Love is a dangerous game

^5^

Wanneer ik mijn kamer binnenwandel besef ik me dat ik dit hele weekend nog niets voor school heb gedaan. Ik zucht luid en neem plaats aan mijn bureau.

Na twee uur cultuur, Frans en biologie gestuurd te hebben, heb ik er genoeg van en schuif mijn stoel naar achter. Het is ondertussen al elf uur en ik kleed me om.

Ik kruip in bed na te gaan kijken bij Nolan die al lag te slapen en val zelf in een diepe slaap na mijn wekker gezet te hebben.

Tien minuten voor mijn wekker afgaat word ik wakker en stap uit bed. Ik trek mijn jeans en een simpel rood shirtje aan.

'Laura?' Hoor ik wanneer ik de trap ben afgelopen. 'Hmm?' Ik kijk vragend naar Nolan. 'Beter ga je vandaag niet naar school.' Ik kijk hem raar aan. 'Hoezo dat niet?' Hij haalt zijn schouders op maar ik zie dat hij iets achterhoud.

'Zeg wat er is Nolan.' Hij zucht en knikt.

'Heb je al op Facebook gekeken?' Ik schud mijn hoofd. 'Dat zou je beter eens doen.' Ik knik en neem mijn gsm boven.

Ik open Facebook en verschiet van het eerste bericht dat ik binnen krijg. 'H-hoe?' Vraag ik gebroken en kijk Nolan met glazige ogen aan.

'Ik was het niet, echt, dat zou ik je nooit aandoen.' Ik knik en ga in de zetel zitten. 'Het was Dylan.' Zeg ik en er rolt een traan over mijn wang.

'Denk je?' Ik haal mijn schouders op en knik daarna. 'Jasper of Jenna zouden het nooit verspreid hebben.' Hij knikt. 'Het spijt me het was allemaal mijn fout als-' Ik laat hem stoppen met praten door hem in een knuffel te trekken.

'Het is niet jouw fout en ik ga vandaag gewoon naar school.' Hij knikt opgelucht en we eten nog een boterham met choco.

We stappen de schoolpoort binnen en ik zie al meteen dat alle hoofden mijn kant opdraaien. 'Ga maar naar Jenna toe.' Zeg ik zachtjes tegen Nolan wanneer ik haar zie staan. Hij knikt, lacht nog een keer naar me en is dan weg.

Amelie komt naar me toegesneld en kijkt me boos aan. 'Waarom mocht ik het niet weten en andere wel!' Roept ze boos en ik kijk har geschrokken aan. 'Iemand is er achtergekomen.' Fluister ik verdrietig.

'Ja mijn gat zeker! Wat een vriendin ben jij!' Schreeuwt ze en loopt dan weg.

Nog een bewijs dat ik beter geen hechte vriendinnen heb.

Ik zie Dylan staan lachen met een paar vrienden van hem die ik toen ook in het pretpark gezien heb en ik loop op ze af. Ik neem Dylan zijn arm vast en trek hem mee een eindje verder van zijn groepje.

'Klootzak!' Roep ik als eerste en hij kijkt me fronsend aan. 'Ik heb niets gedaan.' Verdedigt hij zichzelf. 'Je roddelt het door aan de hele school!' Schreeuw ik kwaad. 'Ik heb echt niets doorverteld, Nick stond hier aan de poort vanmorgen vroeg.'

Ik lach spottend en kijk hem aan terwijl ik mijn ogen rol. 'Nick is hier niet, en heeft geen idee dat ik hier ben dus je verzinsel is gefaald.' Leg ik hem boos uit.

'Geloof me dan niet, niet mijn probleem.' Snauwt hij. Ik trap op zijn schenen en hij kijkt me verbaasd aan. 'Wat doe je!' Roept hij boos. Hij heft juist zijn hand op om me te slaan maar word tegengehouden door iemand anders dat zijn arm vastneemt.

Ik kan niet geloven dat hij me wou slaan. Oké, we zijn geen vrienden en kennen elkaar amper, maar een meisje slagen dat doe je gewoon niet.

'Raak haar met één vinger aan en je durft je huis niet meer uit.' Sist Jasper en ik kijk hun twee dodelijk aan.

Als eerste preek ik verder op Dylan. 'Het is niet omdat jij geen hart hebt dat je dat van anderen moet vermorzelen!' Hij kijkt me boos aan. 'En Jasper ik kan best voor mezelf opkomen.' Mompel ik.