Eudox | Boek 1 | De Ontwaking

11 | Familie

Voorzichtig stond ze op, haar zwakke lichaam niet sterk genoeg om haastige, zware bewegingen te maken, en keek vervolgens naar zichzelf in de spiegel. Ze had geen spierwit gezicht meer en haar lippen hadden weer hun normale kleur gekregen. Haar haren zaten nog steeds in de klitten.

Daphne ging weer bij de openhaard op het matras zitten en staarde dood naar het flikkerende vuur.

Even later hoorde ze het slot weer omgedraaid worden, waarna de deur geopend werd. Nevelin kwam de ruimte binnen en achter haar volgde een jongen die ietsjes langer was dan haar. Hij had lang groen haar en donkergroene ogen.

Met een vooroordelende blik keek hij naar haar terwijl hij verder naar binnen kwam. "Moeder? Wie is dat?", vroeg hij, terwijl Nevelin de deur weer opslot deed en vervolgens naar Daphne toeliep.

"Dit is Daphne. Daphne, ontmoet mijn zoon, Zona".

Daphne's grote ogen bleven op Zona hangen, die koppig haar blik ontweek. Het was overduidelijk dat hij haar hier niet wilde hebben. Ze liet verlegen haar hoofd zakken.

Nevelin die ondertussen bij Daphne gehurkt zat zag het en grinnikte. "Geen zorgen. Hij heeft weer een van zijn pest humeurs. Hij is normaal super aardig hoor", verzekerde ze en overhandigde haar een bord met vless, aardappelen, groente en een stuk brood, allemaal heerlijk warm.

"Hier. Word je lekker vol van".

Daphne nam het dankbaar aan."Dankjewel", zei ze zacht, voordat ze er lustig van begon te eten.

Zona maakte een bespottelijk geluid met zijn mond. "Pff. Je brengt mij nooit eten naar bed".

Nevelin gaf hem een strenge blik. Hij haalde zijn schouders onschuldig op. Ze keek weer om naar het genietende meisje en keek haar nieuwsgierig aan.

"Zeg eens lieverd. Hoe komt het dat je helemaal zo bevroren was? Waar kom je vandaan?", vroeg ze. Daphne keek haar aan. "Filadelfinsum".

Nevelin haalde verbaasd haar wenkbrauwen omhoog. "Filadelfinsum? Dat is best wel ver van hier? Kwam je hier nou lopend?", vroeg ze ongelofelijk. Daphne knikte. Nevelin keek haar zoon kort aan, die het meisje bezorgd bekeek.

"Waar zijn je ouders dan?", vroeg Nevelin verder. Daphne stopte meteen met eten. Ze keek neergeslagen naar haar eten en Nevelin begreep het al, waarna ze haar spijtig aankeek.

"Oh... het spijt me, lieverd".

Daphne bleef naar haar bord staren, proberend om de traumatiserende beelden niet voor ogen te zien.

"Wanneer?", vroeg Nevelin voorzichtig. Daphne slikte. "Drie jaar geleden. Door Orken", antwoordde ze kortaf.

Nevelin zuchtte geergerd, waarna ze het gesprek over iets anders veranderde. "Wat kom je in Salomé doen?".

Daphne keek haar toen met vastberaden ogen aan. "Ik ben hier om de feeënbeschermingsdienst academie te bereiken. Ik wil een krijger worden".

Nevelin keek haar eerst verrast aan, voordat haar blik en ze haar onder de indruk aankeek. "Dat is dapper van je. Ik heb het gevoel dat je dat ook zal lukken".