Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Vertrouwen

    Damien had nog effectief het lef om nonchalant tegen de deur te leunen. Hij leek volledig op zijn gemak. De achterbakse rotzak. Tijd om hem een lesje te leren. Snel greep ze naar het mes dat ze onder haar matras verstopt had. Ze had echter niet op zijn reactievermogen gerekend. Als een havik schoot hij naar haar toe en sloeg het mes uit haar handen. Daarna nam hij ruw vast en duwde hij haar tegen de muur waarna hij haar arm achter haar rug draaide. Zo zat te gevangen tussen de muur en zijn lichaam.
"Wat wil je van mij?" snauwde ze.
"Wel als ik je wilde vermoorden had ik het reeds bij onze eerste ontmoeting gedaan, dus dat alvast niet. Ik zei toch, toen ik je liet gaan, weet je nog, dat ik met je wilde praten. En voila hier ben ik dan." Zei Damien op verbeten toon terwijl hij zijn lichaam gebruikte om het hare tegen de muur te duwen.
"Praten. Je moet helemaal gek zijn. Ik heb jou niets te zeggen. Ga nu weg voor ik om hulp schreeuw." Perste Emily eruit. Haar longen riepen om lucht.
"Juist, jij moet om hulp schreeuwen. Ik kan mijn zaken zelf regelen." Antwoordde Damien voldaan.
"Excuseer. Ik kan mijn zaken perfect zelf regelen maar ik heb er geen zin in. Ik ben moe en wil slapen. Dus als je me niet wil vermoorden, laat me dan los zodat we je gesprek kunnen hebben en ik mijn bed kan opzoeken." Bromde Emily terwijl ze haar arm probeerde vrij te krijgen. Hierdoor werd ze enkel harder tegen Damien aangedrukt.
"Loslaten? Ik vind het eigenlijk wel een prettig gezicht. En gevoel." Voegde hij er fijntjes aan toe.
Emily deed alsof ze moest overgeven en Damien liet haar lachend los. In zijn bruine ogen was het amusement te lezen.
Emily nam haar mes van de grond en ging op bed zitten. Ze wees ermee naar Damien.
"Wel als je wil praten, begin dan maar. Maar blijf daar maar staan."
Damien lachte luidop. Hij bleek de situatie grappig te vinden.
"Wel, zoals ik al eerder vroeg, weet jij waarom wij achter de Ramsays aangestuurd zijn? Ik weet dat we de sleutel zoeken maar waarom zouden zij die hebben?"
Emily draaide met haar ogen en slaakte een diepe zucht.
"Zoals ik TOEN", beklemtoonde ze, "al gezegd heb, hoe zou ik dat moeten weten? Ik weet niet eens wat de sleutel is, laat staan waarom de Ramsays deze zouden moeten hebben."
Dat antwoord leek Damien niet blij te maken. Hij trok geïrriteerd zijn wenkbrauwen op.
"Ik meen het hoor." Zei Emily geirriteerd.
"Luister meisje, zoals ik al eerder zei ben ik geen trouw hondje dat alles uitvoert wat de baasjes zeggen. Ik hoopte dat jij wist wie de opdrachtgevers waren."
"En hoe zou ik dat moeten weten?" vroeg Emily hooghartig.
"Zoals jij mijn gevallen kameraad onderzocht... Er is meer dan het oog ziet denk ik."
"Heb jij ook zo een tattoeage?" flapte Emily eruit. Weer werkte haar mond sneller dan haar hersenen.
"Deze bedoel je?" terwijl hij zijn mouwen opstroopte.
En ja hoor, daar was de halve maan met de driehoek die door midden gesneden werd door 2 lijntjes.
"Ja die. Wat betekent het?"
"Dat we huurmoordenaars zijn." Zei Damien met uitgestreken gezicht.
"We zijn onafhankelijke Strijders. We zijn niet verbonden aan een groep. We werken voor de hoogste bieder."
"Wauw, je moet echt trots zijn op jezelf. Je werkt voor iemand en je weet niet eens waarom." snoof Emily. Damien leek daardoor nog erger geïrriteerd.
"Ik ben niet de leider van onze huurmoordenaargroep meisje. Ik doe gewoon wat hij mij opdraagt. Hij bepaalt wie wij dienen."
"Dat is ook zielig. Maar als jij toch gewoon luistert naar jou baasje," zei ze spottend, terwijl ze een zenuw zag verspringen in zijn kaak, "waarom stel je dan al die vragen?"
