Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Kennismaking

    "Bijna klaar?"
"Nog 5 minuutjes!"
Emily keek in de spiegel. Ze had haar haren al 2 keer in een paardenstaart bijeen gebonden maar toch opnieuw losgemaakt. Ellende. Ze voelde zich precies zenuwachtig.
Hoe belachelijk eigenlijk. Emily die zonder problemen mensen in elkaar sloeg, was benauwd om naar school te gaan. Ongezien.
Ze besloot uiteindelijk om haar haren maar los te laten hangen. Foert.
Het maakte ook eigenlijk niets uit. Ze waren er niet om op te vallen, maar om op te gaan in de massa. Grijze muis spelen.
Emily griste haar rugzak van de grond en rende de trap af.
"Dadelijk zijn we al te laat. Dan vallen we zeker op." bromde Julian.
"Och relax. We hebben nog drie kwartier. We halen het gemakkelijk."
"Alsof jij zo kalm bent. Ik heb je nog nooit zo zenuwachtig geweten."
"Ik ben niet zenuwachtig."
"Vandaar dat je nog geen schoenen aan hebt."
Emily keek snel naar onder. Oeps. Snel schoot ze de berging in en deed haar favoriete sneakers aan. Blauw met een wit randje. Nikes.
"Ik ben klaar. Laten we gaan."
Emily reed want Julian had zijn rijbewijs nog niet. Jamba keek de auto achterna toen ze wegreden.
"Wat verwacht je van vandaag?" vroeg Emily aan Julian.
"Problemen."
"Waarom?"
"Ja als wij opgesloten zitten in een ruimte met andere Gento's en die Chase. Ik vrees voor het ergste. Ik hoop echt dat je jezelf kan kalm houden."
"Het zal allemaal wel meevallen Julian. We kennen onze opdracht en we zullen dit uitvoeren."
"Natuurlijk."
"Je hebt precies niet veel vertrouwen in mij."
"In jou wel, in de andere mensen niet."
Verder werd er de resterende autorit niets meer gezegd.
Julian keek zwijgend naar buiten naar de voorbijflitsende taferelen. Hij was ook duidelijk niet op zijn gemak.
Na een twintigtal minuten kwamen ze aan in Daytona Valley. Het was niet zo moeilijk om de school te vinden. Gewoon de stroom leerlingen volgen. Bijna niemand van hun had een auto (en een rijbewijs) dus een parkeerplek zoeken was niet zo moeilijk. Emily reed naar een strook waar er nog verschillende vrij waren en parkeerde op de grootste plek.
Emily keek naar Julian.
"Hier gaan we."
Net toen ze haar deur wilde opendoen, parkeerde er een wagen langs haar. Eigenlijk was parkeren niet het woord, in komen gevlogen en de motor stil leggen was meer correct.
"Emily.."
De waarschuwing droop van Julians stem af.
Het was een wagen van de Gento's. Volledig zwart. Verduisterde ruiten. Mat zwart. Audi A8.
Achteraan op de ruit was er een G aangebracht. O Jezus.
Het portier aan Emily's kant werd opengedaan. Een blonde jongen met groene ogen stapte uit. Hij keek haar aan en lachte naar haar. Emily was echter te verbaasd om iets te kunnen terugdoen. Ze leek een standbeeld. Haar handen voelden instant klam aan.
Aan de andere kant stapten 2 jongens uit. Beiden donkerharig.
"Chase kom. Wat zit je daar te staren?"
Emily haar mond viel open. Dat was dus Chase. De jongen die zij zou vermoorden. Ze staarde hem aan. Ze hoorde Julian slikken. Ondertussen bleef Chase Emily aankijken. Emily draaide haar hoofd abrupt weg en sloeg haar ogen neer.
Ze had niet verwacht om hem hier al te zien. Ademen Emily, iemand op de parking vermoorden trekt aandacht.
Chase keek nog een laatste keer en draaide zich daarna om. Snel vervoegde hij zijn vrienden.
"Emily gaat het?"
Julian keek haar geschokt aan. Ook hij had dit niet verwacht.
