Love is a dangerous game

^33^

'Wat wil je daar eigenlijk gaan doen?' Vraagt Jasper nadat we een half uur in de auto hebben gezeten.

Ik haal mijn schouders op terwijl ik naar buiten blijf staren. 'Eigenlijk, heb ik geen idee. Ik hoopte gewoon dat ik daar misschien even rustig kon worden. Het hoeft maar heel even.' Zucht ik en merk dat mijn stem het op het einde van de zin begeeft.

'Ik heb te veel aan mijn hoofd.' Zeg ik wanneer ik mijn stem heb teruggevonden. 'En Dylan ging me helpen alles even te vergeten maar ik moest het zonodig weer verpesten.'

'Je bent te hard voor jezelf Laura.' Vertelt Jasper me waarop ik mijn ogen rol.

'Nee, ik ben gewoon zwak.'

'Dat ben je niet.' Spreekt hij me tegen waarop ik weer mijn ogen rol.

Ik kan er niet tegen dat mensen niet eerlijk tegen me kunnen doen. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, ik weet dat ik hier de slechte in het verhaal ben. Ik weet dat ik het verpest heb. En ik weet dat de anderen dit ook weten. Maar niemand durft eens tegen me te zeggen "ja, het is jouw fout" ondanks dat dat is wat ik nodig heb.

Het is niet omdat ik het meisje ben dat vroeger gebruikt is door een jongen en haar moeder is verloren dat ik alles verkeerd mag doen zonder dat iemand me iets zegt.

Want zo erg waren die tijden nog niet eens, buiten dat mijn moeder is overleden natuurlijk.

Ik was altijd gelukkig, Nick maakte me zo gelukkig. Niet alleen hij natuurlijk, ook al mijn andere vrienden.

'We zijn er.' Zegt Jasper na nog een tijdje gereden te hebben.

'Bedankt.' Zeg ik zacht en kijk eens rond. Op het eerste zicht is er niets veranderd aan de omgeving maar wanneer je meer in detail gaat kijken, zie je alle kleine verschillen.

De bloemen hebben aan andere kleur als wanneer dat ik hier vertrok, en  er zijn sommige straten heraangelegd. Het is niet meer de plaats waar ik me ooit zo thuis heb gevoeld. En het is nog niet eens zo lang geleden.

'Ik wist dat dit je pijn zou doen Laura.'

Ik reageer niet op zijn woorden maar slaak een diepe zucht.

'Is het goed als ik even ga wandelen en we daarna terug keren?' Vraag ik zacht waarop hij knikt. 'Tuurlijk.'

Het klinkt waarschijnlijk stom dat we helemaal naar hier rijden, dat ik dan gewoon even ga wandelen, en we daarna meteen terug keren. Maat ik wilde gewoon even mijn geheugen opfrissen. Dit is de plek waar ik ben opgegroeid, dit is de plek waar ik mezelf ben geworden. Dit is een plek dat altijd zeer belangrijk zal blijven.

'Mag ik mee of ben je liever alleen?' Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Je mag mee van mij.' Hij is ten slotte ook een deel van deze plek. Samen hebben we hier super veel herinneringen gemaakt die ik nooit meer zal vergeten.

Na een paar minuten komen we in het bos aan en snuif ik de frisse lucht op. Hier kan ik van genieten, de lucht, het geluid van de vogels dat fluiten, de blaadjes dat heen en weer vliegen. Fantastisch.

'Onze boomhut.' Zeg ik blij en klop op Jasper zijn schouder.

'Zou het nog stabiel zijn?' Vraag ik en bijt op mijn lip. Ik zou er zo graag nog eens in kruipen.

'Daar kunnen we maar op één manier achterkomen.' Zijn welbekende grijns komt boven en voor ik het weet zit hij al omhoog te klimmen. Ik volg zijn voorbeeld en let erop dat ik zeker alleen op dikke takken ga staan en niet op dunne dat kunnen doorkraken.

'Het is zo veel kleiner dan ik me kan herinneren.' Merkt Jasper op wanneer we beide in de boomhut zitten. Ik knik en zucht. 'Misschien zijn wij gewoon groter geworden.' Merk ik lachend op.

'Wijsneus, ik wilde nostalgisch doen maar dat heb je ook weer eens verpest.' Mompelt hij hoofdschuddend.

'Gaan we terug?' Vraagt hij en knik opnieuw.

'Voor dat dit in elkaar stort.' Ik ben de eerste dat eruit klimt aangezien ik het dichtste bij de opening zat.

'Weet je nog dat we onze papa's verplicht hadden om het in een week af te krijgen?' Vraag ik.

'Dus als jij het bent dat nostalgisch wilt doen mag het wel?' Vraagt hij met zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Maar ja, anders zouden we geen cadeautjes meer maken voor vaderdag.' Antwoord hij op mijn eerder gestelde vraag.

'Cadeautjes dat toch altijd flut waren aangezien wij niet konden knutselen.' Grinnik ik en haal een hand door mijn haar.

'Ik heb je eigenlijk nooit gevraagd hoe het met Mila afgelopen is? Na dat ik je dus verteld had dat ze vreemd ging met Nick?'

Jasper zucht en steekt zijn handen in zijn zakken.

'Ik heb haar eerst gevraagd of het waar was. Ze beweerde van niet, maar aan haar gedragingen en stem had ik door dat ze loog.' Mompelt hij. 'En dat was nog het stomste van alles, dat ze het niet toegaf.'

Ik kijk hem begrijpend aan.

'Anders had ik haar nog een kans gegeven weet je, maar ze loog en ontkende alles dus heb ik er een eind aan gemaakt. En ik heb geen spijt gehad van due beslissing tot nu toe.'

Even komt het in me op dat hij er niet lang om heeft gedaan om verder te gaan met zijn liefdesleven aangezien hij meteen voor mij ging. Maar ik hou mijn mond omdat ik niet nog iets wil verpesten.

'Heb je haar nog gezien?' Hij schud zijn hoofd op deze vraag.

'Maar genoeg over mij. Hoe ga je het goed maken met je vriendje?' Veranderd Jasper van onderwerp waardoor ik weer in de realiteit gezogen wordt.

'Eerlijk? Geen idee. Ik weet niet wat ik moet doe, het enige dat ik weet is dat ik hem niet kwijt wil, echt niet.'

Na deze woorden wandelen we in stilte verder.

Ik had ook geen advies verwacht van hem. Ten eerste zou het raar zijn en ten tweede is hij er altijd slecht in geweest.

Nu maar hopen dat alles terug goed komt tussen Dylan en mij.

Niet nagekeken want is nog maar net geschreven.

Het is stom & kort maar ik wilde even laten weten dat ik nog leef :)
Ik probeer zo snel mogelijk verder te gaan! Want nu was het echt een tijd geleden... I'm sorry