Damien keek haar boos aan.
"Omdat ik, en nog enkele kameraden, hersenen in ons hoofd hebben en ons bepaalde dingen afvragen. Och weet je laat maar. Je weet nog niet eens de helft. Hier zal ik niet wijzer worden."
Hij maakt aanstalten om naar haar raam te wandelen. Emily wilde niet dat hij wegging. Hij kon misschien op enkele van haar vragen nog antwoorden.
"Wacht! Wat is de sleutel?"
Damien draaide zich terug om naar haar.
"Een sleutel."
Emily draaide met haar ogen.
"En hoe ziet die eruit?"
"Ik ga niet alles aan jouw mooie neusje hangen. Je hebt mijn tijd al genoeg verdaan. Ik dacht dat je interessanter zou zijn." Damien keek haar vals aan.
Emily ontplofte bijna. Hij brak in haar kamer, stelde HAAR vragen en nu deed hij alsof ze achterlijk was.
"Excuseer? Jouw tijd verdaan? Steek me dan neer he. Dan kan ik net zoveel afzien als Rowan, als dat je oplucht."
"Afzien? Hij heeft enkele diepe messteken gehad. Dat is alles. Overdrijf niet zo. Ik ken mensen die al meer hebben moeten verduren."
"Je weet over wie ik het heb?" vroeg Emily geschokt.
"Ja natuurlijk. De jongen die in het bos is neergestoken. Mijn collega's hadden die taak gekregen. Ale, collega's, eerder prutsers. Ze konden nog niet eens 3 Gento's en 2 schoolkinderen aan."
Emily moest er schuldbewust uitgezien hebben, want Damien begon te lachen. Even later lag hij net niet schuddebuikend op de grond.
"Dat waren jij en je broer ook? Is hij eigenlijk wel je broer?" vroeg hij, terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegde.
"Ja en nee." Zei ze kort. Ze zag de humor er niet van in.
"Prachtig. Wie ben je eigenlijk? Daar heb je nog niet op geantwoord." Hij leek zijn verstand terug gevonden te hebben en stond na te hijgen tegen de vensterbank.
"Niks prachtig, Je moet trouwens niet afwijken van het onderwerp. Messteken tot daar en toe. Maar het gif dat gebruikt werd, gaat te ver. Dat is duidelijk bedoeld om te doden." Zei ze venijnig terwijl ze hoopte dat hij niet verder ging op haar achtergrond.
Damien was onmiddellijk uitgelachen en vernauwde zijn ogen.
"Wat bedoel je met gif?"
Emily draaide met haar ogen terwijl ze het mes van hand verwisselde.
"Het gif dat aan jullie messen hing, DUH."
"Je liegt." Knarste hij.
"Nee hoor. Chase heeft het mij zelf verteld. Rowan was er bijna aan gestorven."
Damien leek iets te mompelen. Emily kon het echter niet verstaan.
"Wat zei je?" vroeg ze achterdochtig.
"Laat maar. Je had toch je slaap nodig zei je? Slaap wel." Na die woorden sprong hij uit het raam. Emily rende naar het raam en keek waar hij terecht gekomen was. Hij stond op zijn beide benen en zwaaide naar haar. Emily keek wild in het rond of ze een Gento zag. Gelukkig herinnerde ze zich dat Volkan de patrouilles had herroepen vorige week. Ze had geen idee hoe ze het anders had moeten uitleggen.
'Ja, dat was een huurmoordenaar. Ja zo iemand die Rowan bijna had vermoord. We hebben een heel leuk gesprek gehad hoor. Ik ben echter niet veel wijzer geworden, buiten het feit dat de sleutel een sleutel is.' Emily giechelde. Volkan zou haar persoonlijk door het hoofd schieten dacht ze.
Toen Damien uit het zicht verdwenen was, was Emily's eerste gedacht om Julian in te lichten. Maar dat verwierp ze snel. Hij zou niet begrijpen dat hij haar niet vermoord had. Zij zelf ook niet trouwens.
Ze besloot dat ze maar 1 iemand in vertrouwen kon nemen.
Jamba heb je alles gehoord?
Jamba's antwoord liet lang op haar wachten. Emily vermoedde dat ze nog steeds boos op haar was. Net toen ze het wilde opgeven en de slaap wilde toelaten, kwam er antwoord.
Luid en duidelijk.