Sıcak Kanatlar

XI*

Bildiğim ve bilmediğim her şeye öfkeliydim.

Mümkünse.

Ben sadece normal olmak istiyordum. Ama bana bir öze sahip olduğum söylendi.

Öz de ne?!

Aslında her şeyin farkındayken ve beynim her şeyi yerli yerine oturtmuşken bir türlü kabullenemiyordum.

Ben insanım!

Kendime sürekli bunu söylüyordum.

Aksi halde içimdeki tiksinme duygusuna engel olamıyordum.

Bu çok saçmaydı!

Ne yani bir filmde miydik?

Ne özü?! Ne sahibi?! Kim bana sormuş? Sıçtığımın özü!

Avatar mıyız?

Herkes toplanmış bana bir doğum günü şakası mı düzenliyor?

O lanet şey sadece saçmalıktı. Suyu veya ateşi bükemezdiniz!

Karşıdan gelen Kayla'nın gülüşü düşüncelerimi böldü. Kesinlikle görmek istediğim son kişiler listesinde yer alıyordu.

Hatta hiçbir listemde yer almıyordu.

Aslında şu aralar görmek istediğim tek şey yatağımdı. Tıpkı bir ergen gibi. Tıpkı olması gerektiği gibi.

Ben onu umursamayıp geçmeyi düşünürken O açıkça bunu istemediğini belli etti.

Sırıtırken kollarını göğsünde birleştirdi ve yanımdan geçerken omuz attı.

Biraz olsun büyüyüp değişemez miydi?

Üstelik bunun için fazladan çaba harcaması gerekiyordu. Aramızda en az on santim vardı.

Tamam, biraz kısaydım.

Gözlerimi devirip sıktığım dişlerimin arasından ''Git başımdan.''dedim.

''Ne o? Artık denk olmadığımızı anladın mı?''dedi yayarak.

Küçümseyici bakışlarını bir daha atamasın diye gözlerini oymak istiyordum.

Burnumdan soludum ve yürümeye başladım.

''Ya, ne demezsin.''diye mırıldandım.

''Beni görmezden gelme!''

İlk defa bana laf sokmasını karşılıksız bırakmıştım.

Arkamda sinirli tepinişlerini görmezden geldim. Onu çıldırtmak bana farklı bir zevk veriyordu. Bu durumda bile gülümseyebiliyordum.

Sanırım bundan sonra küçümseyici bakışları beni en az rahatsız edecek kişi O'ydu. Kimsenin evlatlık olduğumu bilmesini istemiyordum.

O her durumda beni küçümsediği için bu benim canımı sıkmazdı.

Yurt binasına vardığımda adımlarım önce yavaşladı sonra durdu.

Ne diye buraya gelmiştim ki?

Moralim o kadar bozuktu ki Derek'i bile görmek istediğimi sanmıyordum.

Hayır, aslında bu moral bozukluğu değildi.

Hissettiğim yalnızlığın içine biraz daha dalarken acelesiz adımlarla geri döndüm.

****

Okuldakilerin onlara olan ilgisi canımı çok sıkmıştı.

İlk gün olduğu için olmasını umuyordum.