Love is a dangerous game

^25^

Meteen nadat de agenten het huis hebben verlaten spring ik in mijn auto en rijd ik snel naar het huis van Dylan en Jenna, ik moet Nolan zo snel mogelijk inlichten en dat doe ik het liefst in het echt, en niet per sms of telefonerend.

Niet veel later kom ik toe aan hun huis en stap ik zo snel mogelijk uit de auto en loop als het ware naar de voordeur.

Ik bel aan en enkele seconden later wordt de deur geopend en zie ik een verbaasde uitdrukking op Dylan zijn gezicht. 'Wat kom je doen?' Vraagt hij. 'Niet gemeen bedoeld.' Plakt hij er nog achteraan.

'Ik moet Nolan dringend spreken, waar is hij?' Vraag ik en maak me al een weg door de hal. 'In de living.' Vertelt Dylan me waardoor ik hem een seconde dankbaar aankijk en daarna verder ga naar de living waar ik normaal Nolan zal vinden.

En inderdaad, Nolan en Jenna zitten samen een film te kijken en wat met popcorn op elkaar te gooien, nog steeds snap ik niet waarom ze geen koppel zijn, oké Nolan denkt dat hij homo is, maar ik bedoel, hij is nog zo jong. Hij kan je dat op zo een vroege leeftijd al weten. Hij moet nog experimenteren en dingen uitzoeken, het is nog veel te vroeg om zo een dingen te beslissen. Niet dat ik iets tegen homo's heb, helemaal niet, maar hij zou er eerst eens goed over moeten nadenken.

'Laura?' Jenna heeft me als eerste opgemerkt waardoor ik wakker wordt uit mijn dagdroom. 'Nolan, ik moet je spreken.' Vertel ik waardoor hij fronst maar toch opstaat en naar me toe komt.

We nemen plaats aan de tafel dat in het midden van de ruimte staat.

'Er zijn agenten geweest hiernet.' Zeg ik en zijn ogen vliegen open. 'Wat is er nu weer.' Zucht hij.

'Papa is niet dood.' Zeg ik zacht en hij kijkt me vlak aan, waaraan ik herken dat er iets mis is. 'H-hoe kan dat?' Hakkelt hij. 'Die agenten hebben me dat echt gezegd!' Schiet hij in verdediging waardoor ik frons. 'Ik heb je toch van niets beschuldigd?'

Maar dan valt mijn kwartje.

'Jij ongelooflijke klootzak!' Roep ik en schuif mijn stoel met veel lawaai naar achter. Sorry aan de mensen die dit huis bewonen.

'Hoe kan je zoiets nu verdomme verzinnen! Ben je achterlijk!' Schreeuw ik en Dylan komt naar me toegelopen.

Bij Nolan verschijnen de tranen in zijn ogen, maar ze rollen nog net niet. 'Wat wou je hiermee bereiken!' Roep ik en ga pal voor hem staan.

Ik doe mijn hand omhoog, klaar om hem een klets in zijn gezicht te geven, wat hij overigens wel verdiend, maar een ander hand neemt het mijne vast waardoor ik niet kan uithalen.

'Laat me los eikel.' Scheld ik op Dylan die niet toegeeft en me blijft vasthouden en nu ook naar achter trekt.

'Je zegt toch niet dat hij dood is! De dood is niets om mee te lachen.' Zeg ik gebroken en een traan rolt over mijn wang.

'Ik weet niet waarom ik het zei, ik was boos op je en ik had geen reden om boos te zijn.' Mompelt Nolan. 'Dus toen had ik dat verzonnen.' Legt hij uit en ik schud verdrietig mijn hoofd. 'Dat doe je toch niet.'

Even weet ik niet meer wat ik nu moet doen. Nolan staart droevig voor zich uit en Jenna weet zich geen houding te geven. Dylan houdt me stevig vast terwijl ik sta te huilen, want soms wordt het gewoon té veel voor één simpel meisje.

'Ik wilde voor je vechten dat je niet bij hem moest gaan wonen, ik had er alles voor over,' Snik ik. 'Maar het interesseert me niet meer, sterker nog, het liefst wil ik je weg hebben.'

'Lau, dat meen je niet.' Moeit Dylan zich waardoor ik me boos loswring uit zijn greep en me omdraai naar hem.

'Jij moet je niet moeien, je hebt me geslagen.' Hij slaat zijn ogen neer.

