The truth about forever//J.S

✨26✨

~Alexa's pov~

Langzaam open ik mijn ogen en kijk rond.
Wacht...dit is niet mijn kamer...Owhh ja, ik ben bij Noah.
Ik ga rechtzitten en kijk naar Noah die zelf ook in slaap gevallen is. Ik glimlach en loop naar hem toe waarna ik op het einde van zijn bed ga zitten. Eigenlijk heb ik hem te veel afgekeurd terwijl hij echt nog een lieve jongen is.
"Heyy." Zeg ik zacht als hij zijn ogen opent.
"Hey, ben je al lang wakker?" Vraagt hij hees.
"Nee, net." Lach ik.
Hij kijkt me aan en gaat recht zitten. "Ohh oké, voel je je al beter?" Vraagt hij.
"Ja, het gaat wel. Hoe komt het eigenlijk dat je zoveel weet over mijn ziekte?" Vraag ik een beetje verward.
"Mijn zusje had het ook.." zegt hij waarna hij naar de grond kijkt.
"Had? Dus het is geneesbaar?" Vraag ik blij.
"Nee, mijn zusje is dood Alexa." Zegt hij aarzelend. Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft en ik begrijp hem volledig. Amélie, mijn zusje is ook gestorven dus ik weet hoe hij hem nu voelt. Mijn glimlach verdwijnt snel van mijn gezicht.
"Het spijt me, dat wist ik niet. Maar hoe komt het dat ze is gestorven als ik dat vragen mag?"
"Door de ziekte van Méniere, de ziekte die jij dus ook hebt.  Maar geen zorgen, het is in de meeste gevallen niet dodelijk. Mijn zusje had die ziekte al lang maar niemand wist het, ze wist het zelf ook niet tot dat ze op een keer van de trap viel." Mijn ogen worden groot en ik kijk hem afwachtend aan. "Ze moest naar het ziekenhuis en daar ontdekten ze dat ze een hersentumor gekregen had door die ziekte. Als we het vroeger geweten hadden leefde ze nu nog." Zegt hij verdrietig.
Ik kijk hem medelevend aan.
"Maar laten we ergens anders over praten, ik heb het hier nogal moeilijk mee." Zegt hij snel.
Ik knik maar blijf stil.
"Dus vertel me eens over jou familie. Heb je broers of zussen of ben je enig kind?" Vraagt hij nieuwsgierig.
"Euhmm...mijn zusje en mijn vader zijn gestorven toen ik nog jong was en mijn moeder leeft wel nog maar ik zie haar bijna nooit omdat ze mij op dit internaat gezet heeft." Zeg ik kort en snel.
Hij kijkt me triest aan. "Had je zusje dezelfde ziekte?" Vraagt hij.
Ik slik de brok in mijn keel weg en kijk op.
"Sorry. Dat had ik niet moeten vragen, je moet het niet zeggen als je dat niet wilt."
"Neenee het is oké. Ze is gestorven in een auto ongeval net zoals mijn vader." Zeg ik.
Hij knikt en trekt me in een knuffel.
"Ze hebben het daarboven beter, anders leefden ze met pijn." Zegt hij zacht.
Ik knik en knuffel hem stevig terug.
Even blijft het stil waarna Noah gaat rechtstaan zijn keel schraapt. "Kom dan gaan we naar de schooldokter." Zegt hij als hij zijn hand uitsteekt naar mij.
Ik pak zijn hand aan en word omhoog getrokken.

We lopen door de gangen op weg naar de schooldokter. "Hé Noah, waarom loopt er niemand in deze gang?" Vraag ik verward.
"Er wordt nog altijd les gegeven hoor." Zegt hij waarna hij lachend met zijn ogen rolt.
"Owh jha." Zeg ik lachend om mijn domme opmerking.
Als we aankomen bij de schooldokter mogen we direct naar binnen.
Nadat we alles uitgelegd hebben zegt de dokter "Sorry maar ik kan je niet helpen, je zal naar het ziekenhuis moeten gaan zodat ze daar kunnen kijk wat er aan de hand is."
"Maar ik zit op internaat.." zeg ik aarzelend.
"Dan worden je ouders gebeld zodat ze je kunnen ophalen." Antwoord hij.
"Dat kan niet. Mijn moeder die reist vaak voor haar werk, waarschijnlijk zit ze nu zelfs aan de andere kant van de wereld."
"Je vader dan?" Zegt hij op een 'duhh' toon.
"Mijn vader is dood." Antwoord ik met een neutraal gezicht. Waarom begint iedereen over mijn familie vandaag?
"Ohh---euhmm...--broers of zussen die met de auto kunnen rijden?" Vraagt hij dan lukraak.
"Nope." Antwoord ik.
"De school zou wel vervoer kunnen regelen maar helaas moet er iemand van je ouders- in dit geval je moeder bij zijn omdat je minderjarig bent."
Ik zeg niks, hij weet dat mijn moeder niet kan komen dus hij moet stoppen met zeuren.
"Mijn ouders zouden wel mee willen gaan met haar." Komt Noah tussen ons beide in.
"Aangezien de omstandigheden van Alexa denk ik dat het ziekenhuis het wel goedkeurt als er gewoon een volwassene bij is. Vind je dat goed Alexa?" Zegt de dokter.
Ik knik twijfelend. Ik heb toch een andere keuze.
"Is het goed dat ik mijn moeder anders zelf bel?" Vraagt Noah.
De dokter knikt. "Ik neem aan dat jij meegaat naar het ziekenhuis?" Vraagt hij aan Noah.
Noah knikt. "Ok dan licht ik de directeur in dat jullie niet op school zullen zijn tot het goed gaat met Alexa."
Ik en Noah knikken dankbaar waarna we buiten op een bankje gaan zitten.
"Ik bel even mijn ouders, goed?" Vraagt hij.
Ik knik waarna hij opstaat en een eindje verder loopt om wat privacy te hebben.