"Ik... Eh... Wauw."
Emily wist niet goed wat te zeggen. Ze voelde zich volledig overrompeld. Ze nam het medaillon in haar hand en ademde diep in en uit. Focus Emily, focus.


"Het zag me er maar een zelfvoldaan kereltje uit. Iemand moet hem duidelijk eens op zijn plaats zetten."
Julian keek kwaad in de richting waar Chase heen was gegaan.
"Met vuisten gooien ga je niet ver komen Chase. We kunnen geen aandacht trekken en zeker niet op de eerste dag." zei Emily zacht.
Ze had haar kalmte ondertussen terug gevonden en reikte naar haar rugzak.
"Kom. We gaan naar de klas."
Ze hoorde Julian nog wat mompelen maar ook hij nam zijn tas en stapte de auto uit.
"Welke klas zitten we?"
"L104"
Emily liep zwijgend langs Julian door de schoolgang. Wat een drukte. Overal leerlingen die deden alsof ze elkaar al jaren niet meer gezien hadden. Jezus het waren maar 2 maanden. Get over it.
"Lisa!"
Een meisje duwde Emily aan de kant om haar vriendin te kunnen omhelzen.
Emily had haar vuist ondertussen al gebald.
"Rustig tijger. Iemand in elkaar slaan op de gang trekt zeker de aandacht."
Julian keek haar triomfantelijk aan.
"Ze duwde mij Julian. Zo behandel je me niet."
"Ze weet niet wie en wat je bent."
"Ook correct."
Kibbelend kwamen ze aan bij hun klaslokaal.
Iedereen zat er al. Voor ze stilletjes achteraan in de klas konden gaan zitten, schalde er een luide stem.
"Goedemorgen. Ik neem aan dat jullie Emily en Julian zijn?"
Het was ondertussen muisstil in de klas. Alle ogen waren op hun gericht. Julian knikte.
Een vrouw van middelbare leeftijd kwam op hun afgestapt. Ze had blonde haren die ze in een knot droeg en droeg een mantelpak.
"Welkom, ik ben mevrouw Wiggans. Ik ben jullie klastitularis voor dit jaar. Ik geef Engels en filosofie." Ze draaide zich om naar de andere leerlingen die erg geïnteresseerd leken in Emily en Julian.
"Dames en heren, dit zijn Emily en Julian Rydam. Ze komen over van Divina Bay."
Er klonk gejoel van de linkse banken. Emily keek op. Er werd een briefje doorgegeven.
"Geef dat maar aan mij juffrouw Sands."
Een slank, blond meisje met blauwe ogen werd rood toen mevrouw Wiggans haar aansprak.
Mevrouw Wiggans stapte doelbewust op haar af en nam het briefje.
"Zullen we het maar met de hele klas delen juffrouw Sands?"
Het meisje werd zo mogelijk nog roder en sloeg haar ogen neer.
Mevrouw Wiggans zette haar bril op en schraapte haar stem.
"Ik denk dat zij eerder de bacterie heeft dan haar vader. Ze ziet er uit alsof een truck deze morgen over haar gereden is."
De voltallige klas barstte in lachen uit.
Emily had al lang spijt dat ze haar haren en make up niet gedaan had. Ze keek koel naar het meisje dat het briefje had geschreven. Proficiat meid, je hebt juist een vijand gemaakt. Kom maar op.
Ze voelde Julian zich opspannen. Mevrouw Wiggans schatte de situatie echter snel in.
Ze wees hun naar hun plaatsen in het midden van de klas.
Emily en Julian gingen naar hun plaatsen. Onderweg slaagde Emily er in om de boeken van het meisje op de grond te gooien.
"Oeps sorry. Ik kan soms zo onhandig zijn." glimlachte ze poeslief naar het meisje.
Die lachte echter niet terug maar keek chagrijnig.
Emily hoorde Julian kuchen terwijl hij zijn lach maskeerde.
"Nu als iedereen even rustig kan zijn, ik heb verschillende mededelingen. Dit jaar komt er een Herfstbal en gaan we op schooluitstap naar Minoro City."
