Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Voorbereiding

"Niet die doos Julian!"
"Welke bedoel..?"
Te laat.
Doordat Julian de verkeerde doos nam, stortte de ganse toren van opeengestapelde dozen in. Een toren waar Emily een maand werk aan had gehad om alles uit te sorteren en uit te pluizen.
Julian keek schaapachtig naar Emily.
'Sorry Ems."
Emily keek naar de omgevallen stapel. Sommige dozen waren opengescheurd en hun inhoud lag over de hele kelder verspreid.
Julian maakte aanstalten om enkele dozen terug te vullen.
"Laat maar," bromde Emily, "ik prop het er wel terug in. Breng jij de dozen die nog heel zijn maar naar de container buiten."
Schuldbewust nam Julian 3 dozen en hij verdween via de trap naar de inkomhal.
Emily zuchtte en begon de rest terug op te ruimen. Wat een ellende. Een doos die ze met alle moeite van de wereld dicht had gekregen, was uiteraard ook opengescheurd.
Er zaten kleren van haar vader in. Terwijl ze haar ronde door de kelder maakte, greep ze de kleren en gooide ze terug de doos in. Toen ze haar vaders lievelingsbroek van de grond griste, viel er iets op de grond.
Emily bukte zich om het op te rapen. Het was een fijn, gouden kettinkje waarin een wolf hing. Toen ze met haar vingers over de wolf ging, sprong het hangertje open. Het was een soort medaillon. Aan de buitenkant waren verschillende groeven en oneffenheden. Aan de binnenkant waren er 2 foto's. Een van haar ouders en een van Emily en Jamba. Emily moest even slikken. Tranen welden op in haar ogen.
Ze had nooit geweten dat haar papa zo een medaillon had laten maken. Hij had het waarschijnlijk altijd bij zich gehad. Hij had deze broek ook aan toen hij zijn noodlottige val maakte...
Emily besloot het medaillon te houden. Ze vouwde haar vingers rond het medaillon en stak het weg in haar zak. Dit ging haar rustig houden. Als ze het niet meer zag zitten, zou ze naar haar vader kunnen kijken en wist ze waarvoor ze het deed.
Het enigste wat ze niet goed begreep, was de hanger in de vorm van een wolf.
Haar vader had geen voeling met wolven. Waarom zou hij dan in godsnaam een wolf kiezen? Tenzij hij natuurlijk wilde dat ze het kettinkje vond. Want hij wist ook dat Emily geen fan was van juwelen en de ketting anders achteloos had weggegooid.
Eigenlijk wilde ze dat ze het nooit gevonden had. Dat betekende immers dat haar vader nog zou leven en dat het allemaal maar een nachtmerrie was. Maar dat was het niet.
Emily draaide zich om en gooide de broek in de doos. Op dat moment kwam Julian de trap terug af gedenderd.
"Als ik al deze dozen naar boven heb gebracht, heb ik geen training meer nodig vandaag."
Emily gniffelde.
"Ik help je dadelijk wel."
Terwijl Julian een nieuwe lading dozen mee naar boven sleurde, keek Emily nog eens een laatste keer rond in de kelder. Na vandaag zou ze nooit meer een voet in haar ouderlijk huis kunnen zetten.
Het huis zou worden gesloopt en er werd een nieuwe woning gebouwd voor een andere familie van de Lanto's. Het zou vreemd zijn om de volgende maanden hier voorbij te rijden. De tastbare materialen waren dan wel weg, de herinneringen bleven.
