Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Uitnodiging

    "Zeg John, weet jij of Thomas Ramsay onder bescherming staat?"
"Nee. Hoe kom je daarbij Emily?"
"Ik weet het niet. Het leek zo in school. De andere Gento's bleven constant in de buurt."
"Ik zal eens aan de raad navragen. Dadelijk moeten we ons nog haasten om hun als eerste te vermoorden." knipoogde John naar Emily.
"Ofwel moeten we de andere ook uit de weg ruimen."
"Ho ho rustig maar. Eerst eens kijken of er een dreiging is en daarna of de eventuele andere partij een bedreiging voor ons is."
"Hou me maar op de hoogte. Julian?!"
Emily hoorde hem van de trap komen. Goh 'komen'. Julian daalde de trap steeds met twee treden tegelijk af.
"Je hebt geroepen, mijne vrouwe?"
"Trainingstijd."
"Joehoe. Oh hallo John!"
"Dag Julian. Is voor jou de eerste schooldag ook meegevallen?"
"Natuurlijk. Alleen zo saai."
"Blondje was thans niet saai." grijnsde Emily.
"Heb ik iets gemist?" John leek geamuseerd.
"Helemaal niet." bromde Julian. "Gewoon een blond meisje dat geïnteresseerd lijkt in mij."
"De wonderen zijn de wereld dan toch nog niet uit." lachte John breed.
Emily probeerde zich serieus te houden maar ze kon haar lachstuip niet tegen houden.
Julian gaf haar een duw.
"Kom, we moeten gaan trainen."
"Yes sir. Jamba! Kom!"
Een enthousiaste wolf kwam aangelopen. Die deed nog erger alsof het eeuwen geleden was dat ze nog eens mee mocht. Het was ocharm 4 dagen geleden. Dramaqueen.
Jamba stoof langs Emily heen en dook de terreinwagen in. Tevreden nestelde ze zich op de achterbank.
"Jamba denkt nog steeds dat ze een hond is precies?" vroeg John.
"Ach ze doet toch niets kwaad. Zolang ze daar braaf ligt, heeft niemand er last van." glimlachte Emily. "Een andere vraag, wie gaat langs Jamba zitten in de wagen? Ik veronderstel dat we met 1 wagen naar de training gaan?"
"Shotgun voor de passagierszetel vooraan." Julian deed de deur open en nam aanstalten om te gaan zitten."
"Geen denken aan jongen. Hop, naar achter." John gooide zijn rugzak op de achterbank.
"Gezellig." mopperde Julian. Als bedankje kreeg hij van Jamba een grote lek in zijn gezicht.
"Jakkes."
Julian ging zo dicht mogelijk tegen het raam zitten en keek de rest van de rit eigenwijs naar buiten.
Eindelijk doemde het Adelaarsnest op. Het was 2 weken geleden dat Emily en Julian daar geweest waren. Het leken wel maanden.
"Nog steeds even groezelig." merkte Emily op.
"De voornaamste regel is..."
"Niet opvallen." reageerden Emily en Julian in koor. Ze hadden het al miljoenen keren gehoord.
"Correct."
Zodra Emily de auto stillegde, stoof Jamba uit de wagen. Blij rende ze het bos achter het Nest in. Zodra Emily klaar was met trainen, zou ze haar roepen. In die tijd mocht Jamba vrij haar gang gaan. Jamba's lievelingsmoment van de week. Meestal maakt ze gebruik van haar vrijheid om enkele onschuldige konijnen of vossen de kop af te bijten en ze nadien smakelijk op te eten. Jakkes.
John keek hoe de enthousiaste witte wolf in het bos verdween.
"Heb je nog vorderingen gemaakt met je connectie met Jamba?"
"Nee. Ik kan wel aanvoelen waar ze ongeveer is en wat ze doet, maar ik kan nog steeds niet communiceren met haar of één zijn. Als ik roep komt ze wel onmiddellijk, ongeacht hoeveel kilometer ze van me vandaan is. Ze voelt precies aan of ik haar nodig heb."
"Toch al goed Emily. "
"Bwa. Er is al maanden geen vooruitgang meer. Ik begin te denken dat er niet veel van de gevoelsband in huis gaat komen."
"Geduld Emily. Hoe harder je pusht, hoe minder het lukt." Julian draaide zich om en verdween in zijn kleedkamer.
Emily kleedde zich ook snel om en begaf zich naar de trainingsruimte.