Er klonk applaus en leerlingen begonnen enthousiast door elkaar heen te roepen. Emily keek Julian aan. Ook hij leek niet erg enthousiast. Emily had al gehoord van Minoro City. Het was gekend als een uitvalspunt van de Gento's. Ze konden even goed ongewapend een grot vol wolven binnen wandelen. Bij wijze van spreke uiteraard. Wolven zouden Emily immers niets doen terwijl de Gento's hun ongetwijfeld zouden vermoorden als ze wisten wie ze waren.
Wat een leuke vooruitzichten zeg. De schooldag kon niet beter beginnen, dacht Emily.
Helaas kon het nog erger.
De deur van het klaslokaal werd opnieuw geopend en de drie Gento's van de auto kwamen binnengewandeld.
Nee, niet binnenwandelen. Paraderen. Ze deden alsof het lokaal en de school van hun was.
Walgelijk.
Ze hoorde Julian "aandachtzoekers" mompelen. Ze kon hem geen ongelijk geven. Idioten.
En met zo mensen zouden zij moeten optrekken. Emily vond Julian zijn idee van kalmeringspillen ineens niet meer zo gek klinken.
"Goedemorgen mevrouw Wiggans, fijne vakantie gehad?" vroeg de grootste donkerharige jongen poeslief. Zijn ogen stonden spottend.
"Enorm. Kan je gaan zitten Mike? Ik was aan het woord."
"Uiteraard mevrouw. Maar ik zie dat onze vaste plaatsen achteraan ingenomen zijn."
Hij keek boosaardig naar een groepje leerlingen op de achterste rij.
"Die rij is van ons jongens. Opkrassen."
Tot Emily's verbazing stonden de jongens effectief op en begaven zich verontschuldigend naar de eerste rij. Ze waren duidelijk doodsbang.
Emily keek naar Julian. Deze zat met open mond Mike aan te staren. Hij dacht waarschijnlijk hetzelfde als haar. Idioten eerste klas. Maar wel idioten die angst inboezemden door een of andere reden. Hopelijk zouden ze snel achter die reden komen.
Toen Mike, Chase en de tot nu toe onbekende Gento langs hun tafeltjes naar achter sjokten, stootte Mike 'per ongeluk' tegen Julian. Emily keek angstvallig naar hem. Haar ogen riepen praktisch BLIJF KALM. Julian keek met een nijdige blik naar Mike. Deze wandelde door met een spotlachje.
"Mevrouw Wiggans, je hebt ons nog niet voorgesteld aan onze nieuwste klasgenoten?"
Mevrouw Wiggans zuchtte hoorbaar. Maar ook zij deed wat de Gento's vroegen. Ongezien.
"Emily en Julian, dit zijn Mike, Chase en Rowan."
Spijtig dat mevrouw Wiggans de achternamen van Mike en Rowan niet vermeld had. Anders had Emily ze kunnen natrekken.
"Oh de Rydams. De zittenblijvertjes." Mike keek uitdagend naar Emily en Julian.
Die keken even uitdagend terug.
"Je laat maar weten wanneer je bijles nodig hebt schat." knipoogde Mike.
Zowel Julian als de hele klas staarde Emily aan.
Die glimlachte zuinig naar Mike.
"Zal ik zeker doen als ik de nood heb om nog slechtere resultaten te halen."
Ze hoorde Julian een vreemd geluid met zijn keel maken. Hij had ongetwijfeld niet verwacht dat ze zo kalm zou zijn.
Emily eigenlijk ook niet. Alles wat nu gebeurde, hield ze in haar achterhoofd. Het zou haar enkel maar motiveren om zich aan het plan te houden. Als ze zich dom moest voorhouden om zo bijles te krijgen en eventueel binnen te geraken bij de Gento's, so be it.
"Waar was ik ? O ja, het Herfstbal. Enige vrijwilligers om het te helpen organiseren?" vroeg mevrouw Wiggans.
