Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 27

'En Meryam, hoe is het de laatste paar dagen verlopen?' Langzaam kijk ik mijn psycholoog aan die me verwachtingsvol aankijkt. Ik hoest even en haal diep adem. 'Slecht.'

'Slecht?' 'Ja, slecht.' Hij kijkt me ernstig aan. 'Oké Meryam, we boeken duidelijk geen vooruitgang. Hoe denk je dat dat komt?' vraagt hij terwijl hij rechtop gaat zitten. Hij kijkt me vragend aan.

'Je wereld dat in elkaar stort is niet niks, Daniël,' zeg ik zacht en kijk de andere kant op. 'En dat is waarom je hier bent, ik wil je proberen te helpen. Ik wil je laten inzien dat de wereld nog niet voorbij is. Een vrouw zoals jij hoort van de wereld te genieten en wat het te bieden heeft Meryam,' vertelt hij me waarna hij even glimlacht.

Ik negeer zijn woorden en krab even op mijn wang. 'Ik heb nachtmerries,' zeg ik uit het niets. 'Nachtmerries?' 'En hallucinaties, ik heb vaak het gevoel dat ik helemaal gek word en mezelf niet meer onder controle kan houden,' zeg ik alsof het niets is.

Om precies te zijn is het twee weken geleden, twee weken geleden dat mijn moeder, net zoals mijn vader, voor mijn ogen haar laatste adem heeft uitgeblazen. De afgelopen twee weken zijn een hel voor me geweest. Ik had niemand om op te steunen. Nadat Rayan het had te horen gekregen is hij spoorloos verdwenen waardoor ik soms het gevoel heb dat ook hij weg is.

Ik heb een break genomen van werk, waardoor ik dus de hele dag thuis opgesloten zit. Daar waar alle herinneringen naar boven komen, daar waar ik fysiek gek word. Ik heb mezelf gedwongen om langs een psycholoog te gaan. Ik kan niet meer met de depressie leven. Ik heb het gevoel alsof alles geen zin meer heeft. Alsof alles me tegenwerkt en ik hier beter toch niet kan zijn. Niemand gaat me toch missen, niemand houdt nu toch van me. Wat hebben de mensen rondom mij te verliezen?

'Allereerst, waar gaan je nachtmerries over?' vraagt hij op een rustige toon terwijl hij wacht op een antwoord. 'Verschillend, soms droom ik dat er een pistool tegen mijn slaap gehouden wordt,' zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal.

'En soms?' 'En soms droom ik dat ik mijn ouders voor me op de grond zie liggen, dood, met allemaal bloed rondom ze heen. Dat ik dan daar tussen ze in zit, hysterisch aan het huilen ben en loop te gillen dat ze niet dood mogen gaan En dat ze me niet mogen verlaten,' zeg ik alsof het niets is. Ik begin te staren naar mijn zwarte All Stars.

'En je hallucinaties?' 'Mijn hallucinaties? Soms zie ik ineens Adnane voor me. De ene keer wilt hij me pijn doen en de andere keer staat hij op het punt me aan te randen,' zeg ik opnieuw schouderophalend.

'Adnane, dat was toch-' 'Ja,' onderbreek ik hem als teken dat hij gelijk heeft. Hij schraapt zijn keel even. 'Ik neem aan dat je van de hallucinaties al wat langer last hebt, of niet?' vraagt hij terwijl hij door zijn handen heen wrijft. 'Hoe bedoel je?' vraag ik verward. 'Je hebt volgens mij al wat langer last van die hallucinaties en ik denk ook van die nachtmerries. Eerder dan dat je moeder overleed,' legt hij uit waarop ik langzaam knik.

'Dat klopt inderdaad, maar die dromen en die hallucinaties veranderen. Ik heb wel vaak dat een nachtmerrie of een hallucinatie zich opnieuw afspeelt, maar als dat gebeurt, ben ik niet zo bang meer,' zeg ik schouderophalend.

'Ik heb het idee dat sinds het overlijden van je moeder die hallucinaties en nachtmerries zich aan het opstapelen zijn. Dat ze erger worden, doordat je het voorgeval van Adnane nog aan het verwerken was. Dit is iets waar we echt aan moeten gaan werken, Meryam,' zegt hij terwijl hij zijn vingers even knakt.

Ik knik langzaam en haal diep adem.

'Maar ik neem aan dat er meer in je leven afspeelt op dit moment op het vlak van liefde bijvoorbeeld. Dat speelt ook een grote rol,' zegt hij terwijl hij over zijn been wrijft. Ik slik even als hij dat zegt en wend me van hem af. 'Verliefd? Verloofd? Getrouwd? Of misschien zelfs gescheiden?' vraagt hij nieuwsgierig.

'Geen van alle vier,' mompel ik. 'Ik heb het gevoel dat dat niet helemaal waar is,' zegt hij zacht waarop ik hem aankijk. 'De kranten stonden er vol mee Meryam, van dat ene bal,' zegt hij na lang twijfelen. 'Van Saifeddine? Ik hield inderdaad van hem, met nadruk op hield. Ik haat hem nu.'

'Wat is het waardoor je hem haat? En waarom heeft het zo'n grote impact op je als iemand hem opbrengt?' vraagt hij nieuwsgierig waardoor ik een wenkbrauw op trek. 'Het is de zoon van mijn vaders moordenaar, dat zegt genoeg Daniël,' zeg ik bot en sla mijn armen over elkaar. Ik zie hem verward kijken waarop ik diep zucht. 'Zijn echte naam is Saifeddine Bensaleh,' mompel ik.

'Of naja, dat was zijn naam. Nu is het veranderd naar Benahmed,' mompel ik er nog achter na. Nu ik zo denk, had ik dat beter niet moeten zeggen. Ik zie hem een 'o' mondje maken en langzaam knikken. 'Dus Adnane en Saifeddine zijn broers?' vraagt hij ter verduidelijking. 'Inderdaad,' zeg ik zacht.

'Maar ik neem aan dat je voordat je verliefd op hem was geworden het nog niet wist, of wel?' 'Klopt,' mompel ik zachtjes. 'Wat maakte je zo verliefd op hem?' Hij kijkt me nieuwsgierig aan. 'Weet ik veel, waarom moet ik daar antwoord op geven?' vraag ik verward.

'Het helpt mij om jou beter te helpen, zodat ik genoeg over je weet om je te begeleiden,' zegt hij terwijl hij even kucht. 'Maar waarom dan? Dit heeft toch niks te maken met mijn depressie?' vraag ik nog even verward terwijl ik een hand door mijn haar heen haal.

'Oh echt wel Meryam, meer dan je denkt.'