De andere leeftijdsgenoten waren al aanwezig. Emily en Julian waren, zoals altijd, te laat.
Vandaag zou het vooral theoretisch zijn. Gifsoorten. De laatste 10 minuten mochten ze zich steeds uitleven met een zelfgekozen wapen.
"Goed, welke zijn de meest voorkomende gifsoorten?" viel Mirko, hun wapenexpert, met de deur in huis.
"Paddengif, slangengif en plantengif." antwoordde Andy, een bruinharige jongen met een spits gezicht.
"Vrij algemeen, maar klopt. Welke zijn de gevaarlijkste?"
"Blitongif, Fenae Hinargif en een schorpioenensteek."
Emily keek naar Mirko.
"Ja, maar je bent er een vergeten. De dodelijkste."
"Floktar." antwoordde Julian.
"Correct."
"Nu hoe zien Bliton, Fenea Hinar en Floktar eruit?"
"Bliton en Floktar zijn planten. Fenea Hinar is een zeer zeldzame keversoort." mompelde Lia, de enigste vrouwelijke Strijder van Emily's leeftijd, buiten haar zelf.
"Juist. Fijn om te horen dat jullie al een goede basiskennis hebben. Zou iemand van jullie de planten kunnen herkennen?"
Emily in elk geval niet. Ze had wel al gehoord van de planten, maar had ze nog nooit in het echt gezien. Wel op foto, maar dat kon je niet vergelijken.
Mirko reikte naar een doos die achter hem op tafel stond.
Hij haalde er enkele glazen potjes uit die stukjes plant bevatten. Op laatste nam hij een potje met een kever en hield deze omhoog.
Het werd muisstil.
"De Fenea Hinar. Een klein maar dodelijk kevertje. 1 druppel van zijn gif en je bent verlamd. 2 druppels en je bent dood."
Mirko gaf het potje aan Lia die het voorzichtig aannam. Ze schrok zichtbaar toen de kever nog bleek te leven.
"Het leeft nog?" vroeg ze aan Mirko.
"Ja. We kunnen het gebruiken om onze eigen voorraad aan te vullen. Nu iedereen, wees voorzichtig als je het potje doorgeeft. We willen niet dat er een dodelijke kever door ons gebouw rondzwerft."
Lia gaf het potje snel aan Julian. Die staarde gefascineerd naar het kleine beestje van nog geen centimeter groot. Emily zag dat het een gele rug had met enkele rode vegen.
"Bliton en Floktar." Ging Mirko verder. "Twee plantensoorten die verdraaid hard op elkaar lijken. Helaas lijken ze ook op onkruid dat er in een bos groeit. Ik ga jullie kort bij elke plant tonen hoe jullie ze kunnen onderscheiden. Hij nam het uiterst rechtse potje.
"Floktar. Groene bladeren en een witte bloem. Te herkennen aan de bloem die aan de buitenkant zwarte stipjes heeft. Deze zijn meestal terug te vinden aan de knop."
Toen dat potje bij Emily terechtkwam, inspecteerde ze nauwgezet de bloemblaadjes. En inderdaad, op sommige blaadjes zaten minuscule, kleine stipjes die iemand anders niet zou opmerken. De bloem zelf was ook vrij groot. Niet zo groot als een Lotusbloem uiteraard, maar toch groter dan de gemiddelde Madelief.
"Dan als laatste Bliton." Mirko nam de glazen pot met een klein donkergroen stukje mos. Althans zo leek het toch.
"Dit is geen mos. Het is niet sponsachtig, maar heeft een vrij harde textuur. Voor de rest is het een identieke kopie van mos. Let wel op, indien je met je hand over dit gaat en je wrijft per ongeluk in je ogen, is de kans op blindheid vrij groot."
Nadat alle potjes waren doorgegeven, keek Mirko naar zijn leerlingen.
"Schorpioenengif kan ik jullie spijtig genoeg niet tonen. Momenteel hebben we geen schorpioen in ons bezit. Maar vergeet niet dat een schorpioenensteek dodelijk is. Zit je opgesloten met een schorpioen, probeer onmiddellijk van zijn staart af te geraken."
Julian knikte instemmend.
"Nu het moment waar jullie allemaal op gewacht hebben. Ga maar lekker los. Verdeel jullie in paren."
Julian en Emily keken naar elkaar. Niemand anders zou hen uitkiezen. Emily was zowiezo een ongeleid projectiel en Julian kwam sterk in de buurt.