~ Noah's pov ~
"Hé mam!" Zeg ik als mijn moeder de telefoon opneemt.
"Oh hey Noah wat een verassing, ik wist niet dat je zou bellen! Hoe gaat het?" Vraagt ze enthousiast.
"Kan beter maar gaat wel." Antwoord ik zachtjes.
"Wat is er lieverd?" Vraagt mijn moeder bezorgd.
"Ik heb een meisje ontmoet en --" mijn moeder kapt me af.
"Is het weer 1 of andere slet?" Vraagt ze boos.
"Nee! Mam! Ze is niet mijn vriendin, nouja eigenlijk wel maar niet vriendin vriendin maar vriendin zoals in vriend. Ze is bijzonder mama."
Het blijft even stil aan de andere kant.
"Woww dit heb ik je nog nooit horen zeggen.
Noah? Liefje wat is er aan de hand?" Zegt ze na een tijdje.
"Dus mijn vriendin Alexa heeft de ziekte van Méniere, en het gaat niet goed met haar. Ze moet naar het ziekenhuis maar ze zit dus op internaat en haar moeder reist voor haar werk dus zij kan niet komen maar een moet een volwassene bij zijn." Zeg ik aarzelend.
"En haar vader dan?" Vraagt mijn moeder afwachtend.
"Die is gestorven." Zeg in somber. "Mam, wil je alsjeblieft meegaan? Ik wil niet dat haar hetzelfde overkomt als Luna. (Luna is zijn zusje)"
"Natuurlijk ga ik mee! Wanneer moet ik komen?" Vraagt ze.
"Zo snel mogelijk." Antwoord ik.
"Over een uur ben ik er. Goed?"
"Ja, dankje mam. Ik hou van je." Zeg ik snel.
"Ik hou ook van jou Noah" zegt ze verbaasd waarna ze de telefoon afdrukt.

~ Alexa's pov ~

Noah komt met een glimlach naast mij zitten.
"Over een uurtje is ze er." Zegt hij.
Ik knik. "Dankje dat je dit wil doen voor me."
Zeg ik met een kleine glimlach.
"Natuurlijk, ik wil je helpen! Je bent ondertussen toch wel mijn beste vriendin geworden." Zegt hij met een knipoog.
Ik lach eventjes. "Die knipoog laat je beter achterwege." Snel sla ik mijn handen voor mijn mond. "Zei ik dat luidop?" Vraag ik lachend.
Noah knikt met opgetrokken wenkbrouwen.
"Sorry maar je kan gewoon echt niet knipogen." Zeg ik lachend. Hij legt zijn hand op zijn hart en kijkt me beledigt aan.
"Is dit mijn bedankje omdat je help?" Vraagt hij.
"Sorry, allerallerbestevriendvandehelewereld." Zeg ik lachend ondertussen dat ik hem knuffel.
"Hmm...ik vergeef je omdat jou knuffels echt fantastisch zijn." Lacht hij waarna hij zijn armen ook om me heen slaat.
Dit had ik nodig na alle stress door die ziekte, gewoon 5 minuutjes lachen met Noah.
Als ik tijdens knuffel over Noah zijn schouder kijk zie ik Jacob staan. Hij kijkt boos en verdrietig. Ik trek mijn wenkbrauw vragend op, wat zou er aan de hand zijn met hem?

A/N
Ik heb weer een eeuw niet geupdate, nog eens sorry daarvoor.🙂
Wie shippen jullie?
- JALEXA [Jacob-Alexa]
- JALISA [Jacob-Lisa]
- ALOAH [Alexa-Noah]
- NOARA [Noah-Laura]