoor. Vanavond is het ik, mijzelf en mijn dolk."
"O ga je niet?"
"Natuurlijk wel, we moeten op jullie passen weet je nog?" glimlachte Mike poeslief.
"Maar dat betekent niet dat ik mij moet verlagen tot dansen op een schoolbal. Ik heb gevraagd of ik een oogje in het zeil mag houden en dat hebben ze toegestemd."
"Wie heb je daarvoor moeten bedreigen?" hoonde Emily.
"Niet zo veel mensen, het viel eigenlijk nog goed mee." kreeg ze als antwoord.
"En jij Chase, ga jij ook een oogje in het zeil houden?" vroeg Julian.
Emily spitste haar oren. Zou hij misschien al iemand anders als zijn date hebben meegevraagd?
"Hangt ervan af. Ik heb nog een meisje op het oog die ik graag wil meevragen en als zij niet kan, dan help ik Mike met zijn bewakingsplannen."
"Wanneer ga je haar vragen? Je beseft toch dat het bal vanavond al is?" polste Mike.
"Wel nu je er toch over begint..." begon Chase, " Emily wat denk je?"
Emily wilde eigenlijk omhoog springen en een vreugdedansje doen, haar plan werkte immers, maar probeerde er een beheerste glimlach uit te persen.
"Ja hoor, waarom ook niet."
Ze barstte bijna uiteen van vreugde. John zou heel blij zijn dat ze Chase al zover gekregen had. Toch al vooruitgang op 1 vlak. Op vlak van affiniteit met Jamba was het heel wat minder. De laatste weken waren er geen vorderingen meer geweest. Ze kon nog steeds enkel maar aanvoelen waar ze ongeveer was en wat ze aan het doen was. Nog steeds geen zicht en gedachten.
"Zal ik je komen oppikken om zeven uur?"
"Perfect. Heb je mijn adres?" vroeg Emily.
"Daar kom ik wel achter."
Emily twijfelde er niet aan. Volkan had waarschijnlijk een hele infomap over hun twee aangelegd.
"Zou er alcohol zijn of zou ik mijn eigen voorraad meenemen?" vroeg Mike terloops aan Chase.
"Ik dacht dat alles alcoholvrij zou zijn. Dat zei Lisa toch althans." mompelde Julian.
Mike zuchtte luid. "Eigen voorraad dus."
Emily lachte. Ze betwijfelde of Mike dronken zou zijn. Hij zou hun als een havik in het oog houden dus van veel alcohol zou waarschijnlijk geen sprake zijn.
Als Lanto werd er ook aangenomen dat je zo weinig mogelijk alcohol dronk. Het beïnvloedde immers je reactiesnelheid. En dat kon dodelijk zijn.
"Ik ben eigenlijk benieuwd naar vanavond. Als je Lisa mag geloven, is het Herfstbal het hoogtepunt van het jaar." zei Julian.
"Voor haar wel ja," zei Mike droog langs zijn neus weg, "Ik vind persoonlijk Minoro city leuker."
Daar gingen ze na de kerstvakantie naar toe. Het was algemeen geweten dat het Gento gebied was dus het was geen verrassing dat Mike zich daar op zijn gemak voelde.
Emily en Julian keken er helemaal niet naar uit. Het zou heel ongemakkelijk zijn.
"En wat gaan we daar doen?" vroeg Julian.
"Daar is onze sportdag. Survival." In Mike zijn ogen schitterden pretlichtjes.
"Ik kan niet wachten." antwoordde Emily sarcastisch.
"Kan ik mij voorstellen." grijnsde Mike boosaardig.
"Hoe laat moet jij Lisa gaan halen Julian?" vroeg Emily om van onderwerp te veranderen.
"Stipt zeven uur en geen seconde later."
Emily giechelde.
"Laat haar maar niet wachten anders slechte punten!"
Julian bromde iets in de trend van bemoeial en stond op van tafel.
