Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 38

Een week later.

'Je vraagt me gewoon uit eten?' Met grote ogen blijf ik Saifeddine aan kijken die bezig is met het sorteren van een aantal papieren. 'Ja, is dat zo raar dan?' grinnikt hij zachtjes, waarna hij zijn blazer aan trekt.

'Nou, ehm,' hakkel ik terwijl ik naar mijn hakken blijf staren. 'Ben je dan nooit uit eten gevraagd?' Met gespleten ogen kijkt hij me even aan. Hij grist zijn autosleutels van zijn bureau en steekt zijn hand dan uit naar mij.

Glimlachend neem ik zijn hand aan waarna mijn wangen een beetje rood beginnen te kleuren. Ik voel me ineens zo geliefd en dit is niet iets wat ik ooit eerder heb meegemaakt bij een man.

'Nou, om eerlijk te zijn heb ik er me niet echt mee bezig gehouden waardoor mannen nooit echt de kans kregen om me überhaupt uit eten te vragen,' antwoord ik met een lichte blos op mijn wangen. 'Dan voel ik me vereerd dat ik de eerste mag zijn die je uit eten neemt,' glimlacht hij met zijn tanden bloot.

Beneden aangekomen maakt hij nog een korte praatje met Noureddine die me al die tijd grijnzend heeft aangekeken. Meer eigenlijk met zo'n blik die zegt dat hij me vanaf dag één al doorhad. Zijn blik negerend loop ik langs de receptie heen en blijven mijn ogen even haken bij Kate, de receptioniste, die ons nog totaal niet opgevallen was. Met een grote, neppe glimlach op mijn gezicht ga ik voor haar staan en houd ik mijn hoofd scheef.

'Wat is dat toch? Of jij komt hier steeds maar vaker en vaker, of hij gaat vaker per dag weg met de mededeling dat hij even bij zijn zusje langs gaat,' merkt ze jaloers op terwijl ze met haar gore, lange heksennagels druk op het toetsenbord blijft tikken. Ik kijk haar even met een vieze blik aan. 'Waarom sta ik hier überhaupt?'

'Ja inderdaad, hup terug naar waar je vandaan komt,' mompelt ze opgelucht terwijl ze haar hand voor mijn gezicht houdt. In een snelle beweging pak ik haar hand vast en trek ik haar ruw over de balie heen. 'Ik zou maar gauw op je woorden letten als ik jou was, jij weet nog half niet wie ik ben,' sis ik dreigend in haar gezicht waarna ik haar met een harde klap weer terug duw. Duidelijk geschrokken van mijn handeling herstelt ze zich snel weer.

'Uhm, kan ik je nog ergens mee helpen?' hakkelt ze zenuwachtig. 'Nee schat, gelukkig niet nee,' knipoog ik terwijl ik mijn haar recht in haar gezicht sla na het omdraaien. Lachend kijkt Saif me bij de uitgang aan en zet hij zijn hand op mijn middel neer als ik bij hem aankom. 'Agressief beetje, hmm?' 'Misschien.'

-

Genietend van de zachte windvlaag langs mijn gezicht loop ik met mijn ogen gesloten over het zand. Ik open één oog als ik iemand op me af hoor lopen en glimlach kort bij het zien van Saif. We hadden net gegeten in een restaurant met prachtig uitzicht op zand en zee tijdens een zonsondergang. Ik had hem net letterlijk gesmeekt om een rondje te maken op het strand.

'Jij lijkt hiervan te genieten,' merkt hij licht grijnzend op. 'Ik kwam hier altijd vroeger naar toe. Als ik mijn hoofd wilde legen bijvoorbeeld,' zeg ik naar waarheid wat hem langzaam laat knikken. 'Ik kan wel begrijpen waarom,' knikt hij. Na een tijdje laat ik mezelf zakken op het strand waarna ik mijn benen op trek. Ik sla mijn armen erom heen en merk al gauw op hoe Saif hetzelfde doet.

'Ik kan het maar niet plaatsen eigenlijk,' zeg ik uit het niets. 'En wat is het dat je maar niet kan plaatsen? Al heb ik een idee waar het over gaat,' snuift hij zijn neus nieuwsgierig op.

