The truth about forever//J.S

✨19✨

~Alexa's pov~

De hele dag was ik super zenuwachtig om met Jacob te praten en nu is het zover. Hier zit ik dan wachtend op Jacob...ik zie een donker figuur dichtbij staan. Het figuur komt mijn kant opgelopen en het maanlicht schijnt op hem. Ik bekijk het goed en zie dat het Jacob is. Ik zucht van opluchting en stap naar hem toe. Als we bij elkaar staan is het een tijdje stil. 'Dus...waarom wou je me spreken?' Vraagt Jacob uiteindelijk.
Ik kijk hem aan. 'Jacob...ik ben helemaal verward sinds de eerste keer dat ik je terug zag. Je bent veranderd en iedereen zegt dat het mijn schuld is. Waarom? Ik begrijp het niet.' Zeg ik met een diepe zucht. 'Ik ben niet veranderd. Ik heb gewoon nieuwe mensen leren kennen en nieuwe vrienden gemaakt. Mijn oude vrienden deden me te veel denken aan jou.' Antwoord hij. Ik kijk hem onbegrijpend aan.
'Weet je nog dat we aan elkaar hadden belooft om iedere week te bellen?' Vraagt hij.
'Ja,natuurlijk'
'Jij hebt die belofte gebroken.' Zegt hij stil.
'Wat?! Waar heb je het over? Jij was degene die geen contact meer wou met mij!' Roep ik boos.
'Nee de laatste keer zei je dat jij me de volgende keer eerst zou bellen en dat deed je niet!' Roept hij boos terug.
'Dat is niet waar! Ik heb je verschillende keren proberen bellen maar jij drukte me telkens weg en daarna stuurde je een sms dat het beter was om geen contact meer te hebben!' Mijn stem slaat over. Dat betekent dat ik op het punt sta om in tranen uit de barsten. Hoe durft hij te zeggen dat het mijn schuld is?
'Ik heb je nooit een sms gestuurd!' Roept hij.
'Oh echt wel! Waarop probeer je te zeggen dat het mijn schuld is? Ik heb helemaal niks misdaan!'
'Het is sowieso jou schuld! Jij bent degene die naar Amerika ging! Jij ging weg,niet ik.' Zegt hij. En op dat moment rollen de tranen over mijn wangen. 'Ik weet dat ik fout zat door weg te gaan.' Piep ik. 'Maar ik wou niet dat ons contact wegging.' Zeg ik snikkend.
Jacob veegt mijn tranen van mijn wangen en trekt me in een knuffel. 'Ik zweer dat ik een sms kreeg waarin stond dat je geen contact meer wou.' Mompel ik huilend tegen zijn borst. 'En ik zweer dat ik je die sms nooit heb gestuurd.' Zegt hij terug.
Hij wrijft over mijn haar. 'Het is oké,je hoeft niet te huilen.'
Hij laat me los en ik kijk naar mijn schoenen. 'Hé Alexa,kijk me aan' zegt hij terwijl hij mijn handen pakt. Ik kijk hem aan. 'Iemand zit hier achter,iemand heeft ervoor gezorgd dat wij geen contact meer hadden. Maar we gaan samen uitzoeken wie dit heeft gedaan. Goed?' Ik knik. Hij knuffelt me nog eens stevig en daarna laat hij me los. 'Dankje dat je wou praten met me maar ik moet terug naar mijn kamer anders krijg ik weer straf omdat ik te laat ben.' Zeg ik. 'Wacht ik moet je nog iets zeggen. Nou ja ik moet het eigenlijk niet zeggen maar als ik het je niet zeg ga ik een schuldgevoel hebben en ik wil ni---' Jacob ratelt nerveus door maar ik onderbreek hem. 'Zeg het nou maar gewoon.' Lach ik. 'Uhm ja het zit zo,ik heb een vriendin en ja daarmee bedoel ik vriendin vriendin.' Zegt hij snel. Auwchh dat doet pijn maar ik kan het hem niet kwalijk nemen ik heb zelf ook een vriendje gehad na hem. (Hunter)  'Oh' is het het enigste wat ik nog kan uitbrengen en daarna loop ik naar mijn kamer,waar ik de hele avond en nacht heb liggen huilen in mijn kussen en Laura haar vragen genegeerd heb.