"Hoe is het eigenlijk met Rowan ondertussen? Al uit zijn coma ontwaakt?" vroeg Emily.
"Nee," antwoordde Chase, terwijl hij haar met een bezorgde blik in de ogen aankeek, "maar de dokters gaan deze week een poging ondernemen."
"De wonde is aan het genezen maar het was een hele diepe. Het had niet veel gescheeld of.."
Hij haperde. Emily wist goed genoeg wat hij bedoelde. 'Of hij was gestorven' waren de woorden die Chase niet moest uitspreken maar toch in de lucht hingen.
"Daar moeten we niet meer aan denken. We moeten ons nu concentreren op die mannen en ze een voor een uitschakelen." Zei Mike met een stem waarin wraakgevoelens verscholen zaten.
Emily polste voorzichtig.
"Weten jullie al wie de aanval heeft uitgevoerd?"
"We zijn ermee bezig. Maar dat zijn Gento zaken en voor wat ik weet ben jij nog steeds geen Gento."
Emily lachte fijntjes.
"Gelukkig niet. Anders moest ik de hele tijd op jouw kop zien."
"Wat zijn we weer vriendelijk vandaag."
Chase kwam tussen het gekibbel van Mike en Emily.
"Moesten jullie het niet gemerkt hebben, iedereen is al naar de les vertrokken."
"Oh, ik had de bel niet gehoord."
"Die is ook nog niet gegaan maar de lessen waren toch iets vervroegd door het Bal vanavond."
"Juist."
Mike rekte zich theatraal uit.
"Ik ga jullie laten, chemie heeft me nodig."
Mike was de enige van hun vier die chemie volgde. Hij volgde een iets moeilijker programma dan de rest. Dat had Emily verbaasd. Hij was dan toch slimmer dan hij er uit zag.
"Ik zie je straks." Knikte Chase.
Hij en Emily waren ook intussen al opgestaan om te vertrekken naar Economie.
Ze liepen al een tijdje door de gang toen Chase Emily een vraag stelde.
"Welke kleur heeft je kleed?"
"Blauw. Waarom?"
"Voor je corsage."
"Dat is niet nodig hoor. Ik kan perfect gaan zonder."
"Traditie zegt dat het meisje een corsage krijgt van haar partner, dus jij krijgt een corsage. Punt."
"Ok dan. Ik zal niet langer protesteren." Emily hief haar armen op om zich speels te verontschuldigen.
"Het is je geraden." Lachte Chase. Lachrimpels vormden rond zijn ogen en kuiltjes kwamen te voorschijn op zijn wangen. Hij zag er plots veel zachtaardiger uit.
Toen ze bij de klas aankwamen, hield Chase de deur open voor Emily.
Toen ze langs hem door wandelde, maakt hij een kleine buiging.
"Na u mijn vrouwe."
"Doe toch niet zo belachelijk." Lachte Emily.
"Ik ben gewoon aan het oefenen voor straks." Knipoogde Chase terwijl hij zijn boeken op de tafel legde.
Mevrouw Kolpa was al begonnen aan de les en haar interesseerde het niet wie de les volgde. Op het einde van het jaar kreeg iedereen een examen en wie ervoor slaagde, studeerde af. De rest kon de maand augustus gebruiken om te leren voor een herexamen of moest zijn jaar opnieuw doen.
Het leek Emily dan toch verstandig om de les te volgen en ze nam ook haar boeken uit haar tas.
Na enkele uren die oneindig leken te duren, zat de schooldag erop.
Leve het weekend. Nu konden ze snel haar huis rijden om te eten en zich klaar te maken.
"Denk je dat je op 2 uur tijd gereed raakt?" vroeg Julian aan Emily.
"Ik doe mijn best."
Ze grijnsden naar elkaar. Meestal spendeerde Emily een half uurtje in de badkamer en ze was gereed. Misschien zou ze nu wat extra moeite kunnen doen.