Het blonde meisje dat Lisa heette, stelde zich onmiddellijk kandidaat, samen met tien andere enthousiast kijkende meisjes. Het leek hun precies een eer, terwijl het Emily eerder een marteling zou lijken.
"Goed. Over tot de orde van de dag. Dit jaar zal jullie filosofie examen bestaan uit een theoriegedeelte en een praktijkgedeelte. Dat praktijkgedeelte wordt een groepswerk over een zelf te kiezen thema. Ik ga dadelijk de groepen opdelen. Zodra je jouw naam hoort, kom je naar voren en samen met je groep ga je naar de bibliotheek. Daar zal ik je verder inlichten over de loop van dit semester."
Joehoe. Groepswerk. Alsof Emily nog niets anders te doen had dan onnozele werkjes te maken met nog onnozele medeleerlingen.
"Chase Ramsay, Emily Rydam, Julian Rydam en Mike Tylan."
Julian stond uiterst traag op terwijl hij Emily aankeek. Emily keek onbewogen terug.
"Ook goed, wij zullen ons wel ontfermen over de zwakkeren van de maatschappij."
Mike kwam naast Emily staan.
"Je eerste bijles komt eraan." Fluisterde hij in haar oor.
Zelfvoldaan draaide hij zich om en wandelde nonchalant de klas uit.
Emily stond met haar mond vol tanden. Ze had nog nooit zo een arrogante Strijder gezien. Buiten Julian soms dan.Iemand moest hem van zijn wolkje halen. Dringend.
"Wel wel, meneer 'Wie-doet-me-wat?' denkt dat hij onaantastbaar is. We zullen dat nog wel eens zien." knarsetandde Julian.
Emily lachte breed naar Julian en gebaarde dat hij mee moest komen. Toen ze door de gang liepen, zag ze dat Chase iets voor hun wandelde.
"Laten we hem maar volgen of we komen nooit aan bij de bib." zei Emily.
"Goh dat zou spijtig zijn." antwoordde Julian sarcastisch.
Toen Emily een snelle blik wierp in de bibliotheek zag ze dat iedereen al in zijn groep zat.
Schoorvoetend gingen ze bij Mike en Chase zitten.
"Goed. Bekijk jullie groepsleden maar goed, want dit werk zal over het hele jaar lopen. Na dat jaar wil ik een scriptie hebben van minstens 100 pagina's. Het onderwerp moet te maken met de 'samenleving.'"
"Zoals groepsdruk?" merkte Julian fijntjes op.
"Dat kan inderdaad een onderwerp zijn ja."
Niemand leek de onderliggende boodschap van Julian begrepen te hebben. Natuurlijk niet, iedereen was in de ban van de Gento's. Bende hielenlikkers.
Niemand, buiten Mike en Chase dan. Mike keek Julian met dichtgeknepen ogen aan. Chase zijn mond vertrok weer in een spottend lachje.
Emily schopte onder tafel tegen Julians been. Die keek onschuldig naar Emily.
"Tegen het eind van deze les wil ik van elke groep hun gekozen onderwerp weten. Jullie hebben nog 20 minuten."
Mike keek verveeld. Ostentatief keek hij naar zijn horloge.
"Een geluk dat het nog maar een jaar is." bromde hij tegen Chase.
"Hou je maar rustig, dan is het zo om."
"Dat mag ik hopen. Wat een tijdsverspilling zeg."
Hij nam Emily de woorden uit de mond. Tenminste een punt waarin ze overeenkwamen.
Chase sprak Emily en Julian aan.
"Jullie enig idee over wat welk onderwerp we 100 pagina's kunnen vol zeveren?"
Emily dacht even diep na. Zelfs Julian leek in gedachte verzonken. Hij had waarschijnlijk hetzelfde idee als Emily. Hoe sneller ze een onderwerp hadden, hoe sneller ze uit deze bibliotheek mochten vertrekken. Godweet hoe lang zij en Julian deze farce konden ophouden alvorens ze hun geduld zouden verliezen.
"Wat vinden jullie van hiërarchies van de maatschappij?" stelde Julian voor.
