Thunder

01-01-2301

A/N: Mijn schrijfstijl en in mijn gedachten van het eind zijn tussen in het verhaal veranderd. Ik verander dit hoofdstuk en een paar andere niet, omdat het er toch bijhoort. Ik vraag je alleen om dit boek een kansje te geven...

Xx Mehh

Fianna:

Er klinkt een catchy melodie in mijn oren. Het is er niet echt. Ik doe alsof...

Dit is de winkel om de hoek. Ik ga hier altijd heen als het even niet meezit. Het zit vandaag voor de derde keer niet mee. Het is nu bijna een jaar voorbij. De winkel is veranderd na de aanslagen.

Er is niemand meer.

Ik ga zitten op een brok stuk.

Vroeger zat hier altijd de kassa.

Vroeger....

Er is veel gebeurd tussen nu en vroeger.
Ik bedoel niet de vroeger van de 21e eeuw, 2 eeuwen geleden, maar die van 5 jaar geleden. Het jaar 2296.

Ik pak mijn tas.

Ik pak het gele notitieblok erbij en begin met een ouderwetse pen te schrijven. Een balpen. Ik vond ik onder mijn gevangenis bed net als dit notitieblok. Het is oud. Dat zie ik en weet ik, niemand heeft dit soort dingen nog. We zijn in de weer met in de lucht vliegende teksten en apparaten. Dat was niet zo 5 jaar geleden. Niet voor mij in ieder geval....

Ik begin met de brief te schrijven;

"Beste familie,

Het spijt me. Voor alles.

Ik weet het. Ik ben weg.

Naar een andere stad, ik denk ander land, misschien zelfs een andere wereld.

De brieven die ik schrijf zullen waarschijnlijk niet aankomen. Ik stuur ze wel, maar het helpt niet. Ik weet niet dat jullie de brieven krijgen en lezen, want jullie kunnen niet terug schrijven. Ik ben een gevangenen.... Alleen deze gevangenen weet niet waar ze is opgesloten.

Nog gelukkig nieuw jaar.

Doe de groeten aan Luke.

Liefs Fianna.

01-01-2301.''

Zo eindig ik mijn brieven altijd. Al 5 jaar. Elke dag. Meer dan 1000 brieven.

Deze stad is maar raar, eerst was het een kopie van onze stad. Totdat er aanslagen kwamen. Het enige wat over is zijn een paar huizen, er zijn ook nieuwe aangebouwd, scholen, ziekenhuizen en de gevangenis.

Op verzoek van Gale mag ik, ik heb aan zijn hoofd gezeurd, van de gevangenis naar buiten. Onder bewaking van mijn eigen, persoonlijke bewaker. Waarom ik een persoonlijke bewaker heb? Omdat ik gevaarlijk ben. Gevaarlijker dan je denkt....

Gale zucht nu al voor de derde keer erg hard buiten. Waarschijnlijk een van de hele subtiele hints van hem. Gale is mijn persoonlijke bewaker. Mijn vriend. Gale is zo de slechtste nog niet. Hij is de enige die echt weet hoe gevaarlijk ik ben.

Buiten wordt het donkerder. Niet omdat het avond wordt, maar er komt onweer aan. Er gaat een rilling door me heen. Ik sta in een ruk op als ik de eerste donder en flits zie, nog geen milliseconden achter elkaar aan.

Ik zie Gale wat banger dan normaal kijken en ik kan het hem niet kwalijk nemen.

Ik haat onweer.