Toen Emily de auto parkeerde zag ze in het bos tegenover Julians huis het struikgewas bewegen.
Ze gebaarde met haar hoofd naar Julian en fluisterde stilletjes in zijn oor.
"De patrouille is weer hier."
Julian keek vluchtig in het bos en haalde zijn schouders op.
"Als ze nog steeds denken dat het nodig is, is het hun probleem. Ik ga mijn slaap er niet voor laten."
Julian ging het huis binnen en zette zijn schooltas in de berging. Emily volgde zijn voorbeeld.
"Ah fijn dat jullie er al zijn. Het eten is al gereed."
Julians moeder zette een schotel lasagne op tafel. Emily's lievelingseten.
Ze schepte snel een portie uit en viel hongerig aan.
Nadat ze op recordtijd twee porties had verorberd, zakte ze voldaan onderuit in de stoel.
Julians vader keek haar terloops aan.
"Heeft John je nog gecontacteerd?" vroeg Emily.
"Nee hij is nog steeds met het onderzoek bezig."
Met het onderzoek bedoelde Julians vader de zoektocht naar diegene die hun op klaarlichte dag op school hadden aangevallen. John was verbolgen en ook ongerust over een mogelijke nieuwe Strijdersgroep.
"Oké. Is er nog iets bruikbaars voortgekomen uit de zenders van de potloden?"
"Weinig. Nadat jullie enkele weken geleden vertrokken waren, was Volkan nog eventjes binnengekomen maar buiten de vier woorden 'ik eis meer beveiliging' hebben we niets meer kunnen opvangen."
"Spijtig. In elk geval, ik moet jullie laten," zei Julian die nog een grote slok nam van zijn cola, "de douche roept."
"Ik wil de badkamer bovenaan!" riep Emily. "De spiegel is daar groter."
"Daar had ik al op gerekend." Riep Julian terug.
Emily zag dat hij vrolijk zijn kostuum uit zijn kleerkast haalde en al neuriënd de badkamerdeur achter zich dicht trok.
Het was de eerste keer dat Julian en Emily naar een schoolbal gingen. Normaal gezien waren ze nooit op zoiets aanwezig. Zulke evenementen zorgden voor afleiding en in de kleinste hoeken kon gevaar schuilen.
Ook Emily en Julian zouden vanavond hun ogen goed open moeten houden. Het was niet de moment om in een hinderlaag te lopen. Zeker onbeschermd. Ze konden immers geen wapens meenemen. Ze pasten niet in Emily's baljurk en al zeker niet in Julians kostuum.
Ochja Emily ging tenminste nog zwarte stilettohakken aandoen. Die kon ze misschien nog gebruiken in geval van nood.
Emily ging traag de trap op. Uit haar kleerkast haalde ze haar blauwe jurk. Tot haar middel was het strak, waarna het uiteenliep in een iets bredere rok. Het was marineblauw met een fijne print. Een echt prinsessenkleed. Totaal niet Emily's stijl eigenlijk. Maar toen ze samen met Julians moeder in de winkel stond en de winkelbediendes allemaal super enthousiast reageerden toen ze uit het pashokje kwam, leek het hun het beste om het kleed te kopen zodat ze niet uit de toon zou vallen op het Bal.
Emily vond het veel te theatraal. Ze kon er amper in ademen, laat staan in bewegen.
Julian had geluk. Die moest gewoon een zwart kostuum aandoen. Jongens hadden het toch gemakkelijk zuchtte ze.
Toen ze in de badkamer kwam, hing ze haar kleed aan een haakje en zette de doucheknop aan. Snel kleedde ze zich uit en ging onder het warme water staan.
Haar lichaam verwelkomde gretig het warme water en ze voelde haar spieren ontspannen.
Ze nam wat shampoo en masseerde het in haar haren. De geur van lelietjes-van-dalen verspreidde zich over de badkamer. Nadat ze het enkele minuutjes had laten intrekken, spoelde ze haar haren weer uit. Ze zeepte zich in en liet het water via haar nek over zich stromen. Zalig. Ze wenste dat ze nooit onder de douche moest vandaan komen.