Ze keek naar de vale grijze muur tegenover haar. Als je goed keek zag je op sommige plaatsen nog wat overblijfselen van kogelinslagen. Toen Emily heel klein was, had ze ooit het pistool van haar vader gevonden. Het was niet vergrendeld geweest. Ze was ermee beginnen spelen en had de trekker per ongeluk overgehaald. Het geluid was oorverdovend en door de terugslag was ze tegen de muur gebotst. Haar vader was naar beneden gespurt met een kalasjnikov in zijn handen omdat hij vreesde dat ze aangevallen werden. Toen hij zag dat Emily de kogel had afgevuurd, ontspande hij een beetje. Hij nam het uit Emily's handen en vergrendelde het. Emily had een preek van jewelste gekregen. Dat het heel onverantwoord en roekeloos was. Dat ze haar eigen had kunnen verwonden. Dat het hem in de problemen ging brengen. Haar vader had een waarschuwing gekregen van de Raad. Ze hadden hem er op gewezen dat hij en niet zij onverantwoordelijk was geweest door zijn wapen ontgrendeld te laten rondslingeren. Indien het nog eens gebeurde, volgde er een bestraffing.
Het was echter nooit meer voorgevallen. Al zijn wapens verdwenen achter slot en grendel. Tot op heden wist Emily niet waar hij deze had gestockeerd. Ook nu had ze deze niet gevonden. Hij was dus toch verantwoordelijk geworden.
Helaas kon dat niet gezegd worden over Emily's roekeloosheid. Dat zat in haar bloed.
Ze had ontelbare breuken opgelopen toen ze jongens had uitgedaagd die veel ouder waren als zij. Rechts over haar buik liep er een groot litteken. Een overblijfsel van een wonde toen ze op eigen houtje 4 gevangen genomen Lanto's had bevrijd die werden gemarteld. Dat was de enige keer dat haar vader echt kwaad op haar was geweest. Kinderen werden immers beschermd zodat ze niet zouden opvallen en zij lapte al de regels aan haar laars en stelde haar eigen bloot aan gevaar. Ze had geluk dat niemand het kon navertellen. In een vlaag van woede had ze immers alle vijandige Strijders vermoord. Een andere, oudere, Lanto had de bevrijding opgeëist zodat zij buiten schot bleef.
Sindsdien had ze zich iets kalmer gehouden. Toch in het openbaar.
Haar reputatie onder de Lanto's was intussen wel gemaakt. Iedereen wist dat ze haar te vriend moesten houden omdat ze een geduchte tegenstander was.
Ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Daar zou Chase nog wel achter komen.
Emily ging met haar hand over de muur en glimlachte. Ze pakte de overige dozen op en zeulde ze mee naar boven. Terwijl ze de kelderdeur dicht sloeg, botste ze tegen Julian op waardoor ze haar dozen uit haar handen liet vallen.
"Goed bezig Julian!" snauwde Emily.
"Kan ik er aan doen dat jij tegen mij loopt?" snoof Julian verbouwereerd.
"Ik weet dat je het moeilijk hebt Emily, maar er is geen enkele reden om het op mij uit te werken."
"Ik weet het wel." mopperde Emily. Foeterend raapte ze de dozen op en samen met Julian begaf ze zich naar de voordeur.
"Geef ze maar aan mij Emily." zei Julian stilletjes. "Dan kan jij afsluiten."
Emily gaf zonder morren de dozen aan hem. Voor de deur bleef ze staan en ze draaide zich een laatste keer om naar het huis waarin ze opgegroeid was. Ze klemde haar hand om het medaillon in haar zak.
Emily ademde een paar keer diep in en uit en vertrok. Ze sloeg de voordeur dicht en sloot de deur. Achteloos gooide ze de sleutel bij het vuil. Deze zouden ze toch niet meer nodig hebben.
Julian stond haar op te wachten aan de auto. Zwijgend hield hij het portier open voor haar. Emily ging zonder iets te zeggen zitten en deed haar gordel om.
Mijmerend keek ze buiten terwijl Julian naar huis en dus haar nieuwe thuis reed.
Julian parkeerde de wagen en Emily stapte uit. Jamba kwam al enthousiast aangelopen. Toch iemand die blij was met de veranderingen die de laatste maand waren doorgevoerd.