Oké, ik wou misschien net hetzelfde doen bij Nolan, maar dit is anders. Ten eerste is hij geen meisje en ik geen jongen en ten tweede heeft hij over zoiets groots gelogen dat ik het recht heb.

'Het was echt niet de bedoeling, ik heb er zoveel spijt van,' Zegt Dylan en even overweeg ik om hem te vergeven, hij dacht ten slotte dat ik was vreemdgegaan, maar dan nog, je slaat geen meisjes, en daarbij heeft hij ook nog eens mijn gsm kapot gegooid.

'Wil je me nog een kans geven?' Vraagt hij zacht en neemt mijn handen in de zijne. 'Ik weet het niet.' Mompel ik en trek mijn handen weer weg. 'Ik kan nu niet normaal denken,' Zeg ik en zet een stap achteruit. 'Nolan, morgen kom je je gerief ophalen en ga je naar papa, zijn gegevens liggen op de keukentafel.'

'Laura, ik breng je wel naar huis.' Stelt Dylan voor maar ik schud mijn hoofd. 'Nee, dan staat mijn auto hier nog.' Mompel ik en stap naar de deur.

'In deze staat kan je toch niet rijden?' Zegt hij vragend en ik haal mijn schouders op.

'Misschien heb ik dan wel een ongeluk, en ben ik dood. Iedereen blij.'

Ik sla de deur luid toe en loop naar mijn auto maar nog voor ik hem bereikt heb neemt iemand me langs achter vast waardoor ik niet meer kan bewegen. Mijn hart breekt nog meer bij deze aanraking, ik heb Dylan zijn armen om me heen gemist, zijn knuffels. Zijn alles. Ik mis hem gewoon zo veel.

Ik draai me om in zijn greep en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Zachtjes snik ik terwijl hij met zijn hand rustgevend over mijn rug wrijft.

'Niemand wilt je dood Laura, zonder jou ben ik niets, is Nolan niets, is de wereld niets, we hebben jou nodig. Zo een dingen mag je echt niet zeggen. Ik hou van je.' Fluistert hij in mijn oor waardoor ik nog harder begin te wenen, het moet er gewoon allemaal een keer uit.

'Waarom heb je mij niet laten uitleggen wat er gebeurde? Waarom heb je me geslagen?' Mijn armen vinden een weg rond zijn schouders en ik word stilletjes aan rustig.

'I-ik zag dat jullie kuste en ik ging er meteen vanuit dat je vreemdging, Jasper is me komen uitleggen wat er gebeurd was en het spijt me zo veel, echt super veel. Ik hoop dat je me kan vergeven, ik weet dat ik je nooit had mogen slagen, zoiets is gewoon niet goed te praten maar ik hou van je, zoveel.'

Zijn woorden, zijn woorden laten me beseffen dat hij écht spijt heeft, maar betekent dat dat ik hem dan moet vergeven? Vergeef ik hem dan niet te snel en gaat hij denken dat wat hij gedaan heeft normaal is?

Maar mijn hart wint het van mijn verstand.

Mijn lippen vinden de zijne al snel, het lijkt alsof alles weer goed komt. Dit gevoel zegt me dat het oké is. Vergeet die vlinders, het is de hele zoo bij mij wanneer hij me zoent, vol passie en liefde. De zoen wordt verdiept en een kleine glimlach neemt plaats rond mijn lippen.

Na een paar minuten trek ik terug en kijkt hij me met glinsterende ogen aan. 'Ik heb je gemist.' Zeg ik zacht en kijk hem aan in zijn ogen.

'Vergeef je me?' Fluistert hij zacht waarop ik knik met een lichte glimlach.

'Beloof me dat je me zoiets nooit meer aandoet.' Zeg ik met hoop in mijn ogen waardoor er een grote glimlach uitbreekt op zijn gezicht.

'Ik beloof het, daarvoor hou ik echt te veel van je.'

'Ik hou ook van jou.'

Nolan, we vonden je super leuk! Waarom doe je ons dit aan :'(
En Dylan, jij bent en blijft een lieve schat ;)

Weet je, het moment waarop de leerkracht je aanduidt omdat je niet aan het opletten bent en je moet het antwoord geven en je zegt het juist waardoor ze gefaald is... wel dat was het bij mij dus niet :") ik had geen idee wat ik moest zeggen en zei iets random, wat dus totaal verkeerd was. Oeps...