Beetje bij beetje draaide ze de watertemperatuur hoger. Heerlijk.
Nadat ze bijna een half uur onder de douche stond, leek het Emily wel de moment om er onder uit te komen. Ze zette de douche af en droogde zich snel af. Brrrr. Altijd frisjes.
Snel schoot ze in haar ondergoed. Het leek haar een goed idee om eerst haar haren en haar make up te doen alvorens ze haar kleed aantrok. Anders was het al vuil voor ze zelfs nog maar op het Bal arriveerde.
Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Haar zwarte haren glansden. Ze zocht in het badkamerkastje naar haar krultang. Een paar losse krullen konden geen kwaad en maakten haar gezicht zachter.
Na enkele minuten prutsen waren er toch een aantal krullen mooi gelukt.
Emily keek tevreden in de spiegel naar zichzelf. Nu de make-up nog. Ondertussen was ze al een expert geworden in het aanbrengen van eyeliner. Het zou haar niet veel tijd kosten. Snel bracht ze nog een laagje mascara aan.
Het enigste wat ze nu nog moest doen, is zich in haar kleed wurmen.
Toen ze in haar kleed stapte, merkte ze al snel dat ze dit onmogelijk alleen zou aankrijgen. Emily had geen geduld om de rits vanachter zelf dicht te krijgen. Een hulplijn inschakelen dan maar. Ze deed de deur van de badkamer open en wandelde naar de trap.
"Julian!"
Ze hoorde beneden een deur opengaan.
"Ja?"
"Kan je heel even komen?"
"Snel dan, want het is al bijna half zeven. Ik moet dadelijk vertrekken."
Emily hoorde hem de trap op lopen en haalde haar liefste glimlach boven.
"Kan je mijn kleed even dicht doen?"
Julian keek naar haar van top tot teen. Hij leek helemaal van zijn melk en zijn mond viel open.
"Wat is er?"
"Wauw Emily, je ziet er zo anders uit ... Zo..."
"Vrouwelijk?"
Julian reageerde niet. Hij had het te druk met staren.
Snel draaide Emily zich om.
"Kom, hup! Kleed dichtritsen! Anders ben je dadelijk nog te laat bij Lisa."
Julian ritste voorzichtig haar kleed dicht.
Toen hij bijna bij de trap was draaide hij zich om.
"Je ziet er fantastisch uit Ems. Ik hoop dat je een leuke avond hebt."
Hij keek even op zijn klok en zuchtte.
"Tijd om te gaan." Hij leek zenuwachtig.
"Maak je niet druk Julian. Je ziet er ook prachtig uit. En je spieren komen goed tot uiting." Knipoogde Emily. "Tot straks."
Julian wandelde de trap af en zei nog even gedag aan zijn ouders. Enkele seconden later hoorde Emily het geluid van een startende motor. Sinds Julian recent zijn rijbewijs gehaald had, kon hij het niet laten om overal op te scheppen over zijn wagen. Hij had dezelfde terreinwagen als Emily gekregen van John. Zwart, lekker neutraal.
Het laatste wat Emily nog moest doen, was haar juwelen kiezen.
Het leek haar geen goed idee om het medaillon van de wolf aan te doen. Ze had het tot nu toe onder haar kleren gedragen maar het zou nu bij de uitgesneden hals van het kleed opvallen. De mensen zouden vragen vanwaar ze het had en ze had geen zin om een of andere leugen te verzinnen.
Maar waar zou ze het leggen? Julians ouders en John wisten immers ook niet dat dit had en ze wilde het niet afgeven. Ze wilde iets tastbaars hebben. Uiteindelijk vond ze geen betere plaats dan in de koffer met haar wapens. Het lag in ieder geval veilig.
