Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 26

'Mama, alsjeblieft. Verlaat me niet...' snik ik. Ik houd haar hand stevig vast. 'Alsjeblieft, ik wil je nog niet verliezen. Hoe ga ik mezelf nog onder controle houden? Hoe gaat Rayan zichzelf nog onder controle houden?' snik ik verder. Ik druk op dezelfde hand tientallen kusjes.

'Hoe ga ik ooit nog liefde kennen? Hoe ga ik ooit nog een emotie voelen? Als jij weggaat is het gedaan met me. Fysiek en mentaal ben ik dan gewoon klaar,' zeg ik waarna ik diep adem haal.

'Een ouder verliezen is één ding, maar beide ouders verliezen? Ik ga dat niet verdragen, het zal dan lijken alsof ik niet meer compleet ben...' zeg ik zacht. Het blijft dan een tijdje stil tot ik eindelijk weer verder spreek. 'Ik heb gehoord, dat als je in coma ligt je alles nog kon horen als het goed is, ik wil je nu wel vertellen wie Saifeddine Benahmed in mijn leven is. Nu, nu dat het nog kan,' begin ik aarzelend. Ik wrijf over haar hand heen.

'Saifeddine? Hoe ga ik beginnen...' bedenk ik en denk terug aan die bewuste dag.

'Hij redde me, hij redde me van een gruwelijke gebeurtenis waar ik voor de rest van mijn leven een litteken aan zou over houden mocht hij niet zijn opdagen,' begin ik terwijl er even een rilling over mijn rug loopt. 'Ik had mijn eer bijna verloren, maar laten we daar niet meer over praten. Ik wil het er niet meer over hebben. Laat ik maar verder gaan met wat er daarna gebeurde mama...' kuch ik opnieuw. Ik kijk weg om niet in huilen uit te barsten.

'Hij had me opgevangen, in zijn auto gelegd en wachtte tot ik wakker werd. Hij zette me veilig thuis af, maar mama, weet je wat ik toen der tijd niet snapte? Waarom hij niks over zijn identiteit los liet, maar nu weet ik het. Hij was bang dat ik er achter zou komen wie hij nou daadwerkelijk was en waarmee hij gelinkt was, maar destijds rinkelden er geen belletjes in mijn hoofd. Zijn achternaam is nu immers Benahmed,' zucht ik. Ik blijf maar over haar hand wrijven.

'Maar goed, ik kwam hem steeds vaker tegen. Zijn zusje werd mijn collega waardoor ik hem nog vaker zag, en toen kwam het gala...' zeg ik en dat laatste zeg ik wat zacht.

'Ken je Tim nog? Ik kwam hem weer tegen, hij knoopte een gesprek met me aan... God, wat haat ik hem, maar ineens, uit het niets, kwam Saif zich erbij mengen. Ik wist niet wat het was, maar de twee mannen hadden wat tegen elkaar. Haat was in elkaars ogen af te lezen, het zijn natuurlijk grote concurrenten van elkaar in de zakenwereld,' vertel ik door. Ik haal een hand door mijn haar.

'Kort daarna was ik gevlucht, ik vluchtte naar ik weet niet waar. Naar een schoonmaakhokje om precies te zijn, ik moest alles op een rijtje zetten. Ik dacht dat ik goed zat en Saif me niet zou vinden, maar tevergeefs, net op het moment dat ik weer weg wilde gaan opende hij de deur en sloot hij ons beide op. H-hij eh... hoe ga ik dit zeggen...' stotter ik. Ik wrijf vermoeid over mijn gezicht heen.

'Hij zoende me, ik kwam geklemd tussen de muur en hem te zitten waardoor ik geen kant meer op kon. Hij had me compleet gevangen, de man is lang en sterk. Wat kon ik terug doen? Ik met mijn 1,67 meter? En hij met zijn bijna 2 meter? Zoals ik al zei, hij zoende me. Het was zo passievol, zo teder. Het was geen ruwe kus, maar een zachte kus. Een kus om nooit te vergeten... Ik besefte maar al te goed dat ik over mijn oren verliefd op hem was en ik zielsveel van hem hield...' mompel ik zachtjes.

'Maar daarna? De schoft zei de maandag erna dat ik bij hem op kantoor kwam dat wat tussen ons speelde over moest zijn en niet verder kon gaan,' lachte ik schamper. 'Alsof er ooit wat tussen ons was geweest na die kus dan?' vraag ik meer aan mezelf. Ik kijk peinzend voor me uit.