"Welk wapen kiezen we vandaag?" vroeg Emily aan Julian.
"Dolk?"
"Goede keuze."
Ze namen hun dolken in ontvangst en gingen tegenover elkaar staan.
De rest was al druk in de weer. Emily zag samoeraizwaarden, sabels en zelf een keukenmes. Pistolen of andere machinegeweren werden nooit gebruikt tijdens hun 10 minuten durende vechtsessie. Met deze wapens werd er een volledige dag getraind en op het laatste mochten ze op aangeduide doelwitten schieten. Emily en Julian hadden nog nooit een doelwit gemist.
"Kom op Julian, probeer vandaag je best eens te doen." spotte Emily.
"Ik zou niet willen dat mijn mes per ongeluk je haren af snijdt. Je ziet er nu al uit alsof je door een truck omver gereden bent." Glimlachte Julian poeslief.
"Oh, je gebruikt Lisa haar zinnetjes al. Zo romantisch. En zo grappig. Ik moest bijna lachen."
"O Kan je dat dan ijsprinses?"
"Soms als ik mijn best doe."
Rond Julians lippen krulde een glimlach. Emily keek hem ook grijnzend aan.
"Laten we beginnen."
Emily haalde uit naar Julian. Deze dook snel naar de grond en trapte tegen Emily's been. Hierdoor was ze uit balans en ze kon zich nog net herstellen voor ze op de grond viel. Ondertussen pareerde ze een uithaal van Julian.
"Ik zal proberen je gezicht niet te raken, anders geraakt Lisa misschien overstuur."
"Wees maar rustig, als we allebei vol schrammen en bulten in school aankomen, vermoeden de Gento's misschien nog iets."
"Daar heb je een punt. Wel, heb jij even geluk dan."
Ondertussen had Emily een vuistslag uitgedeeld en met haar dolk uitgehaald. Julian ontweek de uithalen met gemak.
"Je wordt ook beter met de dag." Zei Emily bewonderend.
"Ik leer dan ook van de meester hemzelf. Of moet ik meesteres zeggen?" knipoogde Julian.
"Vleier."
Julian dook naar de grond terwijl hij met zijn been tegen Emily's knieën schopte. Enkele seconden later rolden ze over de grond. Julian pinde Emily onder zich en bracht zijn dolk naar haar nek.
"Wat nu meesteres?" vroeg hij spottend.
"Kan ik aan jou ook vragen." Sneerde Emily terwijl Julian de dolk voelde op de meest ongewenste plaats.
"Voorzichtig Emily, ik zou nog graag nakomelingen willen hebben."
Een schriel fluitgeluid klonk door de ruimte.
"Goed we zijn klaar voor vandaag. Onthoud de belangrijkste gifsoorten en zeker de dodelijkste. Het kan je misschien nog ooit van pas komen. Ga je douchen en ik zie je dadelijk in de ontspanningsruimte."
Het was een gewoonte om na de training nog even samen te zitten en bepaalde zaken nog te overlopen. Vreemde zaken die opgevallen zijn en dergelijke. Zo kon ieder lid van de Lanto's letten op onregelmatigheden die andere personen opgevallen zijn.
Extra ogen waren altijd mooi meegenomen.
Toen Emily onder de douche stond, ontspande ze zich. Het warme water gleed van haar schouders over haar armen en spetterde op de douchevloer. Snel waste ze haar haren en deed ze in een knot. Toen ze tien minuten later de ontspanningsruimte, de 'Playroom', binnenkwam, was iedereen al aanwezig. Julian was aan het biljarten. Zijn competitief karakter kwam weer boven toen hij 4 ballen na elkaar potte. Zelfvoldaan keek hij naar zijn tegenstander, Falco, de jongen met het spitse gezicht.
"Goed, iedereen is er. Voor we over gaan tot het fun gedeelte, heeft er iemand nog opmerkingen of dingen die hun opgevallen zijn?" vroeg Mirko.
"Is er een dreiging geuit aan de Gento's?" vroeg Emily.
"Niet dat ik weet, waarom vraag je dat Emily?" Mirko keek behoedzaam.
"Het leek alsof Thomas Ramsay onder bescherming stond. Ofwel is hij gewoon zo een zwakke Strijder dat hij altijd volk rond zich moet hebben."
Ook de rest had geen dreiging opgemerkt. Emily vermoedde dat ze spoken zag. Ze was paranoïde sinds de dood van haar vader.