Ze keek even in haar juwelenkistje. Ze haalde er een parelmoeren parelketting uit, twee ringen met steentjes en kleine, diamanten oorbellen. Een armband wilde ze niet aan doen omdat ze toch nog een corsage kreeg.
Toen ze alles aan had, keek ze nog eens in de spiegel.
Ze herkende bijna zichzelf niet. Haar ogen straalden en haar haren zagen er weer gezond uit. Haar gezicht was niet langer ingevallen en zag mooi rozig. Ze zag er terug gezond uit.
De jurk accentueerde mooi haar vormen en de ketting maakte het geheel mooi af.
Ze had echter het gevoel dat ze nog iets vergeten was.
Haar handtas, uiteraard! Bijpassend met haar schoenen had ze in de winkel een zwarte clutch gekocht. Hij was van Valentino en had pareltjes langs de zijkant. Erg feestelijk. Helemaal niet haar stijl maar een opoffering voor de goede zaak.
Vliegensvlug ging ze naar haar slaapkamer om de clutch te nemen. Ze keek even op haar klok. 10 voor zeven. Nog juist de tijd om snel naar het toilet te gaan en haar jasje en schoenen aan te doen.
Ze daalde de trap af en griste haar schoenen van de vloer. Toen ze haar stillettos aandeed en recht ging staan, voelde ze de schoenen rond haar voeten spannen. Joepie. Dat zouden morgen ongetwijfeld blaren zijn. Maar wie mooi wil zijn, moet lijden, nietwaar?
Ze was nog haar jasje aan het aandoen, toen de deurbel ging.
Snel liep ze naar de deur om open te doen, voordat Julians ouders het konden doen.
Chase stond vlak voor de deur. Hij droeg een zwart kostuum met een blauw hemd. Exact dezelfde kleur als haar kleed. Zijn blonde haren stonden in piekjes omhoog. Hij zag er waanzinnig uit.
"Je ziet er goed uit." Stamelde Emily.
Chase antwoordde echter niet. Hij had haar opmerking niet eens gehoord. Met grote ogen nam hij Emily in zich op.
"Je ziet er ongelooflijk uit." Zei Chase onder de indruk. Hij leek oprecht aangenaam verrast.
"Bedankt." Bloosde Emily. "Zullen we dan maar gaan?"
Ze trok de deur achter zich dicht en probeerde elegant (in hoeverre dat ging met 10 cm hoge hakken) tot aan Chases auto te wandelen.
Chase deed het portier aan haar kant open om haar te laten instappen.
"Weer zo galant?" spotte Emily.
"Ik heb je gewaarschuwd." Knipoogde Chase.
Ook hij stapte in. Toen hij de deur dichttrok, kwam een vleugje van zijn parfum tot bij Emily. Hij rook naar orchideeën.
"En heb je er zin in?" vroeg Chase aan Emily. Zijn groene ogen boorden zich in die van haar.
Een vreemd gevoel maakte zich van Emily meester. Haar buik voelde raar aan.
"Eigenlijk wel."
Hij leunde over haar naar het handschoenkoffertje. Daar nam hij een doosje uit dat hij aan Emily gaf.
"Alsjeblieft."
Emily deed het doosje open en haalde er een prachtige donkerblauwe corsage uit.
Ademloos gaf ze het aan Chase zodat hij het om haar pols kon winden.
"Het is prachtig."
"Weet ik." Knipoogde Chase.
"Zelf uitgezocht?"
"Daarvoor wil ik mijn joker inzetten." Lachte Chase.
Emily voelde Chase zijn hand op haar pols terwijl hij de corsage om haar pols wond.
Er verspreidde zich opnieuw een vreemd gevoel in haar buik. Jezus Emily. Focus. Zijn vader heeft de jouw vermoord, vergeet dat niet. Maar toch... Misschien was hij anders? My god ze was helemaal haar verstand verloren als ze hem ging verdedigen.
"Zo, klaar."
Emily keek omlaag. De corsage paste perfect bij haar jurk.
