Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 67

'Jij... jij-' ik merk hoe ik niet meer uit mijn woorden uitkom, en dat puur door allerlei verschillende emoties die door mijn lichaam heen razen. Ik heb mezelf gewoon niet meer in de hand, en de hormonen maken het er daar niet beter op. 'Hoelang loop je me nu al te zeggen dat je Saif zal vinden? Hoelang moet ik mezelf nog het verhaaltje zien aan te praten dat hij nog leeft?'

'Meryam, ik doe echt mijn uiterste best, maar steeds als we denken dat we op het goede spoor zitten gebeurt er wel iets waardoor we er weer helemaal naast zitten. Ik ben dag en nacht bezig met de zoektocht naar hem, de afgelopen nacht heb ik geen oog dichtgedaan,' zucht hij zacht, 'ik heb geprobeerd iets met de informatie te kunnen doen die je me hebt gegeven de dag dat hij werd vergiftigd door rattengif, maat tevergeefs...'

Wanhopig laat ik me op de grond neervallen nadat hij dat gezegd heeft. Ik begin geluidloos te snikken, waarna ik al gauw twee bekende armen om me heen voel. 'Kom maar, Meryam... kom maar,' fluistert Nisrine in mijn oor terwijl ze me voorzichtig overeind helpt. Ik houd me goed aan haar vast, en kort kijk ik vervolgens even naar mijn vader en Rayan die me vol medelijden aankijken. Nisrine neemt me terug mee naar mijn tijdelijke kamer, waar ze me op bed laat liggen. Snel loopt ze nog even naar de deur die ze op slot doet, waarna ze zich voor mij gaat vestigen.

Zonder iets te zeggen staren we elkaar aan, waarna haar blik naar mijn buik toe glijdt. 'Je bent twee maanden zwanger, toch?' Ze glimlacht voorzichtig, waar ik langzaam op knik. 'Tien weken om precies te zijn.' Ik zucht diep. 'Ik kan hier niet enthousiast om zijn Nisrine, hoe hard ik ook mijn best doe lukt dat me niet. Ik kan niet van mijn zwangerschap genieten als mijn man, de vader, spoorloos is. Natuurlijk ben ik dankbaar, ik bedoel, waarom zou ik dat niet zijn? Maar...'

Ik houd het niet meer droog, en begin vervolgens als een echte baby te huilen. Nisrine houdt me snel weer stevig vast, en weigert me ook los te laten. Snikkend sla ik mijn armen dan ook om haar heen. 'Teveel stress is niet goed voor de baby, Meryam... ik weet dat dat bijna onmogelijk lijkt maar-'

'Het is een tweeling.'

Geshockeerd laat ze me meteen los. Ze knippert een aantal keer goed met haar ogen, waarna ze haar hoofd schuin houdt. Plots krijgt ook zij tranen in haar ogen. 'B-Ben je serieus?' Verbaasd kijkt ze me aan, waarna ik knik. Meteen vliegt ze me om de nek terwijl ik kleintjes glimlach. 'Sinds wanneer weet je dat?' Nisrine kijkt me nog even geshockeerd aan. 'Sinds gister... ik loog toen ik zei dat ik alleen even kort een luchtje wilde scheppen, in plaats daarvan had ik een echo. Toen ik er achterkwam dat ik zwanger was, had ik echter al het gevoel dat ik er twee droeg en niet één. E-En... het ziet er niet uit alsof ik twee maanden ben,' mompel ik zacht. Ik staar even naar mijn opkomend buikje en wrijf er over heen. Ik zie haar in mijn ooghoeken langzaam knikken.

'Ik mis Saif...' zeg ik ineens emotioneel. Ze kijkt meteen naar me op. 'Ik wil hem zo graag vertellen dat ik verwachting ben, dit gevoel is zo killend Nisrine,' zeg ik nog even emotioneel terwijl je duidelijk kunt aanhoren dat mijn stem als maar verder breekt. 'Ik heb je niks verteld over de echo omdat ik daargeen vreugde wilde of wat dan ook, ik voelde me er te beroerd voor en stiekem wilde ik ook gewoon dat Saif zou meekomen en niemand anders...' Opnieuw begin ik te huilen, en het lijkt als maar luider te raken.