'Maar goed zijn broertje, Noureddine, kwam binnen en zei tot mijn grote verbazing dat er steeds dieper werd gegraven in het verleden van oud bedrijf Ahmadi...' zeg ik waarna ik diep adem haal.

'Volgens hun had ik het verkeerd gehoord en zei hij Ahnaoui in plaats van Ahmadi. Maar dat kan dus niet, aangezien er nooit een bedrijf met de naam Ahnaoui heeft bestaan? En dat was het moment dat ik het zat was. Een weekje daarna wist ik waar Saif zich zou bevinden. Hij had een afspraak staan met een zakenman die een deal met hem wilde aangaan. Ik had een plannetje bedacht, dat uiteindelijk hélémaal fout liep. Tim liep liep naar binnen, raakte me op een gore manier aan waardoor Saif hem een aantal harde klappen uitdeelde en me ruw het restaurant uit trok,' vertel ik en wacht even tot ik verder ga.

'Hij was laaiend, ik had geprobeerd tegen te stribbelen maar zoals ik al zei was hij te sterk en had hij me toch zijn auto ingekregen. Op een gegeven moment begon hij vragen te stellen over papa. Ik kon het niet meer aan waardoor hij me beval naar huis te gaan,' ga ik weer verder.

'Ik stapte zo snel mogelijk zijn auto uit en zette het op een rennen naar mijn auto. Onderweg naar huis bleef ik maar door huilen. Ik kwam voor een stoplicht te staan, en zoals je al weet, ging het daar mis. Ik kwam in een auto-ongeluk terecht. Allemaal door hem. Allemaal door Adnane Bensaleh, de zoon van papa's moordenaar. Ik zag hem, waardoor ik in paniek raakte en zonder dat ik het besefte op het gaspedaal drukte. Hij had me ontvoerd uit het ziekenhuis, mee naar Duitsland genomen en heeft me daar letterlijk laten lijden,' vertel ik door. Ik voel hoe er opnieuw een rilling over mijn rug gaat.

'Het was me op een dag gelukt om een telefoon in handen te krijgen. Ik belde Rayan op en vroeg om hulp. Een tweetal dagen later, kwam hij samen met Saif om me te redden. Het was net op het nippertje, aangezien Adnane net op het moment stond om weg te rijden met mij in de auto. Naar een totaal andere plaats toe, maar laat ik maar zeggen, er waren veel schotten gevallen, waaronder één door mij. Saif werd neergeschoten door Adnane en door de schrik schoot ik Adnane neer,' slik ik en voel de tranen alweer branden.

'Op die gruwelijke avond kwam ik erachter dat Adnane en Saifeddine broers waren. En hoe het nu met Adnane zit? Ik heb werkelijk waar geen idee. Hij is spoorloos, de politie is nog steeds op zoek naar hem. Ik ben niet bang meer mama, als ik ga dan ga ik...' zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik leg mijn hoofd huilend op haar schoot neer.

Na een tijdje trek ik mijn hoofd overeind en wrijf ik vermoeid door mijn ogen heen. Ik voel een blik op me branden en draai mijn hoofd dan langzaam om. Ik kijk recht in twee donkerbruine ogen die me doordringend aankijken. Ik voel mijn adem in mijn keel stokken. Ben ik nou aan het hallucineren?

Oh.

Mijn.

God.

Mijn moeder schiet overeind en houdt mijn kin stevig vast. 'Benti, hij houdt van je. Het is iets dat ik heb doorgekregen. Saifeddine moet je niet kwalijk nemen voor de daden van zijn broer of vader. Ik ben zo trots op je mijn dochter. Je bent zo moedig en prachtig. Jij bent ons oogappeltje. Ik ben niet bang over jouw toekomst. Er zal iemand zijn die tot zijn laatste adem van je zal houden.' Mijn moeder kijkt me zwak glimlachend aan, gaat met haar hand langs mijn haar. Al die tijd heb ik haar met open mond lopen aanstaren. Het voelt alsof mijn hart het elk moment kan begeven. Zie ik dit nou goed? Ben ik aan het dromen? Was dit een hallucinatie?

Net wanneer ik wat terug wil zeggen, hoor ik ineens een luide piep van de apparaten komen. Mijn hoofd schiet meteen van de apparaten naar mijn moeder toe en pas dan besef ik dat ze zonet haar laatste adem heeft uitgeblazen.

En dit, dit is het moment dat mijn wereld definitief in elkaar stort.