The truth about forever//J.S

✨25✨

~Jacobs pov~

"Alexaaa, sta nu op we moeten naar school!" Roep ik voor de zoveelste keer. "Hmpff jaja straks." Mompelt ze. Ik vul een kommetje met water en loop naar haar toe waarna ze me met grote ogen aan kijkt. "Dit is de laatste keer dat ik het vraag, wil je alsjeblieft opstaan?" Ze knikt hevig en springt uit haar bed. Ik kijk naar Alexa die me boos aankijkt en ik kan niet stoppen met lachen.

~Alexa's pov~

Ik probeer nep boos te kijken naar Jacob maar dat werkt blijkbaar niet goed want hij lacht me alleen maar uit. Ook al ben ik een beetje boos, ik kan het niet laten om mee te lachen. Zijn lach is gewoon zo aanstekelijk en in zijn ogen zie ik glinsteringen. Ondertussen zijn we al een week verder en zijn we super goede vrienden geworden, waar ik natuurlijk heel blij mee ben.
"Alexa?" Haalt Jacob me uit mijn gedachten. "Huhh? Ja? Wat is er?" Vraag ik verward. "Ik vroeg of het goed is dat ik al naar beneden ga, Cameron wacht op me."
"Huh? Sinds wanneer gaan jij en Cameron terug om met elkaar?" Vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op. "Cameron wou gewoon eens met me praten, ik weet niet waarom of waarover dus ik zie wel."
"Oh okee, ik zie je straks dan wel weer." Zeg ik snel.
"Ja, tot straks." Antwoord hij waarna hij de deur dicht doet.

Als ik mijn kleren aan heb gedaan, loop ik gestrest door de kamer. Cameron zal toch niet tegen Jacob zeggen dat ik nog steeds van hem hou? Nee, ik kan Cameron wel vertrouwen. Maar wat heeft hij anders tegen Jacob te zeggen? Ik en Laura zijn de enigste twee van onze vriendengroep die met Jacob omgaan.
Maar Laura heeft niks over Jacob gezegd tegen Cameron, dat weet ik zeker. Nee, Laura en Jacob..- "Auwhh!" Roep ik terwijl ik naar mijn hoofd grijp. Een pijnsteek gaat door mijn hoofd en vlekken komen voor mijn ogen. Tranen prikken achter mijn ogen, ik heb dit al vaker meegemaakt en ik weet dat dit door mijn ziekte komt maar toch schrik ik altijd heel erg als ik een aanval krijg. Ik krijg het plots heel warm en ik begin te zweten, misschien gaat dit wel voorbij als ik een beetje water drink. Bevend pak ik een glas en doe ik er water in waarna ik het opdrink maar het helpt niet echt, alleen de vlekken voor mijn ogen verdwijnen lichtjes.
Misschien is het beter als ik nu gewoon naar beneden ga en iemand zoek die me kan helpen.
Ik loop door de gang en plots voel ik iemand mijn arm vastpakken. "Hee wat is er?" Vraagt Noah. "Ik--ik...er is niks, ik moet gaan." Zeg ik snel. Noah kan me toch niet helpen, hij weet niet wat ik heb. "Alexa, je huilt en je ziet wit. Wat is er aan de hand?" Vraagt hij nog eens.
Hoe langer hij me ophoud, hoe meer ik mijn hoofd voel draaien. Ik voel mezelf zachtjes wegzakken tot dat Noah mijn schouders pakt en aan me schud. "Alexa blijf bij me, kijk me aan en beantwoord mijn vragen."
Ik kijk hem aan en knik.
"Heb je een ziekte?" Vraagt hij.
"Ja." Mompel ik zacht.
"De ziekte van ménière?" Vraagt hij snel.
"Ja, ik denkt het." Zeg ik.
"Ok, kom." Zegt hij waarna hij me meetrekt in zijn kamer. "Ga maar op mijn bed of dat van Laura zitten en adem diep in en uit."
Ik doe wat hij zegt ondertussen dat ik hem aankijk.
Hij pakt een doosje waar 'piracetam' opstaat waarna hij er een pilletje uitneemt en het in een glas water doet. Hij komt naast me zitten en geeft me het glas aan. "Hier, dat is om de duizeligheid te verminderen."
Ik knik en drink het op.
"Probeer maar eventjes te slapen dan zal je je beter voelen." Zegt hij medelevend.
"Ik ben bang." Zeg ik snel.
"Het is niet erg, het is even schrikken maar het komt wel goed." Zegt hij sussend.
Ik kijk hem een tijdje aan.
"Wil je dat ik hier blijf of red je het alleen?" Vraagt hij.
"Zou je hier willen blijven?" Vraag ik.
"Ja, natuurlijk." Hij geeft me een glimlach en wrijft over mijn rug. "Het komt echt wel goed, slaap nu maar en vanaf je je beter voelt gaan we even naar de schooldokter goed?"
Ik knik en ga liggen.
Noah doet het gordijn dicht en pakt zijn macbook waarna hij op zijn bed gaat zitten. Ondertussen val ik langzaam in slaap.