Love is a dangerous game

^10^

Hij loopt woedend weg en ik begin weer te wenen. Waarom ben ik een meisje met zoveel hormonen. Save me god.

Ik probeer te stoppen met wenen, maar tevergeefs. Mijn hart doet echt pijn, het voelt als messteken die in je hart worden gestoken.

Ik wil helemaal geen ruzie met Dylan en ik wil gewoon met hem zijn, en blij zijn. Na enkele minuten besluit ik om mijn enige vriend te bellen, Jasper.

'Jasper kan je komen alsjeblieft?' Vraag ik snikkend aan telefoon. 'Tuurlijk, kom naar buiten, naar de poort, ik ben er zo.' Ik luister naar wat hij zegt en ik loop naar buiten, deze keer wel eerst melden aan het secretariaat anders krijg ik weer problemen.

'Mijn moeder is gisteren gestorven en ik kan niet zo goed opletten.' Z ik tegen de vrouw en ze kijkt me met medelijden aan en knikt. 'Ga maar naar huis meisje.'

Ik begrijp in eerste instantie al niet waarom ik zelf naar school gekomen ben.

'Laura! Wat is er gebeurt?' Jasper komt naar me toegelopen en trekt me in een knuffel. 'I-ik heb ruzie met Dylan en ik m-mis mama.' Snik ik terwijl hij zacht over mijn rug wrijft met zijn vingers. Ik word er rustig van.

'Waarom heb je ruzie?' Ik kijk hem aan en begin te vertellen wat we allemaal tegen elkaar gezegd hebben. 'Meisje toch.' Hij plaatst een kus op mijn voorhoofd en gaat zitten op een bankje, ik volg zijn voorbeeld. We kijken elkaar in de ogen aan en even lijkt het dat Jasper iets wilt zeggen, maar dan lijkt hij zich te bekenden en kijkt hij toch weer de andere kant op.

'Nu wil hij me vast nooit meer zien.' Ik sluit mijn ogen en veeg de tranen van mijn wangen. 'Vast wel, stuur hem een appje dat je het wilt uitpraten.' Ik knik en haal mijn gsm boven.

Ik klik op onze chat. Deze persoon heeft u geblokkeerd. Is dat dan echt al het einde van ons twee, terwijl het nog maar net begonnen was?

Ik kijk met open mond naar mijn scherm. 'Hij heeft me geblokt.' Jasper krabt ongemakkelijk in zijn nek. 'Probeer dan morgen op school te praten of ga naar zijn huis toe vanavond.' Ik zucht luid.

'Was het maar zo gemakkelijk ja.' Mompel ik. 'Het is ook zo gemakkelijk.' Zegt hij. 'Als je echt van iemand houdt, heb je alles voor die persoon over en ga je altijd naar haar toe, ook al heb je andere plannen die je daarvoor in de war moet schoppen.' Hij kijkt me recht in de ogen. Ik slik en kijk naar de andere kant. Wat probeert hij te zeggen?

'Je hebt gelijk.' Zeg ik zacht en glimlach naar hem. 'Ik heb altijd gelijk Lautje.' Lacht hij en frons. 'In je dromen misschien ja.'

'In mijn dromen heb ik wel meer als alleen gelijk.' Zegt hij zacht en ik kijk hem fronsend aan. 'Wat bedoel je?' Vraag ik en hij schud zijn hoofd. 'Niets.' Hij doet zo vreemd vandaag.

'Waarom heb ik hem geslagen?' Begin ik over een ander onderwerp en Jasper kijkt me met een klein lachje aan. 'Geen idee, vroeger zou je dat nooit gedaan hebben.'

'Ik ben niet meer zoals vroeger Jasper, ik ben jaren gebruikt terwijl ik echt verliefd was, dan blijf ik niet meer dezelfde naïeve persoon.' En terwijl ik deze woorden uitspreek weet ik dat het waar is wat ik zeg. Soms hoop ik dat ik terug de Laura ben die ik vroeger was, voordat ik erachter kwam dat het allemaal niet echt was.

En wat als ik die dag niet naar Nick zou zijn gegaan, misschien zouden we nu dan wel nog samen zijn, en gelukkig.

~*~

Het is nu vijf uur, Dylan moet normaal thuis zijn. Wanneer ik aan zijn huis toekom bedenk ik me. Hij gaat me vast dom vinden omdat ik naar zijn huis kom. Maar als ik het nu niet doe, gaat er nooit iets van komen.