Love is a dangerous game

^45^

De stralen die over mijn lichaam lopen geven me een rustiger gevoel. Het water heb ik ijskoud gezet, net iets kouder dan wat verantwoord is. Maar op deze manier heb ik het het liefste op zo een momenten.

Ik wéét gewoon van mezelf dat ik aan het overdrijven ben, maar ik kan het gevoel niet van me afzetten. Het kan dat ik al verder sta in onze relatie dan Dylan, dat is allemaal mogelijk. Maar de gedachte dat hij geen toekomst met mij ziet, doet me meer pijn dan zou horen.

Nick ziet dat wel met me.

Dat is wat hij gezegd heeft, toch? In de tijd dat we samen waren zag ik ook een toekomst samen, geen twijfel mogelijk. Hij betekende zo veel voor me, ik hield zo veel van hem dat ik daar niet eens over moest nadenken. Houdt Dylan dan niet genoeg van me om al een toekomst samen te zien?

Zoute tranen vermengen zich met het water van de douche. Mijn ademhaling wordt sneller en sneller en snikken komen over het geluid van de stralen die tegen de grond kletteren.

'Laura, gaat alles goed daar?' Dylan zijn bezorgde stem maakt me alleen nog maar ellendiger. Ik wou dat we nooit naar hier op vakantie zouden gekomen zijn, dan waren we Nick niet tegengekomen en zat ik niet met deze twijfels. Mijn snikken worden luider en luider en ik kan het niet laten stoppen.

'Als je niet antwoord, ga ik binnen komen.' Waarschuwt hij me en ik probeer mijn stem terug te vinden maar het gaat niet. Ik draai de kraan toe en probeer mijn ademhaling terug rustiger te krijgen maar ook dat gaat niet. De krop in mijn keel wordt alleen maar groter en groter, net zoals de pijn in mijn hart. Wat gebeurt er? Waarom neem ik dit zo slecht op?

Het volgende moment wordt de deur geopend en zie ik een bezorgde Dylan in de deuropening staan. Hij neemt een handdoek van het rek en opent de deur van de douche waarna hij de handdoek rond mijn naakte lichaam knoopt.

Ik kan niet meer doen dan blijven huilen, ik voel me zo beroerd en zielig. Hij slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd in zijn nekholte. 'Wat is er, lieverd?' Fluistert hij zacht en neemt me voorzichtig mee richting ons bed waar we op gaan zitten.

'Zie je echt geen toekomst met me?' Vraag ik zacht en mijn stem slaat over tegen het einde van de zin. Tranen blijven over mijn wangen rollen en Dylan houdt me een beetje van zich af zodat hij me beter aan kan kijken. Zijn voorhoofd vormt een frons en hij schud zijn hoofd.

Vragend kijk ik hem aan, ik snap er echt niets meer van. 'Het is niet dat ik geen toekomst met je zie, maar we zijn nog jong en er kan nog zo veel gebeuren.' Hij wrijft met zijn duim mijn laatste tranen weg en plaatst een kus op mijn voorhoofd. Mijn ademhaling wordt rustiger en rustiger totdat ik weer normaal kan functioneren.

'Dus je bent ervan overtuigd dat onze relatie kapot gaat gaan?' Gekwetsts kijk ik hem aan en moet mezelf inhouden van weer te gaan wenen.

'Laura, waar komt dit opeens vandaan? Je weet dat ik enorm veel van je houdt en dat is toch voldoende voor nu? Ik kan je ook nu al ten huwelijk vragen maar dat zou ons toch niets vooruit helpen. Misschien ben jij binnen een jaar wel op me uitgekeken, denk je dat ik daar nooit aan denk?' Ik knik aan het einde van zijn uitleg en haal mijn schouders op. Zijn woorden hebben me gerustgesteld maar toch blijft er iets aan me knagen.

Ik bijt op mijn lip. 'Nick zei dat hij me ziet als het meisje met wie hij de rest van zijn leven wil doorbrengen.' Zeg ik zacht en kijk naar overal, behalve zijn ogen.

'Dat is het dus.' Zijn lieve stem is vervangen door woede en ik heb al meteen spijt van mijn beslissing hem te vertellen waarom dit ineens in mijn hoofd zit. 'Die jongen praat je altijd dingen aan waardoor je gaat twijfelen. Wil je nu terug naar hem na al die jaren dat hij je bedrogen heeft?' Hij laat me los en begint te ijsberen in de hotelkamer.