Mike leek oprecht verbaasd dat Julian een degelijk antwoord had gegeven. Hij staarde naar hem met open mond.
"Niet slecht." Chase glimlachte naar Julian. Emily probeerde met al de wil van de wereld hem te negeren.
"Je bent dan toch niet zo stom als je eruit ziet." De arrogante grijns was al terug verschenen op Mikes gezicht.
"Je zou nog verbaasd kunnen zijn." Julian lachte vals.
Emily hoestte om haar lach te verbergen.
"Goed, ik ga het onderwerp doorgeven. Chase, ik zie je dadelijk aan de auto."
Mike stond op en begaf zich naar het tafeltje van mevrouw Wiggans. Die knikte goedkeurend en schreef hun onderwerp op.
"Zit de lesdag er dan al op?" vroeg Julian blij. Hij leek opgelucht dat het gedaan was.
"Voor ons wel, voor jullie niet. Jullie hebben nog 2 uur wiskunde en LO te gaan." zei Chase geamuseerd.
"Jullie hebben een ander lesrooster of wat?" flapte Emily eruit.
"Wij hebben een regeling getroffen met de directeur. Als Gento heb je ook nog andere verplichtingen."
Dus ze werden ook nog voorgetrokken door het schoolhoofd. Het werd er alleen maar beter op. Met de minuut groeide de walging voor hun.
"Waar blijft Rowan nu? Is dat nu zo moeilijk om een thema te verzinnen?"
Mike was duidelijk verveeld met de situatie. Ze waren precies gehaast om te vertrekken.
"Zo gehaast? Ik dacht dat ik bijles zou krijgen?"
Emily keek spottend naar Mike. Kalm blijven Emily, niet opvallen dacht ze.
"Dat zijn Gento dingen. Dingen waar jij dus geen zaken mee hebt. Sommige mensen hebben iets meer aan hun hoofd dan naar school te gaan en te denken over welke kleren ze de dag erna gaan aandoen."
Hij moest eens weten dacht Emily. Dwaas.
"Alhoewel jij er ook precies niet over nadenkt." Mike liet zijn blik over Emily gaan.
hij had een triomfantelijke blik in zijn ogen. Alvorens hij verder kon gaan, stond Rowan op van zijn stoel en kwam naar hun tafel.
"Ik dacht al dat je onze afspraak vergeten was." Mike keek kwaad naar Rowan.
"Rustig Mike. Ze gaan niet vertrekken zonder ons."
"Whatever." Mike stond op en stampte de bibliotheek uit. Chase stond uiterst kalm op. Toen hij zich recht duwde, zag Emily een tatoeage op zijn bovenarm. Een adelaar. Het embleem van de Gento's. Daarom was het zo ironisch dat de Lanto's hun nieuwe verzamelplaats Adelaarsnest genoemd hadden.
Hun embleem was een schorpioen. Emily had de tatoeage op haar lies getatoeëerd. Alleen Strijders die al gedood hadden, mochten de tatoeage laten zetten. Julian had er nog geen. Tot nu toe. Het embleemdier was het dier waar ze de grootste kans tot affiniteit mee hadden. Daarom was het zo uitzonderlijk dat Emily affiniteit voor een wolf had. Dit was namelijk het meest gevreesde dier naast de schorpioen.
Interessant dat Chase ook een tatoeage had. Dat betekende dat hij ook al minstens 1 keer iemand had vermoord. Dat maakte hem een geduchte tegenstander.
"Mooie tatoeage."
Julian had hem ook gezien.
"Bedankt." zei Chase. "Ik heb hem nog niet zo lang."
"Hoe kom je er op om zoiets te plaatsen?" hield Julian zich van de domme. Emily hoorde de spanning in zijn stem.
"Dat is iets van de Gento's." Mike was teruggekomen om Chase te komen halen. Het duurde te lang naar zijn zin.
"Kom op nu Chase. We zijn al te laat. Volkan zal er niet mee lachen. En dan kan ik het weer verduren. Op jouw zal hem niet kwaad zijn." Mike sleurde al mopperend Chase mee.
