Rita's Life

Het ouderlijk huis

'Rita! Rita, heb je alles?' ;vraagt de sherrif. 'Ja' antwoordde ik.
'Ik wil je nog laten weten dat je hier altijd welkom bent.'
Ik lachtte en bedankte de sherrif voor haar steun en zorg die ze me gaf.

'Nou ik heb alles in de auto gedaan, we kunnen gaan!' Hoorde ik Charlie zeggen toen ze  kwam aanlopen. 'Niet zo sentimenteel  worden mam, Rita gaat alleen terug naar haar eigen huis, ze gaat niet naar de andere kant van de wereld wonen.'
Ik lachte en zei de sheriff gedag en stapte met Charlie in de auto, onderweg naar mijn huis. Een leeg huis vol dode herinneringen.

'Charlie bedankt dat je met me mee gaat, ik weet niet of ik het alleen had gedurft. Het is nu een paar maanden later sinds de ongeluk en nu kom ik voor het eerst weer in het huis van mijn  ouders, dat nu mijn huis is.'

'Tuurlijk, Rita je bent mijn beste vriendin en ik zal er altijd voor je zijn. Weetje wat, we pakken straks alles uit, en veranderen de dingen die je veranderen wilt en daarna gaan we naar het café en daar gaan we ons helemaal  vol gooien, okey?'

'Dat klinkt goed' zei ik en lachte met moeite naar haar. Dat merkte ze maar gelukkig zei ze er niets van, inplaats daarvan vertelde ze me over een jongen die ze ontmoet heeft. Mijn gedachte dwaalde af en ik kwam snel weer terig tot realitie toen Charlie een plotselinge wending maakte omdat er een schreeuwende merel tegen de ruit aan knalde. Ik was zo geschokken en Charlie verontschuldigde zich snel omdat ze weet dat ik nog al schrikkerig ben voor auto's.
Ik hield me groot voor haar en vertelde dat ik niet meer bang moet zijn voor auto's. Ze stemde er mee in en veranderde het gespreksonderwerp in het cheerleading programma van volgend school jaar. Ze probeerde me zelfs er van te overtuigen dat ik weer bij het team moet komen. Maar ik wijsde haar af, het bleef wel even in mijn hoofd rondhangen.

'Nou we zijn er hoor.' ;glimlachte Charlie naar me. 'Ja.' hoorde ik mezelf zeggen. Ik keek naar de voordeur en dacht aan het moment op de avond van het ongeluk toen ik met ruzie het huis uit liep opweg naar een feestje.

'Rita zullen we gaan?' vraagt Charlie me.
'Euhmm ja sorry, was weer eens aan het dagdromen.' Probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen.

We kwamen binnen in een grote hal met rechts en links een trap dat geleidelijk afliep naar boven en somen uitkwam op een plek. Alles was wit en muffig. Een opgekropt gevoel van emoties komt naar boven en de tranen beginnen te rollen. Herinneringen van mij en mijn broertje die samen met een matras van de trap af glijden kwam in mij op. En Charlie sloeg een arm om me heen en zei dat het allemaal beter wordt.
Ik wil haar geloven maar deze pijn en verdriet, maakt me boos en geeft me een machteloos gevoel.