"Niemand anders een opmerking?"
Het bleef stil.
"Goed. Veel plezier dan nog vanavond. Vergeet niet jullie morgen school hebben." Daarbij keek hij naar Julian en Emily.
"Boodschap begrepen." Salueerde Julian naar Mirko.
Die wandelde de kamer uit en trok de deur achter zich dicht.
Emily nam een cola en gooide een blikje Sprite naar Julian. Ze dronken amper alcohol. Alcohol was immers funest voor hun reactiesnelheden indien ze plots aangevallen werden.
"Klaar voor een nieuwe lesdag morgen?"
"Jazeker. Lekker groepswerk maken. Ik kijk er al naar uit." Zei Julian sarcastisch.
"Jij bent met het thema 'Hierarchies van de maatschappij' op de proppen gekomen Julian. Zorg maar dat je voldoende informatie hebt. Zouden we trouwens ook niet aan mevrouw Wiggans doorgeven dat we het gaan toepassen op tieners? Welke rangen daar zijn? Anders is het wel heel ruim gezien."
"Goed idee. Daarna delen we het wel mee aan de Gento's."
Julian dronk zijn blikje in een teug leeg en stond op.
"Laten we gaan. Het zal morgen weer vroeg dag zijn."
"Inderdaad. En we willen niet te laat zijn op onze tweede dag. Ik wil trouwens vroeg opstaan. Morgen zulllen mijn make-up en haar wel in orde zijn."
"Emily toch. Ik had nooit gedacht dat je jezelf iets zou aantrekken van wat andere mensen zeggen."
"Vergeet niet dat ik ook Chase nog moet verleiden Julian."
"Ik denk dat je daarvoor ook vriendelijk moet zijn. Mooi zijn alleen is niet genoeg."
"Ik ben de vriendelijkheid zelve."
"Uiteraard."

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Dit is echt waardeloos." Mike zakte onderuit in zijn stoel.
"Heb jij dan een beter idee?" bromde Julian.
"Niet echt. Ik ben al blij dat we onze thesis op tieners mogen afstemmen. Dat vergemakkelijkt het in elk geval."
"O ja? Hoezo?"
"Wel bij tieners heb je het volgende: diegene die denken dat ze het zijn, diegene die in de gunst willen staan van diegene die denken dat ze het zijn, diegene die zich van niks aantrekken en diegene die door iedereen als voetveeg worden gebruikt."
"Klinkt nogal radicaal."
"Gewoon even een korte samenvatting."
"Ik veronderstel dat jij bij de eerste categorie hoort?" sneerde Julian.
Mike antwoordde niet maar keek zuur. Hij leek er niet echt met zijn gedachten bij.
Net zoals Chase had hij amper een woord gezegd. Ze leken beiden nogal gefixeerd op hun GSM, die ze nog geen seconde uit het oog verloren hadden.
Emily keek naar het lege blad dat voor hun lag. Binnen twee weken moesten ze hun eerste hoofdstuk al afgeven. Het groepswerk ging uitdraaien op een regelrecht fiasco.
Och, als Rydam verwachtten ze toch niets anders van hun.
Mevrouw Wiggans klapte in haar handen.
"Goed iedereen. De les zit er op voor vandaag. Ik hoop dat jullie al goed gevorderd zijn. Ik verwacht een uitstekend eerste hoofdstuk op mijn bureau binnenkort."
Julian snoof. "Een leeg blad zal ze daar niet onder verstaan gok ik."
"Ik stel voor dat we dit weekend samen komen voor dat groepswerk te maken. Ik heb geen zin om daar elke avond aan te werken. Ik heb ook nog een leven buiten school." mopperde Mike.
"Voor mij is dat goed."
"Samen komen bij mij thuis? Nu zaterdag? Dan zijn we er ineens van af." stelde Chase voor.
"Ok."
Emily trilde bijna van opwinding. Zo zouden ze sneller dan verwacht binnen geraken bij de Gento's. John zou heel blij zijn met het nieuws. Maar ze trilde ook van spanning. Een dag doorbrengen in een Gento huis....
"Kan je ons je adres doorgeven?" vroeg Emily.
"Natuurlijk. Geef jullie GSM nummers maar. Ik zal het doorsms'en."
Emily was nu heel blij met het feit dat ze een prepaid telefoonkaart hadden genomen. Anders hadden ze hun GSM's kunnen traceren.
