The truth about forever//J.S

✨11✨

~Alexa's pov~

'Ik moet even gaan,blijf je wel hier? Ik kom zo terug.' Zeg ik tegen Niels.
'Waar ga je heen?'  Vraagt hij.
'Het pleintje hierachter,naar Esmee'
'Je kan Esmee niet vertrouwen, je weet zelf hoe ze is'
'Ja ik weet hoe ze is,maar ze heeft ook gevoelens hoor' zeg ik.
'Wie weet staat ze daar met een groepje jongens om je in elkaar te slaan' mompelt hij.
'Zo erg is ze nu ook weer niet.'
'Je kent haar niet' zegt hij boos.
'Dan leer ik haar wel kennen' zeg ik boos terug als ik naar de deur loop.
'Als je nu weg loopt,is het voorbij tussen ons!' Roept hij boos.
'We hebben niet een iets!' Roep ik terug als ik de deur openmaak.
'Nee,wacht..blijf hier!' Roept hij als hij achter mij aan loopt en mijn arm pakt.
'Waarom zou ik?!' Roep ik boos.
'Hiervoor' zegt hij als hij zijn lippen tegen de mijne drukt. Ik trek weg. Dit spelletje heeft lang genoeg geduurd. 'Als je me vraagt om te kiezen tussen een jongen die met mijn gevoelens speelt of een huilend meisje dat getroost wil worden dan...dag Niels'
Ik gooi de deur dicht en loop naar het pleintje.
Daar zie ik een huilende Esmee,zoals ik al had verwacht.
'Hé wat is er?' Vraag ik
'Sorry dat ik je liet komen maar er is niemand anders die bij me wil komen'
Ik kijk haar bezorgd aan. 'Zeg nu maar gewoon wat er is'
'Het spijt me heel erg dat ik zo gemeen tegen je deed maar ik was jaloers op jou omdat Niels jou wel leuk vind...' Snikt ze.
'Maak je maar geen zorgen..na vandaag zullen ik en Niels zeker nooit samen zijn' zucht ik.
'Wat is er gebeurd dan?' Vraagt ze.
'Maakt niet uit,ik ben naar hier gekomen voor jou. Niet om over mezelf te praten.'
Ze zegt een tijdje niks meer maar ze blijft wel huilen. 'Is er nog iets?' Vraag ik twijfelend.
Ze kijkt op en knikt. 'Ik had een nep relatie met een andere jongen om Niels jaloers te maken maar ik ben echt verliefd geworden op die jongen..maar-'
Ik onderbreek haar.
'Verliefd zijn is toch niet erg' zeg ik.
'Nee maar toen ik hem zei dat ik hem leuk vond werd hij boos en sloeg hij me. Daarna zette hij me uit zijn huis.' Huilt Esmee.
Ik neem haar in een knuffel.
'Wie was die jongen?' Vraag ik.
'Jordy,je kent hem niet. Hij zit bij ons op school. Als je in september naar onze school komt zal je wel weten wie hij is maar je blijft beter uit zijn buurt.'
Ik knik.
'Maar wat is er nu met Niels' vraagt ze.
'Niks' zeg ik als ik voor me uitstaar.
'Je kan me vertrouwen,ik heb je net ook over mezelf vertelt' zegt Esmee.
Ik zucht 'Hij zij dat ik niet naar je toe mocht komen want dat je slecht bent en ik je niet kan vertrouwen. Toen zei hij dat als ik nu wegging het voorbij was tussen ons,ik zei toen dat we niet eens iets hadden. En daarna zei ik dat ik liever jou kwam troosten dan bij hem te blijven omdat hij toch alleen maar met mijn gevoelens speelt.'
'Maar jullie houden van elkaar' zegt ze.
'Ik weet het niet' zeg ik twijfelend.
'Ik heb alles verpest. Alweer.'
Een traan ontsnapt uit mijn oog en Esmee knuffelt me.
'En nu zitten we hier allebei te huilen' zeg ik lachend ondertussen dat ik nog huil.
'Als jij huilt,huil ik ook. Daar heb je toch vrienden voor.' Zegt ze lief.
Ik knik en het is een tijdje stil.
'Ik ga volgende week terug naar België' zeg ik uiteindelijk.
'Mooi,dan heb ik eens een vriendin en dan verlaat ze me direct' jammert Esmee.
'Het is maar voor een weekje ofzo' lach ik.
'Oh okee' lacht ze.
'Niels en Cameron gaan ook mee'
'Dan ga ik ook mee! Ik laat je niet achter bij die Niels' zegt ze.
'Okee waarom ook niet' lach ik.