Snel schud ik mijn hoofd maar kijk hem daarna beschuldigend aan. 'Jij hebt ook al erge dingen gedaan.' Zeg ik, maar ik weet dat ik het niet had moeten zeggen nog voordat ik de woorden allemaal uitgesproken heb.

'Dus nu ben ik nog de slechterik ook? Daarnet aan het zwembad nam je het ook al op voor hem? Wil je zeggen dat je terug gaat naar hem? Is dat?' Hij schreeuwt en is helemaal overstuur. Dat is echt helemaal niet wat ik wilde bereiken. Ik hoop maar dat de andere gasten van het hotel niet in hun kamer zijn, en al zeker geen klacht gaan indienen tegen ons. Dat kunnen we al helemaal niet gebruiken momenteel.

'Nee, dat wil ik niet zeggen. Maar het gaat erover dat jij geen toekomst met me ziet!' Gefrustreerd trek ik aan de uiteinden van mijn haar, die overigens nog nat zijn van de douche.

Hij schud kwaad zijn hoofd. 'Ik zie wél een toekomst met je. Maar ik kan je nu toch niet al die dingen beloven en als het uiteindelijk uitdraait op niks, dan heb je nog meer redenen om kwaad op me te zijn!'

Ik reageer niet meer en ga naar de kast om propere kleren uit te kiezen. Het is niet fijn om deze conversatie te houden gekleed in enkel een handdoek. Het is sowieso al niet fijn om dit gesprek te hebben met de persoon waarvan je houdt.

'En nu ga je zwijgen?' Ik kijk om naar Dylan en zie hem me ongelovig aanstaren.

'Nee, ik ben gewoon teleurgesteld dat jij er niet zeker van bent dat onze relatie stand zal houden. Maar hoe het er nu uitziet, heb je helemaal gelijk.' Ik had zo veel meer willen zeggen maar ik hou voor de rest mijn mond. Een zwart shortje met daarboven op een rood topje wordt de outfit voor de rest van de dag, al denk ik niet dat we vandaag nog veel zullen doen.

'Dus nu maak je het met me uit?' Nadat hij die woorden heeft uitgesproken draai ik me geschrokken om.

Gekwetst staart hij in mijn richting. 'Nee! Dat is helemaal niet wat ik doe. Hoor je dan niet hoeveel ik van je houdt? Verdomme!' Nog een paar scheldwoorden verlaten mijn mond, maar ze zijn allemaal op mezelf gericht.

'En ik hou ook van jou! Waar draait deze ruzie om? We houden van elkaar en dat is toch wat telt.' Zijn stem wordt terug zachter naar het einde van zijn zin en ik knik.

Dat is ook iets wat ik allemaal maar kan. Ruzie maken om niets.

Het enige dat ik wil is zekerheid in mijn leven. Echt niets meer. De jongen waarvan ik dacht dat hij de ware was, brak mijn hart. Mijn beste vriendin die alles van me wist, bleek een ongelooflijke trut te zijn. En mijn vader en moeder hebben me allebei verlaten. De éne met opzet, en de andere niet. Maar dat neemt niet weg dat ik ze niet meer heb. De enige die me zekerheid biedt momenteel is Dylan. En de gedachte dat hij in de toekomst niet meer bij me is, is verschrikkelijk.

Mijn broer zal me waarschijnlijk ook verlaten om terug naar onze vader te gaan en dan heb ik helemaal niemand meer.

En blijf ik alleen over.

'Ik hou zo veel van je. Maar ik heb zo veel schrik dat je me gaat verlaten.' Verlaat mijn mond zo zacht dat ik verbaasd ben dat Dylan heeft gehoord wat ik zei.

'Ik ga je niet verlaten, schat. Ik kan toch ook niet zonder jou?' Mompelt hij en trekt me in een knuffel. Mijn hoofd tegen zijn borstkas, die rustig op en neer gaat is even wat ik nodig heb.

Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat hij meent wat hij zegt. Dat hij me nooit zal verlaten.

---

1360 woorden!

Dit is geen droom! Ik update snel deze keer *applaus*

Laat je mening over dit hoofdstuk achter, dat helpt altijd wel voor de volgende hoofdstukken :)

En voor diegene dat al terug naar school moeten: heel veel succes!

Ik ben nog vrij tot 1 september en dan moet ik ook weer aan de slag.

Kuskes,

Laura