Mike zijn telefoon begon te rinkelen. Toen hij keek van wie de oproep kwam, kwam er een ernstige blik op zijn gezicht. Snel draaide hij zich om, terwijl hij de oproep beantwoordde.
De bel ging en Mike verliet onmiddellijk het klaslokaal. Emily murmelde een excuus tegen Julian en Chase en ging hem achterna. Ze keek Julian indringend aan. Deze had de hint begrepen en richtte zich tot Chase. Hij zou proberen hem zo lang mogelijk aan de praat te houden.
Emily zag nog net hoe Mike een leeg klaslokaal binnenstormde.
Hij deed de deur met zo een harde klap dicht dat hij terug open sprong. Hij leek het niet door te hebben.
Emily vatte post langs de deur en probeerde onopgemerkt te luistervinken. De voorbijkomende scholieren keken haar vreemd aan. Het interesseerde haar echter niets.
"Hoe is dat mogelijk?" hoorde ze Mike vragen.
Hij ijsbeerde door het lokaal en ging uiteindelijk aan het raam staan.
"Zijn er Strijders omgekomen?"
Emily zag hoe hij tegen het raam leunde en zijn vingers door zijn haren haalde. Hij leek onthutst.
"Nog een geluk. Ik snap niet hoe ze op ons terrein geraakt zijn. Hadden de bewakers niets in de gaten?"
Diegene aan de andere kant van de telefoon leek zich te verdedigen.
"Ik zal straks zelf wel de beelden analyseren. Trek ondertussen de bewaking op tot level 5. Ik moet nu gaan, de les begint dadelijk terug. Ik zal Chase en Rowan op de hoogte brengen. Tot vanavond. Wees voorzichtig."
Mike legde af. Vlug draaide Emily zich om. Terwijl ze snel naar de meisjestoiletten liep, kwam Julian haar al tegen.
"Jezus Emily, hoe lang duurde dat? Chase is al naar het volgende lokaal vertrokken."
" Ze hebben inderdaad een probleem." Veelbetekenend keek Emily naar Julian.
"Hoe groot?"
"Ze moeten de bewaking optrekken naar level 5."
Julian schrok zichtbaar.
"Level 5? Dat is het hoogste dreigingslevel?"
"Ik weet het. Ik heb niet alles kunnen verstaan maar blijkbaar zijn ze slachtoffer geworden van een aanval. Er zouden geen doden gevallen zijn, maar Mike leek niet gelukkig."
Er waren 5 dreigingslevels. De eerste was standaard. Op je hoede zijn. De tweede was licht gevaar. De derde was reëel gevaar. Meestal was er dan een dreiging geuit of opgemerkt. De vierde was gehele beveiliging van het gebouw en diegene tegen wie de dreiging was geuit. De vijfde en laatste was een volledige lockdown van het gebouw, patrouilles dag en nacht en constante bewaking door de beste Strijders.
"Dan had je het toch nog bij het rechte eind. Zou er dan toch een dreiging geuit zijn tegen Thomas?"
"Mogelijk, waar waarom vallen ze dan hun gebouw aan als hij op school zit?"
"Afleiding?"
"Geen idee. Ik ga het zeker melden bij John. Als er een onbekende Strijdersgroep is, moeten wij ook de hoogte zijn. Dadelijk zijn wij de volgende op hun hitlist. Mogelijk moeten we ons dreigingslevel ook verhogen."
Het dreigingslevel bij de Lanto's stond sinds de dood van Emily's vader op 3.
"Hm hm. 2 dagen op school en de ellende begint al. We kunnen weer als een bange wezel toekijken als de andere fun hebben met vechten." mopperde Julian.
"Wees blij dat we het op voorhand weten. Zo kunnen we zaterdag uit onze doppen kijken en zien of ons iets opvalt."
"Emily, je beseft toch dat de kans groot is dat je zaterdag Volkan ziet?" merkte Julian aarzelend op.
"Daar ben ik me wel degelijk van bewust." Emily keek met een harde blik in haar ogen naar Julian.
"Hoe sneller ik de confrontatie achter de rug heb, hoe beter. De confrontatie met Chase en Thomas is ook vrij goed verlopen en ik heb jou bij moest ik het even niet meer aankunnen en een vriend nodig hebben."
"Je weet dat je altijd op mij kan rekenen Ems."
Emily glimlachte naar Julian. "Blij dat ik jou heb."