Niemand is te vertrouwen - Strijders boek 1 ✅

Masterplan

Emily keek in de spiegel. Vandaag was de dag dat ze Chase zijn moeder ging ontmoeten.
Dat maakte haar op de een of andere manier zenuwachtig.
Snel deed ze haar haren in een staart en bracht een klein beetje make up aan. Ze droeg een los zwart jurkje en sandaaltjes. Haar kettinkje van haar vader had ze onder haar jurkje aan.
"Emily, kom je?" hoorde ze Julian roepen.
" 1 minuut!" riep ze terug.
Na een laatste blik, wandelde ze naar de living.
Toen ze de deur achter zich dicht deed, moest ze even met haar ogen knipperen.
John was er, samen met de ganse Raad.
"Wat doen jullie hier?" bracht ze stamelend uit.
"Vanavond is het tijd." Zei John terwijl hij haar reactie angstvallig in het oog hield.
"Tijd om wraak te nemen."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Volkan haalde opgelucht adem. Nu Enzo en Peter het hele verhaal wisten, was er een last van zijn schouders gevallen. Het schuldgevoel bleef natuurlijk maar hij moest het niet meer alleen dragen.
Vanavond zou de eerste avond zijn in jaren die hij ontspannend kon beleven.
De vriendin van Chase leek een aangenaam meisje. De detectives hadden ook niets gevonden over haar. En als zijn zonen gelukkig waren, was hij dat ook. Misschien verdiende hij dan toch een beetje geluk.

"Heb je het begrepen?" vroeg John aan Emily, doe ondertussen was gaan zitten in de zetel. Julian leek een ongewone interesse te hebben gekregen in een kandelaar. Hij durfde haar niet aan te kijken.
"Ja." Zei Emily met schorre stem.
John wandelde naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders.
"Vanavond neem je wraak voor je vader Emily. We zijn allemaal heel trots op jou."
Emily keek hem aan en knikte. Een stemmetje in haar achterhoofd zei dat haar vader niet trots op haar geweest zou zijn.
Toen John en de raad het huis verlaten hadden, was Julian naar Emily toegestapt.
"Emily. Het is jouw keuze. Ik steun je erin." Zei hij terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg.
Emily antwoordde met raspende stem.
"Je weet even goed als mij, dat wij geen keuzes hebben."

Emily stapte uit de wagen en keek voor de tweede keer in haar leven naar het huis van Volkan. De laatste keer dat ze hier geweest waren, had ze nog spionagemateriaal mee genomen.
Ongelooflijk eigenlijk dat Volkan niet had ontdekt wie ze was. John had echt goed werk verricht.
"Kom Emily, eten roept." Zei Chase terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
Glimlachend nam ze zijn hand aan en wandelde samen met hem de trap op. Bovenaan stond een kleine blonde vrouw te wachten. Ze had een warme, innemende glimlach en keek haar met pretoogjes aan.
"Dag Emily. Ik ben zo blij je te ontmoeten. Ik ben Lysa, de mama van Chase."
Emily stak haar hand uit maar Lysa trok haar tegen zich aan om haar een knuffel te geven.
Ze moest even slikken. Het was lang geleden dat ze van haar eigen moeder nog een knuffel had gehad, laat staan wat liefde.
"Dag mevrouw. Fijn om u eindelijk te ontmoeten." Bracht Emily aarzelend uit.
"Noem me maar Lysa. Mevrouw vind ik zo oud." Knipoogde ze.
Chase was ondertussen al binnen gegaan zodat zij alleen met Lysa achter was gebleven.
" Weet je," zei Lysa, "ik ben zo blij dat Chase eindelijk iemand gevonden heeft waar hij zich goed bij voelt. Zijn leven is al niet gemakkelijk maar met jou er in is het voor hem wel draaglijker."
Het voelde alsof alle lucht uit Emily's longen verdween. Ze kon bijna niet meer ademen.
Binnen enkele uren zou Chase weten hoe draaglijk zijn leven zou zijn. Niet. Want hij zou niet meer in leven zijn.
Ze schudde haar gedachten van zich af en volgde Lysa naar binnen. Opnieuw wandelde ze door de indrukwekkende inkomhal.
Dit keer gingen ze door een open eiken deur aan de linkerkant.
Chase stond geanimeerd te praten met Mike, Volkan en de butler, Peter. Vreemd dacht Emily, dat een butler bij het feest van de moeder mocht komen. Hij moest misschien het eten opdienen ofzo.
Plots hoorde ze haar naam.
"Emily!"
Thomas liep haar tegemoet. Ook hij leek oprecht blij haar te zien. Opeens voelde ze zich erg gewenst. Hij gaf haar een glaasje champagne en gebaarde dat ze hem moest volgen.
Gewillig liet ze zich naar een tafel brengen en vleide ze zich neer op een stoel. Thomas ging aan haar rechterkant zitten, Chase aan haar linkerkant. Hij legde zijn hand op haar been en keek haar glimlachend aan.
"Jij maakt de avond compleet." Fluisterde hij in haar oor.
Emily draaide haar hoofd naar hem toe en kuste hem. Ze moest van elke minuut profiteren.
Maar helaas werkte de avond niet mee. Hij leek om te vliegen.
Voor ze het wist was het half elf en liep het feestje op zijn einde. Chase stond er op om haar naar huis te brengen.
Mike reed mee omdat hij te veel gedronken had.
"Zullen we nog even langs het meer rijden?" vroeg Chase aan haar. Ze schudde haar hoofd. Daar had John met haar afgesproken. Ze kon het echter niet. Zeker niet na vandaag.
"Liever naar het kasteel van Gunigham als je dat niet erg vindt. Daar kom ik altijd tot rust."
En het was ook een plaats die John niet kende.
"Mij maakt het niet uit waar." Zei Mike op de achterbank. "Zolang ik mijn drankfles mag meenemen."
"Ik dacht dat je niet dronk als Strijder." Zei Emily geamuseerd.
"Iedereen verdient wel eens een snipperdag." Zei hij met een slappe tong.
Chase grinnikte en nam de afrit.
Na enkele minuten kwamen we bij het kasteel van Gunigham. Snel parkeerde Chase de auto en we stapten uit terwijl Mike meer uit de auto viel.
We baanden ons een weg door het donker en vonden uiteindelijk een rustig plekje onder de bomen.
"Ik denk dat ik hier een goed tukje ga doen." Zei Mike terwijl hij op zijn rug ging liggen met zijn armen onder zijn hoofd. Zijn ogen waren al dicht.
"Niet te luid snurken hé. We willen elkaar nog graag verstaan." Zei Chase plagerig.
Mike murmelde iets onverstaanbaars.
Emily ging ondertussen langs Chase zitten. Zijn rechterarm raakte haar linkerarm, zijn rechterbeen haar linkerbeen. Langzaam legde ze haar hoofd op zijn schouder en zuchtte diep.
"Wat is er?" vroeg Chase aan haar terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf.
"Niks. Ik geniet gewoon van de stilte."
"Ik ook. Er gaat niets boven rust en je hoofd leeg te hebben."
Emily staarde voor zich uit. Chase sloeg zijn arm om haar schouder.
Hij schraapte zijn keel en zei : "Ik hou va-"
Op dat moment voelde Emily een slag op haar hoofd en ging het licht uit.