Thunder

26-01-2301

Fianna ( Tijd: 14:15 )

Ik sta in de rij met gevangenen. Ze zijn allemaal angstaanjagend, maar daar let ik weinig op. Deze boeien die ik om heb doen vreselijk veel pijn.

Het is net alsof iemand een deel van je heeft weg geschraapt...

Ik zit gevangen, omdat toen ik mijn krachten ontdekte de koning niet echt ver weg was. Hij doodde mijn vader en liet mij er voor opdraaien. Er is geen bewijs of zoiets, hij zegt het gewoon.

Er worden verschillende namen genoemd. Ik let er niet echt op.

Ik hoor diverse knallen door de kamer heen gaan en zie Gale continu naar mij kijken in mijn ooghoek.

"Fianna." Roept een harde stem.

Ik schrik op van mijn gedachtes en loop naar een middenstuk toe.

"Smith, Gale." Roept hij dan om de moordenaar aan te wijzen.

O shit...

Nuhuh niet Gale!

Ik kijk even naar Gale. Hij kijkt terug. Ik weer niet wat ik moet doen dus ik knik gewoon.

"NEE NIET KNIKKEN UGHHH!!!!" Denk ik bij mezelf.

Ik kan mezelf wel op mijn hoofd slaan.

Hij loopt strakjes naar de kapitein toe.

Hij komt met lege handen terug.

Oh ik kan wel schreeuwen....

"Fianna het spijt me zo..." Zeg hij zacht zonder mijn lippen te bewegen als hij bij me is.

"Het maakt niet uit. Ik snap het. Je moet het doen." Zegt ik. Mijn stem trilt niet eens.

"Je moet je sterk houden. Niet huilen!" Zei mijn vader.

Hij zei die jaren veel meer....

Na, wat nog geen seconde lijkt, een tijdje grijpt hij me in een dodelijke greep. Ik kuch licht eerst, maar daarna komen er zwarte vlekken voor me ogen. Ik voel zijn kin op mijn achterhoofd op een manier dat je weet dat hij naar boven kijkt.

Waarom?

Opeens hoor ik harde knallen. Er kommen brokken stukken langs ons en boven ons vallen ze naar beneden. Gale gaat over me heen staan om me te beschermen.

Ironisch

Net moest hij me doden en nu beschermt hij me.

Hij trekt me mee naar buiten. Als ik niet zo verzwakt was door de handboeien had ik zelf gerend, maar dit voelt ook goed.

Als we buiten zijn staat bijna iedereen buiten.

Bewakers rennen en gevangenen gillen.

Er zijn meer gebouwen ingestort. Alleen het executie gebouw heeft het verschil dat er levende wezens in zat. De rest was leeg.

Al jaren.

Opeens doemt er een logo op achter ons in de lucht. Ik kijk snel en zie een wit zwaard met handboeien eronder. Ik kijk ook weer snel terug als ik mensen hoor aankomen van uit het puin.

Het is een groep van ongeveer 30 mensen. Ze hebben witte doeken om hun mond met een elegant zwart patroon.

Er loopt een sterk gebouw en groot iemand naar voren.