Nisrine probeert me door middel van allerlei verschillende manieren te troosten, maar niks, letterlijk niks gewoon, lijkt te werken. Ik trek me van haar los en pak mijn kussen vast, waarna ik nog altijd huilend mijn hoofd op het kussen zet.

Ik ben de hele maand zowat een emotionele wrak geweest. Ik at weinig, wat dus betekent dat ik een hoop kilo's ben verloren. Ik huilde alleen maar, en met alleen maar bedoel ik ook echt alleen maar. Ik werk overigens ook nu even niet meer, mijn werkgever heeft me verlof gegeven. Elke dag loop ik wel rond met suïcidale gedachtes, ik weet het, krankzinnig, maar de enige dingen die me nu tegenhouden zijn mijn zwangerschap en Saif die misschien nog leeft.

Depressief haal ik mijn hoofd van het kussen af, waarna ik mijn telefoon van mijn nachtkastje afhaal. Somber open ik mijn fotorol en scroll ik er doorheen. Ik stop bij een foto van Saif en ik op onze huwelijksreis. Al meteen weer springen de tranen mij in de ogen. Ik zoom helemaal in op zijn gezicht, en blijf er even een aantal tellen naar kijken. 'Ik hoop dat ze je ogen krijgen, Saif,' glimlach ik kleintjes. Nisrine moet om me glimlachen.

Ik scroll weer door, waarna ik al gauw een bruiloftsfoto tegenkom. Het was net na het moment dat ik een stuk van de bruidstaart in zijn gezicht had gedouwd. Ik begin zachtjes te lachen als ik er weer aan moet terug denken. 'Herinner je je dit nog?' Ik draai mijn telefoon naar haar om. Ze knikt lachend. 'Geweldige actie was dat Mery, kijk zijn gezichtsuitdrukking dan,' lacht ze nog harder. 'Gosh, ik mis hem zo,' grinnik ik zachtjes.

'Je zwangerschapshormonen fascineren me echt, het ene moment liep je nog te huilen en nu loop je alweer te lachen,' grinnikt Nisrine. 'Geloof me, mij ook.' Ik kijk haar even aan, en leg mijn telefoon dan maar weer weg. 'Het is een maandje nu, Nis... een maand,' fluister ik zacht. 'Hij komt terug Meryam, het is Saif... begin de hoop nou niet te verliezen.' Ze slaat een arm om me heen terwijl ze me blijft aankijken.

'Wat moet ik zonder jou, Nisrine?'

'Nou, precies niks.'

Ik rol met mijn ogen. Ze grinnikt kort, en gaat met haar hoofd op mijn schoot liggen. Ze kijkt even naar mijn buik. 'Je had tenminste geen flubberbuik voor je zwanger raakte, wat er nu dus voor heeft gezorgd dat je prachtig zwanger bent.' Ze kijkt er verliefd naar, waardoor ik mijn hoofd meteen schuin houd. 'Weet je zeker dat alles nog goed gaat?' 'Ja hoor, ik denk dat Maher nog steeds vader wil worden.' Meteen kijk ik alweer sip voor me uit. 'Sowieso nog wel,' fluister ik zacht.

'Sorry Meryam...' Ze kijkt me verontschuldigend aan. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik reageer een beetje overdreven, ik moet sorry-' Vanuit het niets wordt de deur opengeslagen door een hijgende Noureddine. Door de enthousiasme kan hij niet eens normaal meer uit zijn woorden komen waardoor het even duurt voor hij wat zegt. 'M-Meryam.' 'Ja?' Ik kijk hem met grote ogen aan.

'We hebben Saif gevonden.'

[A/N]

Vakantie... wat een rust. Like, for real.

How are you guys doing? I'm doing good, hamdoullilah.

Meryam is trouwens zwanger, what do you think about that? :)

Ik ga het toch proberen, maar het zou echt fijn zijn als jullie weer massaal op het sterretje zouden drukken. Ik merk wel dat de stemmen minder worden, maar ik denk dat dat ook vooral komt door de vakantie. Niet iedereen zit tijdens de zomervakantie op Wattpad, waaronder ik dus ook haha. But it would still make my day if you read this now and vote!

Ciao babes.

(Trouwens, ik denk dat het einde in zicht komt...)