"Tot morgen." Prevelde Chase nog snel.
"Tot morgen." Zeiden Emily en Chase in koor.
Emily keek de twee jongens na toen ze naar buiten gingen. Chase leek een gemakkelijk slachtoffer maar de tatoeage deed iets anders vermoeden.
"Die Chase lijkt me nog wel sympathiek."
Emily gaf Julian een vieze blik.
"Spijtig dat de vader van de sympathieke jongen de mijne heeft laten vermoorden."
Emily stond boos op terwijl ze net kon verhinderen dat de tafel omviel.
"Rustig Ems. Ik zei lijkt. Jij lijkt ook een lief meisje maar we weten allebei dat je het niet bent."
"Amai Julian, zo met complimenten aan het rondstrooien?"
"Dat bedoelde ik nu ook al weer niet. Ik bedoelde dat je geen hulpeloos meisje bent maar.."
"Rustig Julian, ik weet wat je bedoelde."
Emily keek hem lachend aan.
"Het geeft niet dat hem sympathiek over komt. Zo komen we misschien veel te weten over hem. Vergeet niet dat hij ook nieuw is op deze school. Alleen Mike en Rowan hebben hier altijd school gegaan."
"Inderdaad, maar hij deed wel alsof de hele school van hem was."
"Och welke Strijder doet zo niet. Indien wij niet low profile moesten blijven, hadden we ook veel hooghartiger gedaan."
"Feit."
De bel was ondertussen gegaan en hun lunchpauze was al voor de helft voorbij. Nu nog wiskunde en LO overleven en de eerste dag zat er alweer op. Goddank.
"Laten we naar de eetzaal gaan. Met een lege maag kan ik wiskunde echt niet aan." bromde Julian.
Emily lachte hardop.
"Zelfs met een volle maag kan je dat niet aan."
"Dank je Emily."
Toen Emily en Julian in de eetzaal aankwamen was het duidelijk dat er ook hier regels golden. Ze konden het volledige onderwerp voor hun groepswerk, "hierarchie in de maatschappij" over deze kantine schrijven. Met 100 pagina's kwamen ze nog niet toe.
Duidelijk dat thuisonderwijs, zoals zij jaren gehad hadden, beter bij hun paste dan dit.
Aan de tafel in het midden zaten de populaire zesdeklassers. Ironisch genoeg zat het blonde meisje ook daar aan tafel. Joepie. Eigenlijk zat bijna de hele klas aan die tafel. Buiten zij en de Gento's die al vertrokken waren. Emily veronderstelde dat ze daar best niet bij konden gaan zitten. De tafel langs hun was immers de Gento tafel. Emily had geen idee dat er zoveel Gento's op deze school zaten.
"Jezus." Hoorde ze Julian prevelen.
Er zaten zeker 30 Gento's rond de tafel. Onder hun was er een kleine, tengere en blonde jongen van ongeveer 15 jaar. Ongetwijfeld de broer van Chase. Interessant.
Voor de rest waren het enkel kleine groepjes. Je had een tafel met Chinese meisjes, een tafel met de typische schoolnerds, een tafel met voetballers, basketballers, cheerleaders en ga zo maar door.
Emily was bijna verrast dat het blonde meisje geen cheerleader was , totdat ze op stond en naar de tafel met de cheerleaders stapte. Er werden enkele woorden gewisseld en ineens stond de volledige tafel op.
"Mag ik even iedereens aandacht?"
In elk geval had ze Julians aandacht. Die stond het meisje aan te gapen alsof hij nog nooit een cheerleader gezien had. Hier zou ze Julian mee pesten. Zowiezo.
"Dit jaar gaan we meedoen aan de nationale kampioenschappen voor beste Cheer crew. We zouden jullie graag onze routine willen tonen. John, geef ons wat muziek!"
Onder luid applaus werden banken aan de kant geschoven en iedereen maakte plaats zodat de cheerleaders in het midden stond. Een popmuziekje schalde door de boxen en de meisjes begonnen aan hun routine. Alhoewel het waren niet allemaal meisjes. Emily zag ook 2 jongens acrobatische salto's maken.
