Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 32

Langzaam open ik mijn ogen en knipper ik een aantal keer stevig. Ik kijk versuft naar mijn handen die vastgeketend zitten aan de stoel waar ik op zit en begin er dan aan te trekken. Ik zucht diep als het niet lukt om ze los te krijgen en kijk vervolgens verslagen naar mijn benen als ook die vastgeketend zitten. Ik laat een gefrustreerde grom en probeer mezelf opnieuw los te trekken.

'Hallo!? Iemand hier? Laat me gaan, alsjeblieft!' roep ik wanhopig. Ik probeer mezelf opnieuw los te rukken. Ik adem diep in en uit en kijk schichtig om me heen. Het licht in het kamertje, voor hoever je het een kamertje kan noemen aangezien het meer op een cel lijkt, is slecht belicht waardoor ik bar weinig kan zien.

'Daniël? Alsjeblieft!' smeek ik en bijt hard op mijn onderlip. Waar in hemelsnaam ben ik? Is dit opnieuw Adnane's werk? Heb ik niet al genoeg over me heen gekregen?

'Thank god, je bent eindelijk wakker,' hoor ik een vrouwelijke stem geërgerd zeggen. Mijn hoofd schiet meteen haar kant op en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik haar aan. 'Wie ben jij?' sis ik boos, terwijl ik mijn best doe om de angst in mijn stem te verbergen. Ik voel hoe mijn adem onregelmatig begint te worden door de woede en de angst die er in me op begint te borrelen. 'Ik? Ik ben jouw grootste nachtmerrie,' lacht ze even waardoor ik haar droog aankijk.

'Humor niet jouw sterkste punt? Oké dan, laten we maar meteen ter zake komen,' rolt ze met haar ogen terwijl ze er een stoel bij pakt en voor me komt zitten. 'Jij bent die ene Layla, is het niet?' sis ik nog even boos. 'Ik ben niet zomaar een Layla voor jou dame. Misschien was dat ik je grootste nachtmerrie zou zijn toch geen grapje,' rolt ze opnieuw met haar ogen. Ze slaat haar been over haar andere been heen.

'Wat moet je van me?' Ik haal opnieuw diep adem terwijl ik haar vragend aankijk. 'Je hebt wel wat van je vader af eigenlijk,' zegt ze ineens bedenkelijk zonder op mijn vraag te antwoorden. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog en verward kijk ik haar aan. 'Wat weet jij überhaupt over mijn vader?' vraag ik achterdochtig. Ik kijk haar fronsend aan als er zich langzaam een grijns op haar gezicht vormt. 'Je moest eens weten Meryam,' lacht ze terwijl ze terwijl ze over mijn schouder heen wrijft.

Ik kijk haar vies aan en til mijn schouder een stukje op zodat haar hand er van af valt. Haar aanrakingen doen me al niks goeds. 'Overdrijven is ook een vak, jeetje,' mompelt ze terwijl ze haar strakke rok af klopt. Ik reageer er niet op en blijf naar mijn handen staren.

'Hoe voelde dat? Er helemaal alleen voor staan na de dood van je, tja, moeder?' mompelt ze daarna. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en gaat goed zitten. Ik kijk meteen weg als ze dat vraagt en draai mijn hoofd dan ineens weer naar haar toe als ik me bedenk.

'Ik denk niet dat dat jou iets aangaat,' antwoord ik met opgetrokken wenkbrauwen waardoor ze me verveeld aankijkt. 'Dan niet, maar ik heb wel iets dat jou degelijk zal interesseren,' haalt ze haar schouders op.

'Oh ja, wat dan?' frons ik.

'Die ene vriendin van je, Yassira? Weet je waarom ze al die tijd niet meer op je belletjes en berichtjes reageert? Zal meteen ook haar afwezigheid verklaren,' grijnst ze duivels. Ik voel hoe mijn mond langzaam open zakt. Woedend probeer ik mezelf opnieuw los te krijgen.

'Wat heb je met haar gedaan!?' roep ik woedend uit. Ik kon veel hebben, maar aan mijn dierbaren moest je gewoon echt níet komen. Ik voel hoe mijn adem zo langzamerhand weer onregelmatig begint te worden. 'Niks hoor, ik heb al wel wat research voor je gedaan,' grijnst ze en vouwt haar handen ineen. 'Je hoort me eigenlijk te bedanken,' vervolgt ze er achterna.