'In het begin kon je me gewoonweg niet uitstaan, daarna kwam dat gala en zoende je me, vervolgens maakte je me duidelijk dat er geen "wij" bestond,' begin ik met praten wat hem zacht laat grinniken. 'Ik wist het.' Ik negeer hem en zucht diep. 'Daarna Adnane. Je kwam me toen samen met Rayan redden. Mijn moeder waarbij je mij uit het niets steunde en-'

Ik haal diep adem. 'En Layla, mijn biologische moeder blijkbaar die jij hebt neergeschoten,' mompel ik. Het blijft stil van zijn kant. 'En niet te vergeten dat jij de zoon bent van mijn vaders moordenaar, dus-' 'Meryam, luister,' kapt hij me zuchtend af. 'Nee, laat me even uitpraten Saif,' onderbreek ik hem vervolgens.

'Je bent je vader niet, in geen enkel opzichte en dat weet ik maar al te goed. Begrijp me niet verkeerd, maar ik vind dat je het moet accepteren. Hetgeen accepteren wat hij jou, al weet ik niet wat er precies is gebeurd al die jaren, en je familie heeft aangedaan,' spreek ik uit. Hij kijkt even van me weg en terwijl ik het niet eens zelf besef duw ik zijn kin voorzichtig naar me terug.

'Ik kan begrijpen dat het niet makkelijk is. Ik heb gewoon een fijne jeugd gehad, dus met je meevoelen kan ik niet. Alleen,' zucht ik zachtjes. 'Dit is het lot, en dit is wat er voorgeschreven staat. Je kan niks aan het verleden veranderen, maar je toekomst? Je toekomst heb je zeker nog zelf in de hand,' knik ik vol overtuiging.

'En inderdaad, de gebeurtenissen in je leven maken je persoon die je vandaag de dag bent. Maar, je kan nog altijd wat aan die persoon veranderen door je zelf in de spiegel aan te kijken en jezelf te vertellen dat dit het leven is. Dat dit het verrotte leven is waar je door heen moet zien te komen en dan is aan jou de keus hoe je er door heen gaat komen,' spreek ik verder.

'Je moet jezelf vertellen dat jij alles kunt veranderen, zolang je maar doorzet en niet opgeeft bij elke klap die je weer ontvangt,' vertel ik door. 'Sommige mensen kiezen er voor om maskers op te houden bepalend welke ze gebruiken tijdens het weerzien van mensen. Sommige kiezen er juist voor om alles achter hun te laten en met een glimlach naar het leven te kijken,' glimlach ik kleintjes. Hij kijkt me verrast aan en even richt ik mijn blik op de golven die rustig steeds aanstromen.

'De sessies hebben me niet geholpen, de mensen rondom mij hebben me niet geholpen. Ik, ik heb mezelf geholpen. Kort na de dood van Layla heb ik nachten wakker gelegen, natuurlijk over haar overlijden. Maar dat was niet waar mijn gedachtes continu waren en wat me wakker liet blijven,' schud ik met mijn hoofd.

'Nee, totaal niet. Ik heb mezelf geleerd dat ik hier niks aan kan veranderen, ik het moet gaan accepteren en mezelf gewoon weer moet hervatten. Er zijn redenen waarom iedereen met alles anders omgaat,' eindig ik waarna ik heel diep adem haal.

'En er zijn redenen waarom ik niet zomaar een vrouw mee uit eten neem.' Verrast kijk ik dit keer op. 'Ik val op sterke, eigenwijze,' hij grinnikt even, 'onafhankelijke vrouwen die voor zichzelf opkomen en zich door niemand laten kleineren,' zegt hij.

'Ik val op het type vrouwen die bovenop bepaalde gebeurtenissen in hun leven komen zonder dat het de rest van hun leven beïnvloedt. En jij, Meryam Ahmadi, voldoet aan al die eisen.' Met open mond blijf ik hem staren.

'Er zijn redenen voor mijn kil en botheid, ik houd inderdaad een masker op,' knipoogt hij. 'Er zijn redenen voor mijn afgelopen gedrag jegens jou. Je was de dochter van de man die mijn vader had neergeschoten, ik raakte in paniek,' grinnikt hij.

'Maar ik ben bereid om mezelf open te stellen. Al zou me dat mijn trots kosten, ik zou het doen,' knikt hij dit keer vol overtuiging. 'Ik ben bereid mezelf open te stellen voor jou, Meryam.'

En na die woorden voel ik zijn zachte, tedere lippen weer op die van mij.