"Emily..."
Julian fluisterde stilletjes in haar oor.
"Wat Julian?"
"Geen bruuske bewegingen maken of ineens omkijken, maar de Gento's staan 2 rijen achter ons."
Terwijl Emily naar het dansje staarde, keek ze even terloops achter zich.
De Gento's leken niet echt geïnteresseerd in de routine.
De broer van Chase keek recht in Emily haar gezicht. Hij lachte naar haar. Emily dwong zichzelf om terug te lachen en keek snel terug naar voor.
"Goed bezig Emily.." murmelde Julian.
"Ik weet het."
De cheerleaders hadden eindelijk gedaan en de rust keerde terug in de kantine.
De tafels werden teruggeschoven en iedereen keerde terug naar zijn plaats. Net toen Emily en Julian ergens wilden gaan zitten, kwam Lisa, de blondine, voor Julian staan.
"Hoe vond je het?"
"Eh.. Goed?"
"Goed? Is dat alles?"
"Goh... ik.. eh.. heb er eigenlijk weinig ervaring mee."
"Wel ik kan je zeggen dat dit een van de beste routines van het land is. Ik heb hem zelf gemaakt!"
Emily kan amper haar lach inhouden. Niet dat het meisje het zou gemerkt hebben. Ze negeerde haar en had enkel oog voor Julian.
"Zelf gemaakt? Amai, wat een.. " Julian zocht naar een woord. "Prestatie."
Emily proestte het uit terwijl Julian schaapachtig lachte naar Lisa.
Ze kon niet meer. Alle stress van vandaag kwam eruit en ze kon niet meer stoppen met lachen. Ze leek wel op een hysterische dorpsidioot. Maar het voelde zo goed.
Julian gaf haar een por in haar ribben. Hij probeerde kwaad te kijken maar ook hij kon zijn lach niet meer verbergen. Lisa keek nog een keer woedend naar hen en stampvoette de eetzaal uit.
"Nu heb je haar gevoelens gekwetst Julian. Ze was nog zo trots op haar routine."
Emily hijgde nog na van haar lachbui.
"Sorry hoor. De meeste meisjes waar ik mee praat zijn anders. Zoals jij. Ik wist gewoon even niet wat ik moest zeggen."
"Hoezo ik ben anders?"
"Ja je bent geen typisch schoolmeisje Emily. Net zoals de andere vrouwelijke Strijders van onze groep. Niet dat het er zoveel zijn maar... Je weet wat ik bedoel."
"Bedoel je dat ik geen cheerleader zou kunnen zijn?" spinde Emily poeslief.
"Dat heb ik niet gezegd."
"Chill Julian. Ik zou nog niet eens zo een omhooggevallen, aandachtzoekende trut willen zijn."
Ze hoorde iemand grinniken achter haar. De jongere broer van Chase stond achter haar en leek de laatste woorden van het gesprek gevolgd te hebben. Niet alleen hij trouwens. Ze hadden de volle aandacht van het groepje Gento's. Ze moesten duidelijk oppassen wat ze zeiden. Voor hetzelfde geld hadden ze het woord Strijder opgevangen.
"Ik zou het niet te luid zeggen. Voor sommigen is een cheerleader zijn op school de grootste prestatie van hun hele leven." antwoordde een oudere Gento.
Julian moest lachen, net zoals Emily. Wauw een absoluut dieptepunt. Lachen met een mop van de vijand. Dat deed Emily nog harder lachen.
Op dat moment ging de bel voor de lessen van de namiddag aan te kondigen.
De broer van Chase, Thomas, knikte nog even naar Emily en vertrok toen naar zijn klas. De rest van de Gento's volgden op de voet. Het leek alsof hij onder bescherming stond. Vreemd. Zou er al een dreiging geuit zijn tegen hem? Dat moest ze even navragen bij John.
Julian stootte Emily aan.
"Kom Ems, de lessen roepen."
Met een diepe zucht stond Emily op en wandelde achter hem de eetzaal uit.
Nog een paar uur te gaan.