"Het is echt een mooie corsage Chase. Bedankt."
"Ik stel voor dat we nu vertrekken. Kan je iedereen op het Bal jaloers maken met je corsage." Grijnsde Chase.
"Niet overdrijven." Lachte Emily.
"Ik zou niet durven."
Chase startte de motor en zette de auto in achteruit. Traag reed hij de oprit af. Emily probeerde onopvallend in de auto rond te kijken of er zenders of iets anders aangebracht waren. Er was echter niets zichtbaar. Emily twijfelde er wel niet aan dat er zenders zaten. Zeker nu de Gento's hun beveiligingslevel zo hoog was EN ze enkele weken geleden nog aangevallen waren.
"Mooie wagen."
"Het is dezelfde als die van alle andere Gento's."
"Dan nog is hem mooi."
"Elke Audi is mooi. En zeker de A8. Met welke wagen rij jij?"
"Range Rover."
"Ook niet slecht."
"Niet slecht? Jouw auto komt nog niet aan de enkels van de mijne." Zei Emily poeslief.
"Dat komt dan ook alleen maar omdat jouw auto dubbel zo hoog is."
"Ik val tenminste niet uit de mijne als ik uitstap."
Emily voelde dat Chase naar haar keek. Slinks keek ze opzij. Ze zag dat er een lachje rond zijn mondhoeken tevoorschijn kwam.
"Daarom heb ik een matras in mijn deur gebouwd."
Emily proestte het uit. In Chase zijn ogen stonden opnieuw de pretlichtjes die Emily een vreemd gevoel in haar buik bezorgden.
"Serieus?"
"Natuurlijk niet. Ik ga mijn interieur niet beschadigen." Lachte Chase luidop.
"Oeh, autofreak."
"Freak niet, maar ik heb graag een nette en mooie wagen. Zeker als Strijder. Je maakt geen indruk met een Ford Ka."
"Daar kan ik je geen ongelijk in geven."
Emily staarde voor zich uit. Het werd al drukker en auto's stonden geparkeerd langs de kant van de weg.
"Moeten we hier ook niet ergens parkeren?" vroeg Emily aan Chase.
"Je denkt toch echt niet dat ik een kilometer ga wandelen alvorens op school aan te komen?"
"Aah jij parkeert liever voor de deur?"
"Voor de deur lijkt me moeilijk. Een plantenperk is niet goed voor mijn banden. En Mike heeft een parkeerplaats vrij gehouden op de parking van de leerkrachten."
"Opschepper."
"Zo ben ik."
Vlakbij de school zag ze de Range Rover van Julian geparkeerd staan. Waarschijnlijk had Lisa ook een plaatsje opgeëist kort bij school zodat ze niet te ver op haar hoge hakken moest wandelen. Emily had haar nochtans graag zien vallen. Op haar gezicht. In een plas modder.
Lisa had geluk dat Emily haar een nieuwe kans moest geven van Julian. Een ongeluk zat immers in een klein hoekje. Maar Emily deed alles voor Julian. Hij was immers haar beste vriend en voor zover iedereen op school wist haar broer. Ze moest haar dus aanvaarden.
Chase parkeerde de auto langs een andere Audi A8. Mikes auto.
Hij stapte uit en liep naar het portier aan Emily's kant om deze voor haar open te doen.
"Gaat de hele avond zo ridderlijk verlopen?"
"Tot je er zenuwen van krijgt."
"Die heb ik nu al."
Emily stapte uit en fatsoeneerde haar jurk en haar haren.
Chase bood zijn arm aan en Emily haakte haar arm in zijn.
Traag (zodat Emily niet op haar gezicht zou vallen met haar absurde hoge hakken) liepen ze de trap op naar de ingang van de school. Toen ze door de gang liepen, hoorde Emily al muziek en opgewonden stemmen van mede leerlingen.
Chase stopte voor de deur van de zaal waar het Bal doorging. Hij keek Emily aan.
"Hier gaan we."